Дали „Утро во боровата шума“ навистина ја насликал Шишкин? - Russia Beyond МакедонијаНе пропуштајте!Придружете се на Russia Beyond на Телеграм за повеќе есклузивни содржиниПриклучете се Македонски Bahasa IndonesiaDeutschEnglishEspañolFrançaisHrvatskiItalianoPortuguêsSlovenščinaKorean日本語БългарскиМакедонскиСрпскиПо-русски Економија Култура Историја Кујна Начин на живеење Образование Наука и технологија Патувања Дали „Утро во боровата шума“ навистина ја насликал Шишкин? Култура 29 март 2024 Ана Попова Иван Шишкин; Константин Савицки Додека ја гледаат сликата „Утро во боровата шума“, посетителите на Третјаковската галерија се насмевнуваат како да гледаат стар познаник. Но, ако погледнете малку подобро, на етикетата на дното на сликата ќе забележите уште едно презиме - К. Савицки. Кој е всушност авторот на ова ремек-дело? Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаПријатели-передвижнициПортрет на сликарот И. И. Шишкин. 1880. Масло на платно. Иван Крамској Иван Шишкин и Константин Савицки биле пријатели. И двајцата биле во Здружението на патувачки сликарски изложби (Товарищество передвижных художественных выставок – ТПХВ) и си помагале еден на друг. Според сеќавањето на Валерија Димулен, втората сопруга на Савицки, на пејзажните слики на Шишкин нејзиниот сопруг „секогаш сликал фигури“, како што е кочијата на пејзажот „Дожд во шумата“.Како вистински пријатели, тие не ја споделувале само радоста, туку и тагата. Константин бил кум на крштевањето на еден од синовите на Шишкин и многу тагувал кога тригодишното дете починало. Дури и по загубата на нивните сакани сопруги, пријателите пронаоѓале заемни зборови на утеха. Имено, во 1874 година од туберкулоза починала првата сопруга на Шишкин, а една година подоцна самоубиство извршила првата сопруга на Константин Савицки, Екатерина Васиљевна.Портрет на сликарот К. А. Савицки Иван Крамској Тие ги споделувале и своите креативни идеи. Димулен се сеќава како се родила идејата да работат заедно на сликата „Утро во боровата шума“. Савицки работел на сликата „Во војна“ кога на ум му паднала нова композиција. Цела ноќ ја скицирал „Мечки во шума“. Шишкин бил воодушевен кога ја видел скицата, па Савицки предложил заедно да ја завршат сликата: „Ти ја знаеш шумата подобро од мене“. Така и било. Шишкин насликал борова шума во зори, а неговиот пријател насликал забавни мечки кои се катерат по паднато стебло.„Утро во боровата шума“ Иван Шишкин; Константин Савицки „Ја убивме мечката, а мечкината кожа ја поделивме!“„Кога почнав да ги сликам мечките во шума, доста се загреав на сликата. Изработката на пејзажот ја презеде И. И. Шишкин. Сликата беше успешна и Третјаков ја купи. Така ја убивме мечката и ја поделивме кожата! Со поделбата, сепак, излезе некако трапаво“. Така Савицки им ја опишал на своите роднини ситуацијата поврзана со оваа слика.Селанец со коњ Константин Савицки Сликата ѝ била претставена на јавноста на 17-тата изложба на передвижниците. Познатиот колекционер Павел Третјаков понудил многу голема сума за неа - 4000 рубли. Савицки добил само четвртина од тоа.Во каталозите на галеријата како автор е наведен само Шишкин. Постојат различни верзии за тоа. Можеби дошло до некакво недоразбирање меѓу пријателите, па Савицки сам си го избришал презимето. Но, не е исклучена ни можноста презимињата на двајцата автори да биле првично на платното и дека Савицки бил „избришан“ лично од Третјаков.Пречек на икона Константин Савицки Познатиот покровител на уметниците бил во лоши односи со Савицки поради неговата слика „Пречек на икона“ („Встреча иконы“). Откако ја купил, Третјаков забележал дека со текот на времето слојот боја на неа пука. Савицки му ветил на основачот на галеријата дека ќе го поправи недостатокот, но решил да го стори тоа во негово отсуство. Меѓутоа, одбрал нијанса на боја која не била соодветна, правејќи ги новите облаци прилично розови и „болни за очи“ наспроти преовладувачката студено сива позадина. Третјаков наредил оригиналната боја веднаш да се врати, дури и ако била испукана. На сликата ѝ бил вратен првобитниот изглед, но во односите дошло до заладување.Потписот на Шишкин под кој се едвај видливи трагите од потписот на Савицки. Иван Шишкин; Константин Савицки Така, според една верзија, колекционерот не трпел дополнителни промени на купените слики, па го избришал презимето на Савицки кога го видел на „Утро во боровата шума“. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот. руско сликарство Претплатете сена нашиот билтен!Добивајте ги најдобрите стории на неделата директно во вашето сандаче Дознајте повеќе Петтемина најпознати руски колекционериДесет слики во Третјаковската галерија кои задолжително морате да ги видитеДесет задолжителни руски сликари на сите времињаОвој веб-сајт користи колачиња. Кликнете овде за да дознаете повеќе.Прифати колачиња...

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листа1. „Т-34“ (2018 г.)Заработка: 2,3 милијарди рубли (25 милиони долари) Aleksey Sidorov/АМЕДИА, 2018 Германија, 1944. година. Германската команда одлучува да ги обучува своите тенкисти користејќи заробена советска воена техника. Заробените советски тенкисти добиваат тенк Т-34-85 и го носат на полигон, каде што ќе служи како мета. Само што војниците не сакаат да се помират со таква судбина и решаваат да избегаат...Актерот Александар Петров се присетува на својата подготовка за главната улога на поручникот Николај Ивушкин: „Пред почетокот на снимањето на „Т-34“, изнајмив соба на неколку недели и целосно ја излепив со фотографии од воената доба, од оние луѓе кои се бореле, кои биле заробени и оние кои живееле во окупација. И секој ден кога доаѓав таму, го исклучував телефонот и поминував неколку часа таму, читајќи, размислувајќи, гледајќи во лицата и очите на тие луѓе. На тој начин се подготвував“.Ефектниот и впечатлив воен блокбастер „Т-34“ е полн со компјутерска графика и на некои места потсетува на добро познатата видео-игра „World of Tanks“. Токму тоа не им се допадна на многумина. На пример, критичарот на порталот „Афиша“ Максим Сухагузов истакнува дека филмот ја прикажува војната „како возбудливи „Пеколни улици“ со тенкови за гледачи на училишна возраст“.2. „Сталинград“ (2013)Заработка: 1,7 милијарди рубли (18 милиони долари) Фёдор Бондарчук/Art Pictures Studio, 2013 1942 година. Група од пет советски војници се крие во куќа во разурнатиот Сталинград. Таму се крие и малото девојче Катја кое останало сирак. Војниците се грижат за неа, постепено станувајќи сé повеќе и повеќе врзани за неа.„Сталинград“ е првиот руски филм снимен во IMAX 3D формат. Беше номиниран за Оскар во категоријата „Најдобар филм од неанглиско говорно подрачје“, но не влезе во потесниот избор.Интересно е што дел од филмската екипа веќе имаше искуство да снима филмови за оваа позната битка. Во советскиот еп од 1989 година „Сталинград“ улогите ги толкуваа режисерот Фјодор Бондарчук и актерот Андреј Смољаков. Во истоимениот германски филм од 1993 година улогата на германскиот капетан Петер Кан ја играше актерот Томас Кречман.3. „Праведник“ (2023)Заработка: 642 милиони рубли (7 милиони долари) Сергей Урсуляк/Телеканал «Россия 1», 2023 Белорусија под окупација во 1942 година. 270 Евреи кои за чудо се спасиле од гетото доспеваат под заштита на партизански одред. Бидејќи партизаните немаат можност да ги задржат кај себе, политичкиот раководител Николај Киселев добива наредба да ги одведе зад линијата на фронтот.Филмот е базиран на вистински настан. Киселев и седуммина партизани повеќе од еден месец ги воделе измачените луѓе низ шума, повремено наидувајќи на германски заседи. Од 278 луѓе, до заднината се пробиле 218.Израелскиот Национален меморијален комплекс за жртвите и хероите на холокаустот „Јад Вашем“ му ја додели на Киселев титулата Праведник меѓу народите. Секоја година во Тел Авив се собираат потомците на луѓето кои тој ги спасил во знак на сеќавање на неговото херојско дело.4. „Воздух“ (2023)Заработка: 504 милиони рубли (5,5 милиони долари) Алексей Герман мл./АМЕДИА, 2023 Ленинградска област, 1942 година. Во еден ловечки полк кој го брани опколениот Ленинград пристигнуваат нови пилоти. Станува збор за млади и неискусни девојки-пилоти. Пред нив е тешка борба со страшните германски асови.За снимањето на филмот беа користени школски спортски авиони Јак-52, а потоа со компјутерска графика трансформирани во советски ловци. Како што истакна режисерот Алексеј Герман Помладиот, тие се обиделе да постигнат максимална реалистичност со реконструкција на патеката на летањето, физичките карактеристики, тресењето на крилата, движењето на трупот.„Не ни беше важно само да направиме емотивен и интересен филм, туку и максимално реалистично да ги прикажеме настаните што се случуваат на екранот, да го пренесеме чувството на пилотот во кабината на авионот, секојдневието на аеродромот и чувствата на актерите на овие настани“, истакна режисерот.5. „Битката за Севастопол“ (2015)Заработка: 436 милиони рубли (4,7 милиони долари) Сергей Мокрицкий/КиноДело, 2015 Филмот е базиран на биографијата на најуспешната жена-снајперист во историјата Људмила Павличенко. За време на војната, таа ликвидираше 309 непријателски војници и офицери.Јулија Пересиљд успешно го помина кастингот за главната улога, криејќи од режисерот дека е седми месец бремена. Притоа таа беше во подобра физичка кондиција од другите кандидатки. Снимањето започна веднаш по нејзиното породување.„Битката за Севастопол“ е еден од последните заеднички руско-украински филмски проекти. Филмот, кој во Украина го доби насловот „Нескршлива“, беше прикажуван со успех во двете земји. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

10 знаменитости на Владимирската област - Russia Beyond МакедонијаНе пропуштајте!Придружете се на Russia Beyond на Телеграм за повеќе есклузивни содржиниПриклучете се Македонски Bahasa IndonesiaDeutschEnglishEspañolFrançaisHrvatskiItalianoPortuguêsSlovenščinaKorean日本語БългарскиМакедонскиСрпскиПо-русски Економија Култура Историја Кујна Начин на живеење Образование Наука и технологија Патувања 10 знаменитости на Владимирската област Патувања 29 март 2024 Александра Гузева Источно од Москва се наоѓа еден од најстарите руски градови, некогашен центар на едно од руските кнежевства. Во градот, како и во целата област што го опкружува, можете најдобро да се запознаете со древната историја на Русија. 1. Златната порта во Владимир Данил Сергеев/Getty Images Денес Владимир е мал провинциски град, иако е престолнина на целиот регион. Но, во добата на феудалните кнежевства бил центар на моќната североисточна Русија. Многу пати настрадал од непријателски напади, особено од татаро-монголската наезда. Порано градот имал цврсти ѕидини, но денес од нив се останати само земјени возвишувања и Златната порта. Се смета дека дрвените крила на портата порано биле покриени со злато и дека оттаму потекнува називот. Зад портата денес се наоѓа музеј со воено-историка поставка и мошне интересна диорама со приказ на нападите на Татаро-Монголците на градот.2. Успенската црква во Владимир Mike1979 Russia (CC BY-SA) Во Владимир живееле богати и моќни кнезови. Секој од нив по себе сакал да остави раскошна црква. Еден од овие споменици на Стара Русија е Успенската црква којашто во 12 век ја изградил Андреј Богољубски. Подоцна, по големиот пожар, ја обновил и ја доградил помладиот брат на Андреј и новиот кнез Всеволод Големото Гнездо. Камената црква влегува во списокот на Светското наследство на УНЕСКО. Храмот е импресивен по димензиите, сложеноста на архитектонскиот облик и по богато украсениот ентериер. Ѕидовите на храмот ги красат прочуените фрески на Андреј Рубљов.3. Суздаљ Јулија Леонтјева/Getty Images Во овој град како од сказните Русите задолжително ги носат сите странци за да ги запознаат со „вистинската Русија“. Тука има дрвени куќи и кафе-ресторани во кои се служат традиционални пијалаци и јадења (на пример, шчи што се готви цел ден и руски палачинки од брашно од хељда со кавијар од штука). Една од главните знаменитости на Суздаљ, освен дрвената тврдина, е музејот на дрвената архитектура на отворено каде што се наоѓаат уникатни дрвени цркви и куќи од 18 и 19 век.4. Црквата на Покров на Нерља Getty Images Многумина сметаат дека ова е најубавата црква во Русија. Но, додека за ова звање се натпреваруваат и други светињи, пејзажот околу црквата нема конкуренција. Црквата од бел камен е изградена во 12 век во долината, на плавната ливада. За нејзина изградба насипано е брдо за да се зачува од водата. Во текот на пролетта, кога ливадата е поплавена, белоснежната црква се издигнува над водата. Оригиналните фрески не се зачувани, но можат да се видат изрезбани орнаменти и релјефи со прикази на животни и царот Давид.5. Александров Borisb17/Getty Images Во ова гратче некогаш се решавала судбината на Русија. Имено, токму тука, напуштајќи ја Москва, 17 години живеел Иван Грозни и оттука владеел со Русија. Тврдината „Александрова слобода“ му го заменила на царот московскиот Кремљ. Денес во неа може да се види музејската поставка „Владетелскиот двор“, реконструкција на животот на дворот од времето на Иван Грозни. Меѓу другото, тука е изложена и копија на неговиот трон од слонова коска.6. Гус Хрустаљни Legion Media Гус Хрустаљни е стакларска престолнина на Русија. Трговското семејство Маљцов во 1756 година направило фабрика за стакло на реката Гус. Гусевската фабрика за стакло работи и денес. Можете да ја посетитте во рамките на организирана екскурзија. Исто така, градот има музеј посветен на производството на кристал, како и голем број стари згради од црвена тула и дрвени куќи.7. Муром Dance60/Legion Media Ова е еден од најстарите градови во Русија, вршник на руската државност. Во градот на живописниот брег на реката Ока се наоѓа Спасо-Преображенскиот манастир од крајот на 10 – почетокот на 11 век, кој е меѓу најстарите во Русија. Муром е познат и како родно место на богатирот Иљја Муромец. Негови познати жители биле и кнезот Пјотр и неговата сопруга Февронија. На оваа популарна света двојка во градот ѝ е подигнат споменик. Во Русија се сметаат за заштитници на љубовта, семејството и верноста.8. ПетушкиБогдарняГрадот Петушки треба да се посети барем поради тоа што тој е одредиште до кое со воз патува јунакот на култната книга „Москва-Петушки“. На патот до ова место можете да ја вклучите аудиокнигата и да уживате во советската одисеја на Венедикт Ерофеев. Петушки е мал град, денес познат по својот необичен жител – британскиот фармер Џон Кописки. Веќе над 30 години тој има руско државјанство, оженет е со Русинка и го примил православието. Тука, во провинција, создал цел земјоделско-културен туристички комплекс „Богдарња“, каде што одгледува домашни животни, прави кашкавал и ги пречекува гостите во својот ресторан со руски колорит.9. Веденски островски манастир Legion Media На малечок остров во самиот центар на Веденското езеро монасите почнале да се доселуваат уште во 17 век и набргу основале манастир – Покровски Свето-Веденски островски манастир. Во советско време се користел за различни намени, меѓу другото и како магацин и како кино. Денес е повторно активен манастир, но, за разлика од порано, сега е женски.10. ГороховецМария Савина/Эксмо, 2024Гороховец се наоѓа на самата граница со Нижегородската област. Порано токму низ овој град водел водениот пат од Москва до Нижни Новгород, познат по големиот пазар. Затоа во Гороховец секогаш се вкотвувале бродовите со стока, а трговците тука граделе куќи и давале богати прилози за изградба на храмови. Голем дел од нив се вистински ремек-дела на архитектурата. Една од најпознатите градби е трговската куќа позната како „Куќата со вили“. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот. историја на русија руска архитектура руски градови Претплатете сена нашиот билтен!Добивајте ги најдобрите стории на неделата директно во вашето сандачеОвој веб-сајт користи колачиња. Кликнете овде за да дознаете повеќе.Прифати колачиња...

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаПетар IПетар е роден како долгоочекуван принц-престолонаследник и веќе на една година добил играчка коњ. Оваа играчка традиционално била прва за децата во богатите семејства. Го симболизирала стариот обред на иницијација на момчињата, кога за прв пат ќе ги качеле на коњ. Коњот го направил од липа „мајсторот за дрвено резбарство старецот Иполит“, бил покриен со „обработена бела кожа од ждребе, а за да не се чувствува кожата на влага, била премачкан со масло од цимет... Коњот беше поставен на четири железни тркалца со шари покриени со олово“. Дмитрий Коробейников/Sputnik Кога имал три години, принцот добил „мала кочија“ со четири коњчиња од болјарот Артамон Матвеев. Таа имала „кристални прозорци, а на прозорците насликани царевите и кралевите на сите земји“, однатре кабината била преслечена со црвен плиш. Во такви кочии во септември 1675 година малиот Петар отишол на аџилак во Троица-Сергиевата лавра. Михаил Филимонов/Sputnik Се разбира, Петар имал и еден куп „воени“ играчки: дрвени пиштоли, карабини, барабани, сабји, детски воени елеци и мундири, цел арсенал дрвени топови. Сето тоа многу го сакал - често заспивал со сабја, а пушките ги ставал околу креветот, „за одбрана и заштита на здравјето“.Павел IПортрет на Павел Петрович во детството. Непознат уметник, втора половина на XVIII век. Јавен домен Следниот император за чие воспитување се знае нешто бил Павел Петрович, син на Петар III и Екатерина II. И неговите први играчки биле дрвен коњ и војници, исто како што имал неговиот голем прадедо. Но, игрите на момчето биле повеќе едукативни: со помош на војниците со нацртани букви на нив и дрвените тврдини на расклопување, воспитувачот Фјодор Бехтеев го учел да чита и смета.Детството на Павел завршило брзо. Веќе на шестгодишна возраст, имено во 1760 година, започнало неговото формално образование и во неговиот живот речиси немало време за играчки. Меѓутоа, тие повремено се појавувале, дури и како училишни реквизити: на 10-годишна возраст, во неговите одаи се појавил модел на брод долг четири метри со вистински јажиња, палуба и реалистично уредување.Александар IАлександар I како дете Јавен домен Првите играчки на Александар, според историчарот Игор Зимин, биле „минијатурна железна сабја, направена од Екатерина II, и мала сабја со дрвена острица. Подоцна добил многу други воени играчки: детски сабји во позлатени корици, „ковчег со пет мали детски пушки и неколку мали пиштоли“.Значајно место во воспитувањето на принцот заземала рачната работа. „Зарем не е интересно што идните владетели се обучуваат за столарски занает?“ – напишала Екатерина. Германецот Пајер ги научил великите кнезови Александар и Константин да работат на струг и да пилаат, покрај тоа, тие орале, коселе, копале леи и учеле да водат коњи. Во исто време, на шестгодишна возраст, Александар веќе знаел да чита и пишува на руски и англиски јазик.Николај IНиколај I како дете Јавен домен Малиот Николај го воспитувала неговата мајка, царицата Марија Фјодоровна, која не сакала нејзиниот син да си игра само со војници. Од детство Николај сакал коњи. Еден од неговите најрани сеќавања, од времето кога немал ни пет години, бил настан кога постариот началник на шталите, грофот Ростопчин, му подарил од име на неговиот татко „мала позлатена кочија и еден пар шкотски црни коњи со џокеј“. Государственный музей-заповедник «Царское Село» Николај како дете имал две омилени забави: градење тврдини и собирање оловни војници. Тие влијаеле на целиот негов подоцнежен живот. Лете, кога со својот помлад брат Михаил живееле во Царско Село, Павловск или Гатчина, Николај вредно работел копајќи ја земјата и носејќи песок, градејќи тврдини од земја, пристаништа и мостови од земјата - додека неговиот помлад брат ги уривал. Подоцна, Николај се школувал за воен инженер, а Михаил за инженер на артилерија.Освен тоа, Николај уште од детството собирал нирнбершки „рамни“ оловни војници. Кога станал цар, го подигнал ова хоби на повисоко ниво. Во 1829 година, по нарачка на царот, скулпторот Ернст Вилхелм Газенбергер започнал да прави гипсени модели на војници и офицери од сите полкови на руската армија. Фигурите не биле мали, не помали од велигденски колач. За моделите биле печатени мали грбови, копчиња и токи од бакар и месинг, од метал биле правени шлемови, оклопи, синџирни панцири, пиштоли и пушки. Копчињата, грбовите за капите и чантите биле правени од златна хартија, а кожните ремени од дебела хартија. Ресите, еполетите и другите работи скулпторот ги обликувал од гипс и ги покривал со позлата. Доколку се сменела униформата на полковите, Газенбергер ги пребојадисувал фигурите во согласност со промените. Моделите стоеле во кабинетот на Николај и собите во Зимскиот дворец и биле покриени со специјални стаклени ѕвона. На царот му биле потребни не толку за забава, колку да ги знае и запомни боите на униформите на полковите на руската војска кои често се менувале. Бидејќи царот лично ја спроведувал реформата на униформите и го надгледувал овој важен дел од војничкиот живот. Александар IIАлександар II како дете Јавен домен Децата на Николај имале магично детство. Родителите сметале дека нивна должност е многу да разговараат со своите деца, да ги опсипуваат со скапи и интересни играчки и да ги разгалат со вистинска царска забава. Во 1830 година на островот во Царско Село била изградена Детска куќа со мали соби и мебел, како и пристаниште со мали чамци. Возрасните не смееле да влезат на таа територија, а на островот имало дежурни стражари кои им помагале на децата со чамци и скелето.Списокот на подароци што Александар ги добил за својот тринаесетти роденден изгледал отприлика вака: „ковчег со пиштоли, пушка, сабја, биста на Петар Велики, турска сабја, мундир на коњанички полк, 27 чинии и 5 шолји со сцени од животот на руската војска“. Како што можеме да видиме, Николај, како и неговата баба, сакал децата да ја засакаат уметноста на војувањето уште од мали нозе. На децата им купил „стар топ“, нарачувал „воени игри“ од странство и, се разбира, на своите деца и внуци им ги подарувал своите омилени нирнбершки војници.Александар II ја наследил и ја дополнил колекцијата на гипсени гардисти на неговиот татко. Пред крајот на неговото владеење тој имал неколку стотици фигури распоредени во разни кабинети и резиденции. Според завештанието на царот, дел од статуите по неговата смрт биле испратени во соодветните полкови. Деведесет модели сè уште се чуваат во Артилерискиот музеј во Санкт Петербург.Александар IIIАлександар Александрович (лево) со братот Николај Јавен домен Освен вообичаените војници, топови и коњи, Александар Александрович во детството имал можност да ги испроба и првите технички иновации во светот на играчките. Како што пишува Игор Зимин, веќе во 1861 година, на 16-годишна возраст, идниот Александар III се забавувал „пуштајќи во работа мал модел на парна машина“.Александар уште од детството сакал да црта и заедно со неговиот брат Николај го измислил и нацртал градот Мопсопољ. Ќерката на Александар, великата кнегиња Олга, се присетува: „Еднаш татко ми ми покажа многу стар албум со прекрасни цртежи на кои е прикажан измислен град наречен Мопсопољ во кој живеат кучиња од расата мопс... Тој ми го покажа тоа кришум и бев пресреќна што татко ми ја сподели таа тајна на неговото детство со мене“.Николај IIПетгодишниот Николај Александрович, идниот цар Николај II Јавен домен Една од првите играчки на последниот руски цар било штракало-свирче опточено со скапоцени камења. Нејзиното значење било во тоа што била направено во 1740 година за малиот император Иван Антонович и оттогаш се пренесувала од колено на колено. Секој наследник на рускиот трон си играл со неа. Во 1869 година, нејзината баба, царицата Марија Александра, му го подарила на Николај.Николај и неговите браќа во детството биле опкружени со куп играчки. Вака полковникот Владимир Оленгрен, другар на Николај од детството, ја опишува собата на великите кнезови во седумдесеттите години на XIX век: „Собата за игра на великите кнезови изгледа магично. Како прво, на подот има железничка пруга, мала, но како вистинска, со три класи вагони, има полици со војници во оклоп, шлемови, Козаци со шубари, како и коњи со гриви и камили со грпки. А тука се и Петрушка, мечката, Јовче Будалчето во карирани панталони, барабан, многу пушки, рид песок...“Меѓутоа, забавата на децата набрзо била заменета со воени вежби вообичаени за Романови. За својот дванаесетти роденден Николај добил козачка сабја, модел од 1881 година (должина 76,5 cm, должина на острицата 67 cm, украсен грб со буквите „НА“ под царската круна) по повод неговото назначување за атаман на Козачката војска на Русија. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листа1. „Ушное“Корчма ДиканькаОва е јадење со месо со густ варен сос, иако може да се подготви и со риба. Самото име на руски потсетува на уши, но всушност доаѓа од зборот „уха“, како што некогаш се нарекувале чорбите од риба, но и од месо.Според рецептот, зеленчукот (морков и кромид) и овчо месо се пржат со зачини, потоа се ставаат во земјен лонец и се динстаат долго на тивок оган со повремено додавање вода, сé додека месото целосно не омекне. Постои уште еден начин да се добие сочно и меко месо: глинениот сад се поклопува со тенок слој тесто за течноста да не испари брзо.2. Димена рјапушка Переславская копчушкаНа грбот на градот Переслављ-Залески се прикажани две риби од видот рапус, кои Русите ги нарекуваат „рјапушка“. Во минатото, локалното Плешчеево езеро било познато по овој специјалитет и иако денес риболовот е ограничен, јадењето секогаш можете да го пробате во градските кафе-ресторани. Рапусот најчесто се подготвува со пржење, сушење или димење, но популарни се и рецептите во кои се маринира со зеленчук или во сос од павлака. На рапусот со нејзиниот благ вкус и мирис на кисели краставички е посветен музеј на брегот на езерото.Рапусот или рјапушката е мала риба, долга од 13 до 35 сантиметри. Истовремено се нарекува и „царска харинга“, со оглед на тоа што со векови била на царската трпеза. Со воодушевување ја споменува и францускиот писател Александар Дима во писмо до својот син при неговата посета на овие краишта.3. Мармалад од кромид«Лукова слобода»Кромидот од Ростов Велики е гордоста на овој регион. Има сладок вкус, одлично се чува. Затоа и не е невообичаено што локалните жители научиле да го користат не само за чорби и солени јадења, туку и да прават мармалад од него.За правење мармалад се избира слатката црвена сорта на кромид. Се сече и се динста долго со додавање на зачини, црвено вино и мед. Готовиот мармалад се служи со јадења со месо, зеленчук, сирење и вино.4. Пирошки со кисели краставички Кондитерская «Кафе Пушкинъ» Краставичките од селото Вјатско се познати уште од втората половина на XIX век. Тогаш локалните кратки полнички краставички се испорачувале на царската трпеза. Добри се и свежи и кисели. А можат да се киселат со лук и копар, или може да се ароматизираат со лисја од рибизла и даб. Порано се динстале во млеко со кромид и лук, но иако оваа комбинација е само за љубителите, локалните пирошки од 'ржано брашно со фил од кисели краставички изгледаат многу попримамливо. Можете да ги пробате во многу локални ресторани.5. Варено вино „душепарка“ Legion Media Пијалокот со симпатично име „душепарка“ (сауна за душа) потекнува од Јарославската област. Овој локален варен пијалак се подготвува со додавање на мед, брусница и зачини. Како алкохолна состојка може да се користат и вино, и пиво. Пијалокот се пие топол за да ја „згрее и крепи душата“. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаНајинтересниот дел во работењето на оваа конструкција е моментот на вртење. Конструкторите се одлучиле за зглобен механизам како кај тракторот. Иван Иванов Возилото се состои од две херметички затворени секции меѓусебно споени со „шкрги“ кои му даваат футуристички изглед. На тркалата се инсталирани компактни хидраулични мотори. На секој пар тркала може да се монтираат гасеници за подобра проодност на непристапен терен. Иван Иванов Единствената врата е поставена на предната страна на возилото каде што се наоѓа местото за возачот и патниците, а моторот требаше да биде поставен во задниот дел на каросеријата. Меѓутоа, вградувањето на моторот не се ни случи. Иван Иванов Возилото се наоѓаше во гаражата на Мелниченко во Чељабинската област сé додека не го наследи неговата ќерка. Пред две-три години тго продаде на историчари на автомобили. Новите сопственици го нарекоа „Арго“. Теренецот сега се наоѓа во Москва и учествува на изложби на стари автомобили. Иван Иванов При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Како СССР сакаше да создаде „натчовек“ - Russia Beyond МакедонијаНе пропуштајте!Придружете се на Russia Beyond на Телеграм за повеќе есклузивни содржиниПриклучете се Македонски Bahasa IndonesiaDeutschEnglishEspañolFrançaisHrvatskiItalianoPortuguêsSlovenščinaKorean日本語БългарскиМакедонскиСрпскиПо-русски Економија Култура Историја Кујна Начин на живеење Образование Наука и технологија Патувања Како СССР сакаше да создаде „натчовек“ Историја 27 март 2024 Борис Егоров Лав Бородулин/МАММ/МДФ/russiainphoto.ru Некои научници апелираа до државата да го поттикне наталитетот само кај најинтелигентните претставници на советското општество. Со текот на времето, нивното исклучително потомство требаше да ги потисне сограѓаните кои „се неспособни за усвојување на современите знаења“. Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаБолшевиците, по доаѓањето на власт во 1917 година, започнаа радикална реорганизација на руското општество: „Ќе изградиме наш, нов свет; Кој бил ништо, ќе стане сè!“Во „новиот свет“ требаше да живее „новиот човек“, т.е. сестрана личност, интелектуалец и творец кој е длабоко посветен на комунистичките идеи и свесен дека е мал, но многу важен „шраф“ во џиновската државна машина.Идеалниот советски човек беше создаван преку образование, воспитување и пропаганда. А постоеше и крајно необичен метод за „добивање нов вид на луѓе“, небаре се работеше за добивање нова раса при одгледување коњи или кучиња.Во првите децении на советската власт до тие идеи се придржуваа поддржувачите на евгениката -учењето за подобрување на човечките наследни особини со помош на селекција.Најдобри меѓу најдобритеНиколај Константинович Кољцов - биолог, академик на Сесојузната академија на земјоделски науки „Ленин“. Репродукција. Николај Пашин/Sputnik „Расата на кој било вид животно и растение, вклучувајќи го и човекот, може свесно да се смени со избирање на такви поединци кои ќе ја дадат најпосакуваната комбинација на особини кај потомството“, пишуваше советскиот биолог и генетичар Николај Кољцов.Евгеничарите ги повикуваа талентираните луѓе кои се истакнале во која било област да бараат сопружници меѓу сличните на себе, бидејќи само таквите родители имаат одлични шанси да добијат исклучително талентирани деца и со самото тоа да придонесат за „еволуцијата на мозокот“ и „збогатувањето на нацијата со благородни гени“.Спортистка со барјак Иван Шагин/МАММ/МДФ/russiainphoto.ruТаквото организирано наследување на „скапоцените гени“ би можело да му даде на општеството голем број научници, уметници и експерти во различни области, а тие истовремено би поседувале и добро физичко здравје, силна волја и љубов кон животот и работата.„Многу мајки на утрешнината, ослободени од оковите на религиозните предрасуди, ќе бидат горди што ќе го здружат својот генетски материјал со оној на Ленин или Дарвин и на тој начин на општеството ќе му дадат дете кое ќе ги наследи нивните биолошки квалитети“, пишуваше до Сталин во 1936 година Херман Милер, американски генетичар и дописен член на Академијата на науките на СССР.Така ќе настане „натчовек“, „Homo creator“, т.е. „човек-творец“ кој, според Кољцов, „ќе стане цар на природата и ќе ја потчини со силата на својот ум и својата волја“.Како да се создаде „натчовек“?Првата советска здружена воена школа РККА „ВЦИК“ (сега Московска виша военокомандна школа). Летни подготовки во воен камп. Александар Устинов/russiainphoto.ruОд друга страна, Кољцов се противеше на принудната селекција и истакнуваше дека „современиот човек нема да се согласи да се откаже од својата најскапоцена слобода - правото да си избере сопружник по сопствен избор“.Научникот сметаше дека „задачата на евгениката“ треба да ја преземе државата. Таа е должна да создаде поудобни и подобри услови за живот на „производителите кои според нејзина процена се најскапоцени“. Со самото тоа и наталитетот во таква средина ќе биде поголем отколку кај другите, „кои не се во состојба да ги усвојат современите знаења и современата култура“.Советски спортист и комсомолка во проѕирен костим за капење Александар Родченко/russiainphoto.ruСергеј Давиденков, медицински научник, предложи да се организираат задолжителни психо-евгенички прегледи на населението со цел утврдување на вродените таленти. Нивото на образование, социјалниот статус и националноста не беа пресудни за крајниот резултат на тестирањето.Според резултатите од истражувањето, луѓето се поделени на повисока или пониска геногрупа. Избраните добиваа максимална поддршка од државата во однос на раѓањето: зголемување на заработката за 50 отсто со раѓањето на секое дете, исплата на еднократна помош за трето и четврто дете и слично.Биологот Александар Сергеевич Серебровски (1892-1948), еден од основачите на генетиката во СССР, дописен член на Академијата на науките на СССР. Николај Пашин/Sputnik Генетичарот Александар Серебровски се залагаше за вештачко оплодување на жени со „препорачана сперма“, која не мораше задолжително да биде од сакан маж.„Раѓањето на децата може и треба да биде одвоено од љубовта токму затоа што љубовта е целосно приватна работа на оние кои се сакаат, а раѓањето на децата, особено во социјализмот, треба да биде јавна работа“, тврдеше научникот.Медицинска сестра во породилиштето Бр. 8 Анатолиј Гаранин/Sputnik „Социјализмот ги руши приватните капиталистички односи во економијата, а со тоа го уништува и модерното семејство“, пишуваше Серебровски. „А особено ќе ја уништи кај мажите разликата во односот кон децата добиени од нивните или од туѓи сперматозоиди“.Фијаско на евгеникатаАмбициозните проекти на евгеничарите во Советскиот Сојуз никогаш не беа реализирани. Учењето беше критикувано поради занемарување на генетската разновидност, која е темелот на хармоничниот развој на општеството, како и за неможноста научно да се поткрепат критериумите според кои би можеле да се идентификуваат „скапоцените производители“.Фискултурна парада на Црвениот плоштад Иван Шагин/Sputnik Советското раководство стравуваше дека селективниот пристап ќе предизвика голема штета на неговата главна потпора, т.е. работниците и селаните. И, се разбира, многумина директно ги асоцираа евгенистичките ставови со фашизмот и националсоцијализмот.Фискултурна парада на Црвениот плоштад, Москва, 24 јули 1938. Анатолиј Гаранин/Sputnik Евгениката како филозофско-идеолошки концепт во Советскиот Сојуз беше забранета кон крајот на 1930-тите, но некои од нејзините достигнувања (особено оние поврзани со лекувањето наследни болести) најдоа примена во различни научни дисциплини. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот. здравјето во русија советски сојуз медицина Претплатете сена нашиот билтен!Добивајте ги најдобрите стории на неделата директно во вашето сандаче Дознајте повеќе Мајмуни-луѓе од Русија: како лекарите се обиделе да вкрстат човек и мајмунКолхозници, занимавајте се со гимнастика!“ Советски постери кои ќе ве мотивираат да вежбатеЗошто во СССР се организираа фискултурни паради? (ФОТОГРАФИИ)Овој веб-сајт користи колачиња. Кликнете овде за да дознаете повеќе.Прифати колачиња...

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаПетар II, внук на Петар Велики и син на принцот Алексеј и кнегињата Софија Шарлота од Брауншвајг Волфенбител, владеел само неколку години. Младиот владетел повеќе бил заинтересиран за забава отколку за политика. Со државните работи се занимавал Врховниот таен совет, т.е. круг на доверливи луѓе на царот, меѓу кои имало многу московски болјари. Покрај тоа, во московскиот Новодевичи манастир од Шлиселбург се преселила и Евдокија Лопухина, бабата на Петар II, која исто така не го сакала Петербург.Портрет на императорот Петар II, непознат сликар, масло на платно. Public domain Во 1728 година, царот одлучил неговото крунисување да се одржи во Успенскиот храм на Московскиот кремљ. Со него, од Петербург се преселил целиот двор, заедно со царската гарда и сите државни служби. Така, прашањето за новата (стара) престолнина било решено во корист на Москва, која повторно го добила статусот на главен град. Меѓутоа, тоа бил и крајот на интересот на Петар за државните работи. Царот одел на лов, а тој лов бил подобар отколку во Санкт Петербург, а за изградба на флота и одржување на редот во северната престолнина не ни размислувал.Ана Ивановна во лов на елени. Василиј Суриков Во јануари 1730 година, Петар II учествувал на празничната парада по повод големото осветување на водата на реката Москва. Тој не се плашел од силни мразови, но по враќањето дома почувствувал голема слабост и се разболел. Дванаесет дена поминал во бунило под висока температура. Умрел од сипаници ноќта помеѓу 18 и 19 јануари. На престолот го наследила Ана Ивановна, братаница на Петар Велики. Таа била устоличена во април 1730 година и за неколку недели објавила дека ја враќа престолнината на бреговите на Нева. Во Санкт Петербург повторно почнале да ѕвонат чеканите на вредните неимари. Се довршувале старите дворци и започнала изградбата на нови. Царскиот двор бил вратен во Петербург во 1732 година. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листа Nils Jacobi/Getty Images Сибирската мачка има подвид со color-point боја наречена по Нева, големата река во Санкт Петербург. Невската маскарадна мачка е исто така автохтона руска раса. Се карактеризира со потемна боја на муцката која наликува на маска. На овие простори се појавила пред неколку векови, веројатно со трговските каравани, кога во Русија пристигнале и тајландските краткопашести мачки. Legion Media На крајот на XVIII век зоологот Петар Палас (кој го открил манулот, т.е. Паласовата мачка) додека патувал по Пензенската губернија, видел и опишал локални мачки со „црна маска“ на муцката. Постепено, во селата почнале да се појавуваат други раси со колор-поинт боја, кои се мешале со сибирските мачки. Тоа биле обични домашни миленичиња без никакви стандарди за одредена раса. Legion Media Во доцните 1980-ти невските маскарадни мачки беа првпат прикажани на изложба во Санкт Петербург. Тогаш локалните фелинолози ѝ го дадоа на расата името сибирски колор-поинт, и тоа е нејзиното официјално име. Во 1990-тите таа беше признаена како посебна раса. Anna Chara/500px/Getty Images Невската маскарадна мачка има светлосини очи и светла боја, но по карактер е слична на сибирската мачка. Legion Media При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Арина КрышкоАрина има 27 години, родена е во Петрозаводск (Карелија) и веќе учествувала на натпревари за убавина. Таа ја носи титулата „Мис Карелија 2017“ и „Мис наследство на Русија 2020 година“.Арина КрышкоМинатата година таа и нејзиниот сопруг решија да го видат светот и отпатуваа во главниот град на Малезија Куала Лумпур, каде што живеат веќе неколку месеци.Арина КрышкоПо професија е дизајнер на компјутерски игри, учествува во изработка на игри за паметни телефони. Нејзиниот сопруг е претприемач, поседува бизнис во Малезија.Арина КрышкоЕдна вечер, Арина видела конкурс за натпреварот на локална веб-страница и се пријавила.Арина Крышко„За натпреварот се подготвував самостојно“, напиша Арина на својата страница на социјалната мрежа ВК. „Сама платив за учеството, како и сите трошоци. Немам никакви спонзори или партнери“.Арина КрышкоЗа презентацијата на народни носии, таа самата направи кокошник (руски традиционален женски украс за глава).Арина Крышко„Чувствувам голема одговорност и гордост кога ја претставувам нашата земја и мојот омилен крај Карелија“, пишува Арина.Арина КрышкоАрина се занимава со фитнес и сака да патува. Арина Крышко При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

1. СоветскСоветск во Калининградската област е вториот град по број на жители во овој регион. Се наоѓа на сливот на реките Тилжа и Неман и се граничи со Литванија.Советск, Калининградска област Legion Media Советск во Кировската област е мал уралски град кој исто така се наоѓа на слив на реки, овој пат на Пижма и Вјатка.Советск, Кировска област Sovetsk43 (CC BY-SA) 2. БлаговешченскБлаговешченск во Амурската област се наоѓа преку реката од кинескиот град Хеихе, кој може да се види од брегот. Благовешченск е една од последните станици на Транссибирската железничка магистрала.Благовешченск, Амурска област Legion Media И Башкирија има свој Благовешченск. Станува збор за индустриски град кој е создаден во средината на XVIII век до фабрика за преработка на бакар. Се наоѓа недалеку од Уфа, главниот град на регионот.Благовешченск, Башкирија Aidar254 (CC BY-SA) 3. КировскГрадовите именувани по револуционерот Сергеј Киров се наоѓаат во Мурманската и Ленинградската област. Во Мурманската област, Кировск лежи во подножјето на планината Хибини зад Северниот поларен круг. Тоа е еден од најпопуларните скијачки центри во земјата.Кировск, Мурманска област Semen Vasileyev/Anadolu Agency/Getty Images Кировск во Ленинградската област е сателитски град на Санкт Петербург. Во него се наоѓа меморијален комплекс посветен на одбраната на Ленинград во Втората светска војна.Кировск, Ленинградска област Olga1969 (CC BY-SA) 4. ПриморскВо малиот град Приморск во Ленинградската област зачувана е протестантската црква „Св. Марија Магдалена“, поранешна лутеранска црква од почетокот на XX век.Приморск, Ленинградска област Legion Media Свој Приморск има и Калининградската област, и тоа е еден од најмалите градови во Русија, но, сепак, со голем број убави куќи и улици.Приморск, Калининградска област Legion Media 5. КраснослободскИмето на овој град доаѓа од зборовите „краснаја“ и „слобода“, што значи убава населба. Во Русија два града го носат ова име. Едниот е во Мордовија, познат уште од средината на XVI век (до 1780 година се викал Краснаја Слобода).Краснослободск, Мордовија Станислав Красильников/TASS А вториот е во близина на Волгоград. Тоа е неговиот сателитски град на спротивниот брег на реката Волга. Основан во 1870 година, и тој првично се викал Краснаја Слобода.Краснослободск, Волгоградска област Natalia Semenova (CC BY-SA) При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Во април 1945 година советските единици незапирливо напредувале кон Берлин. Територијата на Третиот Рајх од ден на ден станувала сѐ помала.Не можеше да се претпостави дека во такви услови, на прагот на конечното уништување на нацизмот, Вермахтот ќе успее да нанесе пораз на Црвената армија. Но, токму тоа се случило.Успешна офанзиваСамоодно артилериско оружје ИСУ-122 ја форсира реката Нејсе, април 1945 година. Archive photo Својот последен триумф во Втората светска војна Германците го прославија во Саксонија. Таму во насока на Дрезден напредуваа единиците на 52 и на 2 полска армија. Формирани на територијата на СССР главно од Полјаци, тие биле опремени со советско оружје и подредени на советската воена команда.На почетокот офанзивата на советските и на полските единици била прилично успешно. По форсирањето на реката Нејса на 16 април и пробивот на непријателската одбрана тие по три дена тргнаа во офанзива на стратешки важниот град Бауцен, којшто Германците го претвориле во силно упориште. Остатоците од гарнизонот и од одредите на германската народна милиција (Фолксштурм) успеаја да се одржат само во старата тврдина Ортенбург.Германски тенкови „Пантер“ и припадници на дивизијата „Херман Геринг“, пролет 1945 година. Archive photo Во тоа време единиците на 1 полски тенковски корпус на 2 полска армија се приближуваа на Дрезден. Командантот на армијата, генерал Карољ Сверчевски, беше опседнат со желба да го заземе еден од најважните германски центри и мечтаеше за тоа дека полските војници први ќе влезат во градот. Како што излезе, тоа имаше фатални последници и влијаеше на поразот којшто следуваше потоа.Неочекуван ударЗанесени од својот успешен пробив на запад, советските и полските единици премногу ги растегнаа своите комуникации, така што тенковските и механизираните единици се одвоија од заднината и тргнаа кон Дрезден. Германците веднаш го искористија тоа.Дворецот Бауцен Archive photo Непријателот концентрираше големи сили, вклучително и елитната падобранско-тенковска дивизија „Хеман Геринг“, и од крило удрија на единиците што напредуваа. На тој начин до 21 април беше отсечена и опколена главнината на 2 полска армија заедно со определени советски единици. Командантот на Првиот украински фронт маршалот Иван Конев во своите мемоари има напишано: „Нацистите тргнаа во прилично силен страничен контранапад, надевајќи се дека ќе создадат кризна ситуација на целото лево крило на нашите единици и дека ќе влијаат во текот на операцијата на главната берлинска насока“.Поради германската контраофанзива неколку советски и полски единици доживеаја пораз. Основните сили на советската авијација беа ангажирани во битката за Берлин, па Луфтвафе благодарение на овој факт успеа да постигне привремена воздушна надмоќ на овој дел од фронтот, што дополнително ја влоши ситуацијата. Конев на опколените единици им нареди да дејствуваат синхронизирано за да се извлечат од обрачот, но овој план речиси веднаш пропадна зашто излезе дека воспоставувањето координација помеѓу советските единици и полските сојузници е речиси неизводливо.Заробен во полски тежок тенк ИС-2 и оклопен транспортер Universal Carrier во Бауцен. Archive photo Сверчевски не ја сфати сериозно ситуацијата, мислејќи дека противникот ќе биде уништен во најкус рок. Првиот полски тенковски корпус продолжи да напредува кон Дрезден. Дури напладне на 22 април генералот ги сфати размерите на претстојната катастрофа и им нареди на тенкистите да се свртат и да се вратат во Бауцен. Тенковите коишто на лице место стасаа навечер истиот ден и веднаш влегоа во борба, но тоа не влијаеше многу на текот на битката.Поради погрешните пресметки на својата команда, полските единици ги обзеде паника, што предизвика хаос. Артилерците очајнички се обидуваа да го запрат напредувањето на германските единици, но без поддршка од пешадијата претрпеа големи загуби. Дезориентираните единици ја изгубија врската со штабот и итно беа ставени под команда на 52 армија.Карољ Сверчевски Archive photo Дури и во таа катастрофална ситуација 2 армија на полската војска со три пешадиски дивизии продолжи да напредува кон Дрезден. Маршалот Конев на 24 април мораше лично да интервенира и да го запре нејзиното напредување на запад. Еден полски офицер подоцна прилично емотивно ги искоментира постапките на својот командант: „Сигурно Сверчевски беше пијан кога командуваше“.Непотребна победаГермански тенкисти гледаат уништен ИСУ-122 Archive photo Со голема мака советските и полските единици се пробиваа од обрачот. Кога единиците на 7 гардиски механизиран корпус се обидоа да го пробијат обрачот и да излезат од Вајнсберг, претрпеа огромни загуби – преживеа само третина војници. Генералот Владимир Максимов, којшто командуваше во пробивот, беше тешко ранет и заробен. Во заробеништво им подлегна на раните.Единствената преостаната единица во оваа насока беше 9 полска пешадиска дивизија. Таа на 26 април доби наредба да се повлече од Дрезден. На враќање падна во заседа и претрпе големи загуби. Тој ден војниците од дивизијата „Херман Геринг“ конечно ги протераа советските единици од Бауцен.Припадници на дивизијата „Херман Геринг“ по битката во околината на Бауцен. Archive photo Германците се обида да го зголемат својот успех и тргнаа кон исток, но ги запре одморената 5 советска гардиска армија. И покрај локалниот успех, на непријателот не му тргна од рака да ја оствари својата главна цел и да удри од крило на Црвената армија која напредуваше кон Берлин.Втората полска армија изгуби над 18.000 војници, некои убиени, некои ранети или исчезнати. Тоа беше една петина од нејзиниот првобитен состав. Загубите на советските и на германските единици не се познати.Силната желба да го заземе Дрезден не му се исполни на Сверчевски. Градот го зазеде Црвената армија дури на 8 мај, односно по германската капитулација. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Како изгледаше Русија 1984 година (ФОТОГРАФИИ) - Russia Beyond МакедонијаНе пропуштајте!Придружете се на Russia Beyond на Телеграм за повеќе есклузивни содржиниПриклучете се Македонски Bahasa IndonesiaDeutschEnglishEspañolFrançaisHrvatskiItalianoPortuguêsSlovenščinaKorean日本語БългарскиМакедонскиСрпскиПо-русски Економија Култура Историја Кујна Начин на живеење Образование Наука и технологија Патувања Како изгледаше Русија 1984 година (ФОТОГРАФИИ) Историја 25 март 2024 Russia Beyond Виктор Цој (во средина), група „Кино“ Joanna Stingray/Getty Images До перестројката имаше уште неколку години, но во Советскиот Сојуз веќе на големо дува „ветрот на промени“. Нов лидер на чело на државата, нова конфронтација во Студената војна, нова игра наречена тетрис... По што друго ја паметат оваа година во Русија? Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаВо февруари 1984 година почина Јуриј Андропов, наследникот на Леонид Брежњев. Тој беше на чело на советскиот државен апарат само 15 месеци. Пред тоа околу петнаесет години раководеше со КГБ. Некои сметаат дека тој беше ригорозен бирократ, а други дека беше либерал кој ќе го спасеше Советскиот Сојуз од распад само да имаше доволно време. Еве каков беше Јуриј Андропов.На погребот дојдоа многу странски достоинственици. Меѓу нив Фидел и Раул Кастро.Пристигна и американска делегација, предводена од тогашниот потпретседател на САД Џорџ Буш Постариот.За нов генерален секретар на Централниот комитет на Комунистичката партија на СССР беше избран Константин Черненко.„Мои американски сограѓани, драго ми е што можам да ве информирам дека денеска потпишав документ со кој Русија засекогаш е ставена надвор од законот. Ќе започнеме со бомбардирање за пет минути“, изјави американскиот претседател Роналд Реган пред неговото редовно обраќање до нацијата преку радио. Оваа „шега“ не беше емитувана, меѓутоа беше снимена и протече во јавноста, предизвикувајќи вознемиреност кај советските воени и државни функционери.Снимка од Парадата на Победата на 9 мај на Црвениот плоштад. Првомајскиот митинг таа 1984 година. И децата му се радуваат на празникот на пролетта и трудот.Прослава на годишнината на Октомвриската револуција.Рускиот програмер Алексеј Пажитнов на 6 јуни 1984 година го претстави својот Тетрис, една од трите најпопуларни видео-игри на сите времиња. Сé што треба да знаете за култната видео-игра ќе најдете во нашиот ТЕКСТ. На фотографијата е една од првите верзии на Тетрис. Завршена е изградбата на Бајкалско-амурската магистрала, започната пред точно 10 години. Една (обична) глетка во Ленинград. Утринска редица пред Сандуновската парна бања во Москва, познатата бања што ја посетувале Толстој и Чехов. Посетители на Третјаковската галерија ја разгледуваат Донската икона на Пресвета Богородица.Данилов манастир, последниот манастир затворен во Москва (1929 година), беше и првиот кој во 1983 година ѝ беше вратен на Московската Патријаршија и стана духовен и административен центар на Руската православна црква. Обновата на манастирот траеше до 1988 година. Прослава на Масленица. Прошетки по Москва. Балерина на Театарот за опера и балет во Воронеж чита весник пред настап. Војници користат слободен викенд на улиците на Казањ. Додека други поминуваат проверка на физичките способности. А трети се посветени на рокенролот. На првата фотографија е групата „Кино“ и легендарниот Виктор Цој. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот. советски сојуз фотографија во русија Претплатете сена нашиот билтен!Добивајте ги најдобрите стории на неделата директно во вашето сандаче Дознајте повеќе Пет факти за Јуриј Андропов, единствениот агент на КГБ на чело на СССРМосковските Сандуновски бањи што ги посетувале Толстој и ЧеховТетрис: сѐ што треба да знаете за култната видеоиграОвој веб-сајт користи колачиња. Кликнете овде за да дознаете повеќе.Прифати колачиња...

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листа1. Ѓонот да не се потковува со клинци Кира Лисицкаја Како што е познато, Петар I бил многу економичен и се грижел дури и за обичните работи како што се дрвените плочници на Петербург. За да го спречи нивното брзо абење, тој во 1715 година издал указ според кој било забрането да се шета по улица во чевли со метални крампони или клинци во ѓонот. Прекршителите на оваа наредба ги чекала строга казна. На непослушните гиздавци им се заканувале високи парични казни, а на продавачите на такви чевли затвор и конфискација на имотот. Реакцијата на забраната била молскавична - улиците веднаш опустеле.Една година подоцна следел нов указ според кој сите сопственици во Санкт Петербург морале да ја поплочат камената улица пред своите куќи во ширина на еден „сажен“ (сажан е мерка за должина и претставува растојание од прстот на едната рака до прстот на другата рака кога се испружени хоризонтално на страна, и изнесува околу 216 см).2. Да се зашиваат копчиња на манжетните Кира Лисицкаја Петар исто така наредил да се шијат копчиња на манжетните на мундирот. Причината била едноставна - сакал да ги научи војниците на добри манири и да ги одвикне од старата навика да си ја бришат устата со ракавот после јадење, а притоа и да заштеди на честото шиење нови униформи.3. Да не се пие повеќе од една чашка Кира Лисицкаја Царот Алексеј Михајлович во 1647 година му објавил војна на алкохолизмот. Прво, тој го забранил поседувањето алкохол во Соловецкиот манастир, а две години подоцна и во сите други манастири. По четири години спровел крчмарска реформа - го намалил бројот на објекти каде што можело да се пие алкохол. Цените на алкохолот биле тројно зголемени, пиењето на вересија забрането, а едно лице можело да добие само една чаша алкохолен пијалок (околу 150 милилитри). Покрај тоа, продажбата на алкохол била забранета за време на пости и во недела. Кога сé ќе се пресмета, во календарот имало околу 180 вакви „трезни“ денови! Патем, на нелегалните производители на вотка им се заканувала сериозна казна. За првиот прекршок се плаќала само парична казна, додека упорните илегални производители по камшикувањето завршувале зад решетки.4. Да не се носат тркалезни шешири и да не се игра валцер Кира Лисицкаја Павле I бил особено познат по неговите необични закони. Тој решил да се бори против сето она што на кој било начин можело да се асоцира со Француската револуција и што можело да ги поттикне луѓето на слободоумие. Така, настанал прилично долг список на забрани: на жените не им било дозволено да ги украсуваат своите фустани со ленти во боја кои се носеле преку рамо, а на мажите им било дозволено да носат само шапка со три рога и тркалезни капи, додека француските капи со широк обод биле забранети. Забранети биле и чевлите со ленти наместо токи, како и зулуфите, па дури и валцерот. Злите јазици зборувале дека таквите закони се одраз на комплексите на царот. На пример, неговата брада била ретка и не растела многу брзо, а ни танцувањето не му било посилна страна.5. Да не се извезува рабарбара Кира Лисицкаја Во XVII век растението рабарбара се носело во Москва од Кина. Се користела како лек за стомачни тегоби и како боја за бојадисување бидејќи давала златна нијанса. Патем, била многу скапа: една пуд (стара мерка за тежина, околу 16 кг) чинел 40 рубли! Толку чинел, на пример, еден пуд добра свила. Трговијата со рабарба била забранета. Главниот и единствен купувач и продавач била царската благајна. На крајот на XVII век рабарбарата не можела да се извезува од Сибир. За време на владеењето на Ана Јовановна и Елисавета Петровна, рабарбарата станала „стока што ѝ носи профит на државата“. Приватните лица не можеле да го купат ова „сибирско злато“, бидејќи царската благајна ги покачила цените. На прекршителите им се заканувале многу сериозни казни, вклучително и „најсурово мачење“.6. Задолжително носење перика Кира Лисицкаја Одредени уредби не настанале од економски или политички причини, туку исклучиво од естетски причини. На пример, царицата Елисавета Петровна еднаш употребила неквалитетна пудра која цврсто се залепила за нејзината коса. Трагите од неуспешниот експеримент се обидела да ги сокрие со бојадисување на косата во црно, но ниту тоа не помогнало. Морала да ја скрати косата речиси до нула и да носи перика. Покрај тоа, наредила сите дворски дами да го сторат истото. За љубов на царицата сите дами морале да ја потстрижат својата бујна коса и да носат перики.7. Да се испратат мачори на царскиот двор Кира Лисицкаја Во октомври 1745 година царицата Елисавета Петровна го издала указот „За праќањето мачори“. Во него пишувало: „Да се пронајдат во Казањ од локалната раса најдобрите и најголемите кастрирани мачори кои се најпогодни за лов на глувци и да се пратат во Санкт Петербург на дворот на Нејзиното Императорско величество“. Оттогаш, мачорите-глувчари се населиле во Зимскиот дворец.8. Да не се води мечка Кира Лисицкаја Во царска Русија била популарна дресурата на мечки, како и претставите со нив. Мечките биле обучувани за различни вештини, а потоа на панаѓурите нивните вештини му биле покажувани на воодушевениот народ. Мечките знаеле неколку десетици различни команди, изведувале цели претстави, имитирале девојка пред огледало, војник со пушка, пијан селанец и многу други. Друштвото за заштита на животните се појавило во Русија во 1865 година и се зазело за „кутрите животни“. Две години подоцна, царот Александар II го потпишал указот со кој се забранува таквиот вид забава со мечки. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

1935 — една линијаКомплекс градостроительной политики и строительства города МосквыТешко е да се замисли дека шемата на московското метро порано не изгледала како монструозен замрсен лавиринт, туку дека била мошне едноставна: како една пруга. Првата линија на метрото е отворена во 1935 година и имала 13 станици. Наречена е Сокољническаја, а се давала од паркот Сокољники, преку самиот центар на Москва (Охотни рјад) па до Парк Куљтури и Смоленскаја (оваа станица денес се наоѓа на друга линија).1938 — веќе три линииКомплекс градостроительной политики и строительства города МосквыВо текот на три години по отворањето на првата линија изградени се уште две. Во 1937 година со разделување од Смоленскаја издвоена е посебна сина линија (Арбатско-Покровскаја) и продолжена е до станицата Киевскаја. А, нејзиниот крај – до Курскаја, со што се поврзани Курската и Киевската железничка станица.А, во 1938 година отворена е зелената линија (Горковско-Замоскворецкаја) и станицата Плошчад Свердлова (денешна Театраљнаја) до станицата Сокол на Ленинградскиот автопат.1945 — изградба во текот на војнатаКомплекс градостроительной политики и строительства города МосквыИзградбата на метрото не е запрена дури ни за времето на Втората светска војна.Некои станици служеле како скривници. Во случај на напад на Германците на престолнината, властите дури и планирале да го уништат метрото, но за среќа тоа не се случило. Исто така, на 16 октомври 1941 година е единствениот ден во историјата кога метрото не било отворено за патници (денес се нарекува „ден на паниката“).До крајот на војната метрото е проширено за седум станици. Сината линија е продолжена до Измајловскаја, каде што се наоѓал воениот аеродром, а зелената до Завод имени Сталина (денес се нарекува Автозаводскаја).Освен тоа, додадени се неколку премини од една кон друга линија.1955 — кружна линијаКомплекс градостроительной политики и строительства города МосквыПрвиот полукруг на кружната линија е завршен до 1951 година, поврзувајќи ги Курскаја и Парк куљтури на југот. А, потоа кругот е комплетиран и затворен на север. Така патниците можеле полесно да се движат меѓу железничките станици што се наоѓаат на различни линии. Кружната линија ги поврзувала станиците Киевскаја, Белорускаја, Комсомољскаја (со три железнички станици: Ленинградската, Јарославската и Казањската), Курскаја и Пвелецкаја.1966 — уште три линииКомплекс градостроительной политики и строительства города МосквыКон крајот на педесеттите години од минатиот век постојните линии се продолжени. Сокољническаја до станиците Ленинские гори и Университет, каде што во 1953 година е завршен и отворен еден од Сталинските облакодери: зградата на Московскиот државен универзитет.А, од крајот на педесеттите години од минатиот век на кружната линија се додадени радијални линии (затоа денес во случај две станици за преседнување да се нарекуваат со исто име, московјаните во својот разговор ги додаваат атрибутите кружна и радијална).Во 1958 година се појавила тогаш жолтата Ришка радијална линија до станицата ВДНХ.Во 1962 година се појавила портокаловата Калушка радијална линија до станицата Новие Черјомушки, каде што се одвивала интензивна изградба на станбени квартови со хрушчовки.Во 1966 година до најоддалечените периферии стасала виолетовата Ждановско-Краснопресненскаја радијална линија (веќе 7 линија на московското метро).Исто така сината линија е поделена на две паралелни: Фиљовскаја и Арбатско-Покровскаја (што до денес знае да ги збуни дури и московјаните).1971 — поврзување на предградијатаКомплекс градостроительной политики и строительства города МосквыКонцептот на радијални линии е нарушен во 1971 година кога портокаловата линија е продолжена до центарот на градот, до станицата Плошчад Ногина (денешна станица Китај-город). Истовремено жолтата радијална линија станала портокалова, зашто се појави план овие две линии да се поврзат во една.Исто така до Плошчад Ногина стасала нова виолетова линија од предградието – до станицата Ждановскаја сообраќале неколку приградски возови, што значајно го олеснило животот на луѓето што доаѓале на работа од околината на градот.Во 1969 година отворени се исто така две станици како разгранување на зелената „Горковско-Замоскворецката“ линија од станицата Коломенскаја до Каховскаја. Од 1995 година оваа линија веќе стекнала самостоен статус, а сега се наоѓа на Големата кружна линија, завршена во 2023 година.1979 — поврзување на спротивните краишта на градотКомплекс градостроительной политики и строительства города МосквыКако што е планирано, во 1972 година се поврзани два сегменти на портокаловата Калушко-Ришка линија, а исто така таа е значајно поврзана кон север – од станицата ВДНХ до Медведково.Истовремено виолетовата Ждановско-Краснопресненскаја линија е продолжена до другиот крај на градот – на североисток. Таа стана најдолгата линија со 42 километри. Да споменеме дека ова денес е најоптоварената линија на метрото во Москва.Во декември 1979 година отворена е исто така нова осма линија – Калининскаја – од станицата Марксистичкаја кон исток до Новогиреево. Таа ја презеде жолтата боја и го направи метрото достапно за жителите уште едно прилично густонаселено источно предградие.1990 — уште една линија и промена на називот на станицитеКомплекс градостроительной политики и строительства города МосквыДо 1983 година во фази, започнувајќи од југ изградена е нова линија – сивата Серпуховскаја. Многу други линии се продолжени за неколку станици.Важен настан беше промената на називите на многу станици. Наместо советските називи се појавија нови, кои упатуваа на историските топоними. На пример Колхознаја стана Сухаревскаја, Ѕержинскаја стана Лубјанка, Проспект Маркса – Охотни рјад, а Кировскаја – Чистие пруди.Станицата Ждановскаја го промени името во Вихино, а по неа целата виолетова линија наместо Ждановско-Краснипресненскаја, стана Таганско-Краснопресненскаја. Горковско-Замоскворецкаја стана едноставно Замоскворецкаја.1996 — фрагмент на нова линијаКомплекс градостроительной политики и строительства города МосквыВо деведесеттите години од минатиот век метрото се развиваше мошне бавно. Од поголемите резултати можат да се спомене само фрагмент на нова линија: во светлозелена боја на картата се појави Љублинска линија од реонот Марјино до Курската железничка станица.2010 — нов почеток на интензивна изградбаКомплекс градостроительной политики и строительства города МосквыПо 2000 година метрото повторно започна интензивно да се развива по затишјето од деведесеттите години на минатиот век, По речиси дваесетгодишно реновирање во 2001 година беше отворена станицата Воробјови гори (поранешни Ленинские гори).Профункционира светлозелената Љублинска (денешна Љублинско-Дмитровскаја) линија, а исто така до самиот крај на градот кон североисток продолжена е сината Арбатско-Покровскаја линија, која долго време беше само слепо црево.Во 2005-2006 во новиот бизнис-кластер Москва-Сити подигнати се две станици на метрото: Деловој центр и Международнаја како дел од Фиљовската линија.Се појавија и две мали и сосема нови линии коишто не се поврзани со центарот. Северно од прстенот е изградена моношинска железница (денес се користи за туристички обиколку на градот), а на југот Бутовската линија на „лесното“ надземно метро.2018 — многу новиниКомплекс градостроительной политики и строительства города МосквыПо 2010 година веќе беше многу тешко да се следи ударничката брзина на изградбата на метрото. Во 2016 година на шемата на метрото се појави Московскиот централен прстен (МЦК) – надземна пруга планирана уште во времето на Сталин, но завршена дури во наша доба.Нови станици и линии се појавуваа во групи и во подземното метро:Светлозелената Љублинско-Дмитровскаја линија е значително продолжена кон север.На југозапад се појави нова жолта линија. Долго се сметаше дека постои можност таа да се поврзе со источната жолта чинија. Ова прашање е отворено до денес.Отворена е првата делница на Големата кружна линија од станицата Деловој центр до Савјoловскаја.2020 — уште една линија и поврзување на приградските населбиКомплекс градостроительной политики и строительства города МосквыНа југоисток се појави нова виолетова линија на метрото до приградската Некрасовка.Во 2019 година шемата на Московското метро се појавија таканаречени Московски централни дијаметри (МЦД). Две долги линии Д1 и Д2, засновани на некогашните линии на приградските возови, сега ја поврзаа не само околината на градот, туку и приградските населби со центарот и меѓусебно. Со нив се овозможи да се стаса до аеродромот Шереметјево, на пример. Линиите долги 52 и 80 километри во голема мера го растоварија метрото.2024 — како изгледа шемата денесКомплекс градостроительной политики и строительства города МосквыВо 2023 година завршена е изградбата на Големата кружна линија. Така се појави уште еден начин да се премине од една линија на друга, без потреба да се оди до центар и старата кружна линија.Исто така додадени се уште два дијаметра (МЦД) на приградските возови по 80 километри, кои ги поврзаа северот, западот и истокот на Москва и Московската област.Денес шемата на метрото е комплицирана понекогаш и за московјаните. Затоа подготвивме детален бонус за тоа како се користи.БОНУС: 2027 — што понатаму?Комплекс градостроительной политики и строительства города МосквыМосковските власти го претставија планот за развој на метрото до 2027 година. Според оваа програма, ќе бидат изградени уште неколку линии што ќе ги поврзуваат како предградијата, така и реоните во кои метрото претходно беше слабопристапно. Чекаме со нетрпение! При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаПлатото Путорана е џиновски планински венец далеку зад Северниот поларен круг. Овој предел спаѓа меѓу најзафрлените подрачја на светот и е тешко достапен за обичниот човек. Познат е по своите фантастични пејзажи во кои доминираат високи брегови со рамни врвови, избраздени со водопади и длабоки кањони.На овие места живее путоранската снежна овца, подвид на снежната овца. Нејзините најблиски роднини се оддалечени илјадници километри и живеат на северот на Јакутија.Пустиници на карпестите предели Дмитриј Болдирев/Путорански резерват Снежната овца во Русија живее главно во Јакутија (таму ја нарекуваат „чубука“), на Камчатка, Чукотка и Сахалин. Преку 70 илјади единки ги населуваат планинските предели на Источен Сибир и на Далечниот Исток. Роднини на снежната овца живеат и во Северна Америка и во Азија.Речиси насекаде популациите на снежната овца се прилично изолирани. Тие за живеалиште избираат скриени карпести области. Најнеобичниот подвид на снежната овца живее на висорамнината Путорана. Тоа е западната граница на нивното живеалиште која е оддалечена преку илјада километри од популацијата што живее во Јакутија.Во науката се смета дека снежната овца се населила овде пред 12000 години, кога поради глобалното затоплување и климатските промени во северниот дел на Источен Сибир, на местото на пасиштата пораснале шуми. На снежните овци им одговарал путоранскиот планински предел бидејќи во случај на опасност лесно може да се сокријат меѓу карпите.По изглед путоранските снежни овци не се разликуваат значително од нивните роднини. Тие се набиени, со силни рогови кои се виткаат наназад и бело крзно на надворешната страна на нивните задни нозе. Роговите им растат во текот на нивниот живот и по нив се разликуваат мажјаците од женките. Мажјаците имаат дебели рогови, додека женките имаат тенки рогови.Тешко е да се избројат Дмитриј Болдирев/Путорански резерват Путоранската снежна овца е запишана во Црвената книга на Русија како животински вид чија бројност опаѓа. Со цел да се зачува овој подвид, во 1988 година беше основан Путоранскиот резерват. Ловот на снежни овци овде е забранет.Тешко е да се одреди точниот број на единки. Според некои извори, ги има околу 1500, а според други близу 6000. Стадото се смета за големо доколку брои 20 единки. Овците живеат на ограничени територии на платото, но нема точни податоци за границите на нивниот ареал.На бројноста на снежните овци влијаат грабливците (волците и месојадите), но и природните фактори.Посвоени внуциНаучниците обрнаа внимание на една интересна „семејна традиција“ до која се придржуваат путоранските снежни овци. Дмитриј Болдирев/Путорански резерват Мажјаците и женките живеат одвоено поголемиот дел од годината. Младите мажјаци имаат свои стада кои го сочинуваат сродни единки, т.е. нивните браќа и роднини.Сезоната на парење започнува во ноември и декември. Овните со своите рогови си ги одмеруваат силите на „турнири“. Победникот добива право да ѝ се додворува на женката. На крајот на пролетта, парот раѓа младенчиња. Младите мајки формираат „матични стада“, додека младите татковци, откако ќе го исполнат повикот на природата, му се враќаат на претходниот начин на живот.Во дивината „семејствата“ обично се состојат од мајки и младенчиња. А кај стадата путорански снежни овци, научниците забележаа и „баби“. Тие се грижат за своето потомство, но и за своите, па дури и за туѓите внуци. Веројатно тоа е последица на посуровите услови за живот отколку во другите живеалишта на овие животни. Младите мајки учат од искусните како се одгледува потомство. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаСижеУгледниот хирург, професорот Филип Преображенски живее во огромен стан во Москва. Во станот има кабинет каде што врши експериментални операции. Тој веќе е многу успешен во процедурите за подмладување, но сака повеќе од тоа.Еден ден тој решава да пресади човечка хипофиза и тестиси и да ги всади во пес-скитник. Операцијата е повеќе од успешна, бидејќи кучето почнува физички да наликува на човек... Владимир Бортко/Ленфильм, 1988 Во средината на дваесеттите, болшевиците од неодамна се на власт и советскиот систем се воведува во сите сегменти на животот. Професорот е под притисок, бидејќи живее во стан што е преголем за него, па властите инсистираат да прими уште неколку пролетери во својот стан. Професорот протестира и не може да го прифати тоа. Не може да замисли да прави операции, да јаде и да спие во иста соба.Во меѓувреме се шират гласини за успешната операција и луѓето ја посетуваат куќата на Преображенски за да го видат песот што се претвора во човек.Иронично е што, иако неговиот творец е против советскиот поредок, поранешниот пес потпаѓа под влијание на властите. Песот кој порано се викал Шарик вади документи и станува Полиграф Шариков. Владимир Бортко/Ленфильм, 1988 Иако изгледа како човек, неговото однесување е далеку од човечко. Повеќе потсетува на животно или, подобро кажано, на вагабонт. Шариков ги малтретира собарките на професорот, му краде пари и на крајот го пријавува професорот кај властите. И сето тоа го прави додека извикува политички пароли.Преображенски повеќе не може да го поднесе тоа и одлучува повторно да ја изврши операцијата, отстранувајќи му ги човечките органи на Шарик. На ова полека се враќаат песјиот изглед и песјиот карактер.За што се работи во книгата?Приказната содржи елементи на научна фантастика, политичка и социјална сатира и медицински хумор. Авторот и самиот бил лекар, па неговите рани дела главно се посветени на медицински прашања (како што е „Белешките на еден млад лекар“).Професорот Преображенски има реален прототип во вујкото на Булгаков, професорот Николај Покровски. Тој го инспирирал Булгаков да стане лекар, поседувал многу особини што го карактеризираат неговото книжевно алтер его, а неговиот стан изгледал исто како станот опишан во новелата. Владимир Бортко/Ленфильм, 1988 Освен интригантниот заплет со елементи на фантастика и научна фантастика, многу ретки во тоа време, „Песјо срце“ е остра сатира на советскиот политички и општествен живот. Ги покажува огромните контрасти помеѓу старата интелигенција и новиот пролетаријат кој одеднаш ја добил сета моќ (понекогаш со малку образование, но повторувајќи ги политичките слогани што ги научиле). Владимир Бортко/Ленфильм, 1988 Речениците на критиката на професорот Преображенски на сметка на болшевиците и нивните нови правила станаа афоризми кои Русите со задоволство ги цитираат до ден-денес. Ова се некои од најкарактеристичните:„И, немојте, не дај Боже, да читате советски весници пред ручек“.„Зошто е отстранет тепихот од влезните скали? Дали Карл Маркс забранил да има тепих на скалите?„Ако при влегувањето во тоалет почнам, да ми простите на изразот, да мокрам до ВЦ-шолјата, а истото да го сторат некои си Зина и Дарја Петровна, во тоалетот ќе се случи пропаст. Со самото тоа, пропаста не е во тоалетот, туку во главите на луѓето!...“Бурна приказна за објавувањето„Песјо срце“ е напишана во 1925 година, но ниту едно книжевно списание или издавачка куќа не сакало да ја објави новелата. „Тоа е злонамерен памфлет за современоста и не може да се печати“, реагирала цензурата. Владимир Бортко/Ленфильм, 1988 Меѓутоа, ракописот на новелата циркулирал по пат на „самиздат“. Луѓето печателе свои копии кои кружеле од рака на рака. Така, во 1960-тите, еден примерок (со многу грешки) стигна на Запад и таму беше објавен.Во СССР делото за прв пат беше објавено во времето на перестројка и ерата на „отвореност“. Списанието „Знамја“ ја објави новелата во 1987 година. Така конечно стигна до бројни читатели и стана вистинска сензација. Луѓето се сеќаваат како, читајќи го во еден здив, биле воодушевени (многумина тогаш првпат читале таква советска сатира).Многу брзо, веќе во 1988 година, книгата беше екранизирана. Филмот во режија на Владимир Бортко сè уште се смета за еден од најдобрите советски филмови и една од најдобрите филмски адаптации на оваа новела. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

10 ремек-дела на инструментална музика во советската кинематографија - Russia Beyond МакедонијаНе пропуштајте!Придружете се на Russia Beyond на Телеграм за повеќе есклузивни содржиниПриклучете се Македонски Bahasa IndonesiaDeutschEnglishEspañolFrançaisHrvatskiItalianoPortuguêsSlovenščinaKorean日本語БългарскиМакедонскиСрпскиПо-русски Економија Култура Историја Кујна Начин на живеење Образование Наука и технологија Патувања 10 ремек-дела на инструментална музика во советската кинематографија Култура 22 март 2024 Ана Попова Андрей Кончаловский/Мосфильм, 1978 По првите звуци на овие мелодии лесно може да се препознае од кои филмови се. Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листа1. Увертирата на филмот „Децата на капетанот Грант“Композиторот Исак Дунаевски ја напиша оваа увертира за филмот снимен по романот на Жил Верн. Тој ја доживуваше како едно од своите најуспешни достигнувања. Владимир Вајншток/„Мосфильм“, 1936. Увертирата ја отсликува целата содржина на филмот: шармот на патувањето во неистражени земји, опасностите кои демнат на патот и уверувањето дека авантурата ќе биде возбудлива. Композиторот Дмитриј Шостакович ја нарече „симфониско остварување со висока напнатост и темперамент“.2. „Излезниот марш“ од филмот „Циркус“Со звуците на маршот на циркускиот манеж излегува американската актерка Марион Диксон, која допатувала во Советскиот Сојуз со својата точка „Патување до Месечината“. Sputnik Музиката од филмот, во кој главната улога ја игра Љубов Орлова, стана толку популарна и сакана кај народот што композиторот Исак Дунаевски за неа ја доби Сталиновата награда во 1941 година.3. Валцерот од филмот „Мојот мил и нежен ѕвер“ („Мой ласковый и нежный зверь“)Режисерот Емил Лотеану сакаше во филмот да стави музика од XIX век. Меѓутоа, не можеше да најде ништо соодветно. И тогаш композиторот Евгениј Дога за една вечер компонираше валцер, импровизирајќи на пијано. Кога го слушна филмската екипа, не можеше да поверува дека таа истенчена мелодија била создадена само неколку часа претходно.4. Валцерот од филмот „Пази се од автомобилот“ („Берегись автомобиля“)Музиката на Андреј Петров е вистински бисер на трагикомичниот филм за агент на осигурување кој краде автомобили од шпекуланти и подмитувачи. Ељдар Рјазанов/„Мосфильм“, 1966. Додуша, композиторот раскажуваше дека неговата соработка со Ељдар Рјазанов започнала „од погрешна нота“. Имено, на режисерот на почетокот воопшто не му се допаднала музиката. И кога го замолил Петров да ја отсвири мелодијата од неговиот втор филм „Шетам по Москва“, се покажа дека не му се допаѓа само авторскиот начин на изведување.5. „Снег над Ленинград“ од филмот „Иронија на судбината“Оваа мелодија на Микаел Таривердиев можете да ја слушнете секоја година на 31 декември. Ељдар Рјазанов/„Мосфильм“, 1975. Тогаш на телевизија се прикажува филмот на Ељдар Рјазанов, во кој пријателите по грешка го испраќаат московскиот хирург Жења Лукашин со авион во Ленинград, каде што ја среќава својата љубов во стан на точно иста адреса како во главниот град.6. „На лизгалиштето“ од филмот „Бајка за ѕвезденото момче“Режисерот Леонид Нечаев спои две тажни приказни на Оскар Вајлд - „Ѕвезденото момче“ и „Роденденот на инфанта“. Музиката за филмот ја напиша Алексеј Рибников, авторот на најпознатата советска и руска рок-опера „Јунона и Авос“.7. Темата од филмот „Сибиријада“Музиката на Едуард Артемјев како да се раѓа од чкрипењето на металот и јачењето на земјата, додека во исто време на екранот се урива кула на нафтена бушотина во пламен. Андреј Кончаловски/„Мосфильм“, 1978. Епското остварување на Андреј Кончаловски за неколкуте генерации на две сибирски семејства го доби во 1979 година Гран-прито на Канскиот фестивал.8. „Состанок со Марта“ од филмот „Токму тој Минхаузен“ („Тот самый Мюнхгаузен“)Композиторот Алексеј Рибников зборуваше дека тој и Марк Захаров го напишале сценариото за филмот седејќи на пијано. Тој импровизирал, а режисерот го читал текстот, патем правејќи паузи. Така и музиката стана своевиден јунак на овој филм.9. „Средба“ од филмот „Враќањето на Будулај“ („Возвращение Будулая“)Филмовите засновани на романот на Анатолиј Калинин за Циганот Будулај ги претставуваат првите, а истовремено и најпознатите работи на филм на композиторот Валериј Зупков.10. Музиката од филмот „Свој меѓу туѓинци, туѓинец меѓу свои“ („Свой среди чужих, чужой среди своих“)Музиката на Едуард Артемјев за најпознатиот советски истерн се вклопува во размерите на популарниот филм на Никита Михалков. Таа е епска, и во исто време продорна и драматична. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот. советски сојуз кинематографија интересна русија Претплатете сена нашиот билтен!Добивајте ги најдобрите стории на неделата директно во вашето сандаче Дознајте повеќе 5 филма на Рјазанов што ги знае секој Русин10 култни песни од советските филмовиТрите најдобри советски истерниОвој веб-сајт користи колачиња. Кликнете овде за да дознаете повеќе.Прифати колачиња...

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаЛет според планот за летањеСè се одвиваше како и обично. Авионот на летот SU593 на авиокомпанијата „РАЛ“ во состав на „Аерофлот“ полета од московскиот аеродром „Шереметјево“. Во авионот што го носеше името на композиторот Михаил Глинка се наоѓаа државјани на Русија, Кина, Хонг Конг, Тајван, Индија, САД и Велика Британија. Меѓу патниците беа и децата на резервниот капетан на авионот Јарослав Кудрински.Летот се одвиваше без изненадувања. Неколку часа подоцна, кога авионот веќе беше на подрачјето на Новокузнецк, на децата им беше дозволено да влезат во пилотската кабина. Тринаесетгодишната Јана и петнаесетгодишниот Ељдар еден по друг седнаа на местото на капетанот. На прашањето на нејзиниот татко дали таа ќе го вози авионот, девојчето веднаш одговори дека нема. Кога ги здогледа светлата на градот низ прозорецот, таа побрза да ја напушти кабината. А нејзиниот постар брат малку посилно го притисна воланот. Поради ова, без да забележи екипажот, автопилотот се исклучи. Не се слушна звучен сигнал кој ќе покажеше дека нешто не е во ред. Ељдар набрзо забележа дека авионот силно се наведна надесно. Не сомневајќи се дека проблемот е технички, пилотите не можеа да разберат зошто авионот изгледаше како да се обидува да се подготви за слетување.Вториот пилот се обиде да ја спаси ситуацијата, Кудрински ги даваше командите, Ељдар, сè уште седејќи на контролите, се обидуваше да постапи во согласност со нив. Поради преоптоварувањето не можеше веднаш да стане од седиштето и да му отстапи место на возрасен. Сè се случуваше со голема брзина, авионот забрзано губеше висина и паѓаше. А кога успеаја да го запрат паѓањето, пилотите не можеа веднаш да се ориентираат каде се наоѓаат.Airbus А310-308 „Глинка“ Michel Gilliand (GFDL 1.2) „Врти налево! Налево! Налево! Еве ја земјата! Ељдар, кревај се! Кревај се! Кревај се! Кревај се, велам! Полн гас!“ - ова се практично последните зборови снимени во „црната кутија“ по несреќата.Авионот „Глинка“ се заби во врвовите на дрвјата на рид во близина на планината Алатау кај Новокузнецк и падна. Беше целосно уништен, а пожарот ја доврши работата. Патниците и екипажот загинаа. Анатолий Кузярин/ТАСС Блесок на неботоВеднаш се посомнева на најлошото. Имено, по Новокузнецк екипажот повеќе не се јавуваше. Ноќна патрола на сообраќајната полиција го забележа авионот во пламен кој прелета над градот. А малку подоцна во затворската колонија „Мал Мајзас“ забележаа блесок на небото и решија да се упатат во тој правец. Тоа беше тешко достапен терен: шума и мочурлив терен, а покрај тоа, беше зима во Западен Сибир. Просечната температура во тоа време беше -20 степени. Анатолий Кузярин/ТАСС Спасувачите пристигнаа на местото на несреќата дури околу шест часот наутро. Она што го видоа ги потресе длабоко. Скршените, јагленосани остатоци од авионот беа покриени со снег натопен со авионско гориво. Скршени дрвја, делови од тела и предмети беа расфрлани насекаде. Остатоците од авионот продолжија да горат уште четири дена. Анатолий Кузярин/ТАСС Последниот ГлинкаЗаписите од „црните кутии“ беа дешифрирани во Франција, што овозможи да се реконструира текот на трагичните настани и да се разбере како вакво нешто може да се случи со еден од најбезбедните авиони. Истрагата за причините за несреќата траеше една година. Заклучокот гласеше дека причината е невнимание и сплет на несреќни околности: деца на кои не само што им било дозволено да влезат во кабината, туку и да седат зад командите, погрешни и неусогласени постапки на пилотите, невнимание поради кое никој не го забележал светлосниот сигнал што покажува дека автопилотот е исклучен, неподготвеност на екипажот да работи во екстремни ситуации.Реконструкцијата на настаните покажа: во случај пилотите да не можеле да ја преземат контролата над авионот, автопилотот сам ќе го врател авионот во нормала.Поминаа 30 години од несреќата. Во документацијата за авионот А310 стои предупредување дека во одредени околности автопилотот може да се исклучи. „Аерофлот“ никогаш повеќе на ниту еден авион не му го даде името Михаил Глинка. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Како изгледаше Русија 1974 година (ФОТОГРАФИИ) - Russia Beyond МакедонијаНе пропуштајте!Придружете се на Russia Beyond на Телеграм за повеќе есклузивни содржиниПриклучете се Македонски Bahasa IndonesiaDeutschEnglishEspañolFrançaisHrvatskiItalianoPortuguêsSlovenščinaKorean日本語БългарскиМакедонскиСрпскиПо-русски Економија Култура Историја Кујна Начин на живеење Образование Наука и технологија Патувања Како изгледаше Русија 1974 година (ФОТОГРАФИИ) Историја 21 март 2024 Russia Beyond Юрий Абрамочкин/Sputnik Времето на „застој“, освојувањето на вселената, изградбата на Бајкалско-амурската магистрала. Благодарение на овие фотографии, денес знаеме како изгледаше земјата пред точно половина век. Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаЛеонид Брежњев веќе десет година управува со Советскиот Сојуз. Тие години влегоа во историјата како време на стабилност и „стагнација“, или дури како „развиен социјализам“. Юрий Абрамочкин/Sputnik Во Кремљовскиот дворец се одржа свечена седница на Централниот комитет на партијата, Врховниот совет на СССР и Врховниот совет на РСФСР посветена на 50-годишнината од формирањето на Советскиот Сојуз. Эдуард Песов/Sputnik Хокеарската репрезентација на СССР играше против Канада во Москва. Дмитрий Донской/Sputnik Легендата на советскиот хокеј – Валериј Харламов. Юрий Сомов/Sputnik Странски студенти на Универзитетот за дружба на народите уживаат во традиционалните руски зимски забави. Sputnik Во 1974 година во музејот на ликовната уметност „Пушкин“ во Москва можеше да се види „Џоконда“ на Леонардо да Винчи. Тоа беше дури вториот пат ова ремек-дело да го напушти Лувр.Александр Абаза/МАММ/МДФИстата година Андреј Тарковски сними уште едно ремек-дело на филмската уметност – „Огледало“.Игорь Гневашев/МАММ/МДФДомашната кинематографија доби уште едно големо остварување, серијата „Седумнаесет моменти на пролетта“, а ликот на Штирлиц (во неповторливата интерпретација на Вјачеслав Тихонов) за многумина остана идеал на правичност, хуманизам и професионалност и вистински народен херој. Sputnik Шаховска нација: мажи го поминуваат слободното време во московскиот парк Сокољники.Владимир Богданов/МАММ/МДФВо 1974 година Советскиот Сојуз го посети американскиот претседател Ричард Никсон.Юрий Абрамочкин/Архив Юрия АбрамочкинаПрво Москва, а потоа и Крим. Честите средби на Брежњев и Никсон доведоа до подобрување на односите меѓу државите. Вистина, еден месец по оваа посета се случи аферата „Вотергејт“ и Никсон беше принуден да поднесе оставка. Сергей Смирнов/ОАО «Газета Известия» Важен настан во животот на земјата беше продолжувањето на изградбата на Бајкалско-амурската магистрала, амбициозниот проект замислен од Сталин, но стопиран по Втората светска војна.Юрий Садовников/МАММ/МДФЗа градителите на БАМ беа градени цели населби.Юрий Садовников/МАММ/МДФЮрий Садовников/МАММ/МДФЛегендарниот балетан Михаил Баришников во 1974 година отпатува на гостување во Канада и никогаш не се врати во СССР. На оваа фотографија позира во Лениград.Валерий Плотников/Архив Валерия ПлотниковаКвалитетни домашни фотоапарати во седумдесеттите години во СССР имаа дури и децата.Дмитрий Воздвиженский, Нина Свиридова/МАММ/МДФПермски убавици на минус 40. Э.Котляков/Sputnik Во 1974 година во вселената полета советскиот пилотиран брод „Сојуз-15“. На фотографијата се космонаутите Генадиј Сарафанов (лево) и Лев Дјомин. Поради дефект на системот, бродот не можеше да се спои со орбиталната станица и космонаутите се вратија на Земјата. Александр Моклецов/Sputnik Огромна редица за жичарницата во живописната Домбајска долина, најстариот скијачки центар во Русија. Б.Логинов/Sputnik Нови вагони во московското метро. Анатолий Сергеев-Васильев/Sputnik Во училница во московско училиште.Сергей Сухарев/Архив Павла СухареваМодата во седумдесеттите години.Бутеев/МАММ/МДФПродавачка на компири на некоја уралска железничка станица.Дмитрий Воздвиженский, Нина Свиридова/МАММ/МДФ При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот. советски сојуз историја на русија фотографија во русија Претплатете сена нашиот билтен!Добивајте ги најдобрите стории на неделата директно во вашето сандаче Дознајте повеќе Како изгледаше Русија 1944 година? (ФОТОГРАФИИ)Како изгледаше Русија 1954 година (ФОТОГРАФИИ)Како изгледаше Русија 1964 година (ФОТОГРАФИИ)Овој веб-сајт користи колачиња. Кликнете овде за да дознаете повеќе.Прифати колачиња...

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаСпоред современиот официјален опис на грбот, на него е прикажан „бабр што трча на левата страна и држи во челуста алов (црвен) самур“.Грбот на губернискиот град Иркутск во Руското царство со официјалниот опис во Винклеровиот грбовник Public domain Првично, грбот на Иркутск го красел тигар кој трча со самур во забите. Иако живееле на поисточно, усуриските тигри можеле да стигнат до овие места. Во старо време жителите на Сибир го користеле името „бабр“ за сите опасни диви мачки (тигри, пантери и леопарди). А самурот во забите ја симболизирал трговијата со крзно карактеристична за ова подрачје.„Бабр“ на официјалниот грб на Иркутската губернија 1878 година. (Грбовник на Министерството за внатрешни работи, 1880.) Public domain Иркутск е основан далечната 1661 година, а во 1790 година, царицата Екатерина II го вовела грбот на кој бил прикажан тигар, т.е. „бабр“. Меѓутоа, сто години подоцна, за време на владеењето на Александар II, при ревизијата на грбовите на Руското царство, одредени чиновници во Санкт Петербург биле убедени дека во описот на овој грб се поткраднала печатна грешка, т.е. дека наместо „бабр“ (тигар на стариот сибирски дијалект) требало да пишува „бобр“ („дабар“ на руски)! И никој не се запрашал како тоа дабар држи самур во забите, кога се знае дека дабарите не ги ловат и не се хранат со нив. Тогаш била извршена ревизија на грбовите на 40 губернии, па во толку многу работа никој не се ни запрашал дали можеби зборот „бабр“ сепак значи нешто друго.„Бабр“ на современиот грб на Иркутск Public domain Уметниците, според новиот опис, внесоа промена на грбот: ги отстранија пругите од телото на животното, му додадоа пловни кожички и „даброва“ опашка, но го оставија самурот во забите. Во описот сега тоа беше „дабар“ (рус. „бобр“).Фотографија за спомен со баброт Павел Кузмичов Зборот „бабр“ беше вратен на грбот дури во средината на 1990-тите, но некогашното измислено ѕверче сепак остана на грбот. Дури му е подигнат и споменик во центарот на градот. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

„Имаше и широки санки чии прапорции даваа пријатен звук, а ги влечеа полетни тројки украсени со ленти; и обични градски санки, и грди, груби и тешки санки; и ловечки санки што ги влечеа силни, одвај зауздани расни касачи. Во широките селски санки сјаеја жените на локалните благородници – светски лавици што се скрасиле во провинција; а во ловечките санки со касачи јуреа млади лавови од големите градови. Од време на време по некоја тројка ќе ја напуштеше колоната и ќе јурнеше по средината на улицата, дигајќи цели облаци снежен прав; а по неа ќе забрзаа и ќе се претекнеа неколку ловечки санки. Сѐ се ореше од смеа и врисоци. Лицата на младите жени, румени од студенилото, вознемирено се вртеа и во исто време нетрпеливо го забрзуваа кочијашот“, вака Михаил Салтиков-Шчедрин го има опишано возењето со санки во една руска губернија.Минијатура од ракописа „Житието на Зосим и Саватиј“, 17. век. Public domain Санката не е руски изум. Седлата на два лизгачи се користеле во многу општества и култури, вклучувајќи ги и оние што немаат никаква врска со снегот, како што се Древниот Египет и Месопотамија.Погребна санка од пирамидата на Сенусрет I Музеј на уметноста Метрополитен во Њујорк В стара Русија санката била најпопуларното превозно средство, не само назима, туку и налето. Тогаш сѐ уште не постоеле патни служби за превоз на патници, па по калливите патишта често било полесно да се вози на санка. Како што истакнува Михаил Василев, истражувач на историјата на санките, во текот на археолошките ископувања во Новгород пронајдени се неколку стотина делови и детали од санки, и само неколку делови од запрежни коли.Од дамнешни времиња санките се сметале за „почесен“, статусен транспорт зашто патувањето со санка било многу помирно одошто со кочија на тркала, којашто по калливите патишта се тресела и скокала час на едната, час на другата страна. Англискиот патешественик Ентони Џенкинс во 16 век напишал: „Ако некој Русин има пари, тој никогап не оди на пат пеш, туку назима патува со санка, а налето јава коњ“. Од оваа белешка се гледа дека во 16 век сѐ уште не биле толку распространети кочиите со тркала за благородништвото да ги користи налето за превоз.Тргнувањето на царот Иван Васиљевич на поклоничко патување. Николај Сверчков Во северните делови на Русија луѓето речиси цела година се возеле на санка, зашто имало многу мочуришта и тешкопроодни патишта. Во средниот појас и во јужните региони налето сепак се користеле запрежни коли. Болните и слабите, меѓутоа, насекаде се носени со санки. Черниговскиот кнез Свјатослав Всеволодович допатувал со санка во 1149 година во Киев со болна нога, иако патувал налето.Санките биле и традиционално средство за превоз на епископите. Според писателот Михаил Пиљаев, кој пишувал за секојдневието, уште во 19 век епископите на служба патувале со санка. Кочиите и колимагите (кабести кочии без механизам за вртење и осовина) епископите користеле само кога оделе на дворот. На пример, митрополитот Питриум во 17 век и назима и налесто се возел со санка што ја влечел еден коњ.Каква е конструкцијата на санката?Сите стари руски санките имале сличен дизајн. Лизгачите биле изработени од цврсто дрво – даб, брест, јавор или бреза. Тоа бил и најскапиот дел на санката . Од предната страна лизгачите биле свиткани како скии, а по целата должина имале жлебови во кои се поставувале 4-12 масивни вертикални штици од лавор, бор или од смрека.Вертикалните штици на лизгачите меѓусебно се поврзувале со јаки дебели пратови (од сремза или врба) кои лесно се виткаат. Озгора, над вертикалните штици, се ставале дебели греди над секој лизгач, кои понекогаш се поврзувале со попречни штици. Преку сето тоа се ставал корпусот (трупот) на санката. Уздите со кои се запрегнува коњот се прицврстувале на првиот пар вертикални штици.Видови санкиНа почетокот и товарните и патничките санки биле конструирани на сличен начин, но во 15-16 век, со развојот на Руската држава, на големо се развила и поштенската служба, а и многу повеќе луѓе започнале на санки да минуваат големи далечини и да превезуваат различна стока. Тогаш се појавиле нови делови на санките, но и целосно нов вид на ова превозно средство.1. Санка за патувањеСанка со патничко место Музеј-резерват КоломенскоеНа санките специјално дизајнирани за превоз на патници се појавил штит или визир за високиот ѕид на предната страна на санката. Тој ги штител патниците од нечистотиите што летале од коњските копита. Овој штит често бил тапациран со ткаенина или бил насликан. И неговата надворешна страна исто така била украсена. Статусот на санката и нејзиниот сопственик можеле да се препознаат по богатата ткаенина за тапацир, по сликите и резбата. За кочијашот којшто управувал со патничката санка се појавило седиште, односно предна клупа, така што тој бил одвоен од патниците.На патниците во ваквите санки им било мошне удобно. Во санките се наоѓала топла покривка која се ставала преку колената и нозете, и ги штитела патниците од студ. Кај богатите сопственици како покривка служела мечкина кожа, а се нарекувала „медведина“. Доколку санката одела на далечен пат, патниците од ветар биле заштитени со дебела кожа која се прицврстувала од страните на санката. Најскапите санки за патување се нарекувале „градски“ или „излезни“(„городовые“ или „выходные“), и во нив се возеле велможите, болјарите и царевите. Ваквите санки назима и налето биле неопходен дел од свадбениот обред.2. „Дровни“ – селски товарни санкиСанки „дровни“, 19. век Музеј-резерват КоломенскоеКако што кажува и самото име, оваа санка била потребна за превоз на дрва и друг товар. Таа немала штит, предна клупа и „каросерија“ за патниците. Имала само лизгачи со вертикални штици и греди врз кои се ставал товарот.3. „Возок“ – затворена санка што ја влечат коњиЗимската кочија на санка („возок“) на Еелизавета Петровна Музеј на московскиот Кремљ Оваа санка била покриена со асура од липова кора, која била прицврстена за лаковите на бочните страни на конструкцијата. Тоа што биле затворени е главната разлика од останатите санки. Биле потребни за превоз на скапоцености и биле неопходни во секојдневниот живот на благородниците и царевите. „Птичјите санки“ служеле за превоз на царските соколи, на скапи птици што се користеле во лов, и имале кафез од сите страни прекриен со сукно. Во „резервната санка“ се транспортирала царската одежда, во „постелна“ – постелнина, во „крстовите“ – царските лични икони и црковни предмети.Царска затворена санка Августин Мајерберг „Возок“ била целосно затворена санка со покрив и врата, во која било топло. А во 18-19 век во нив се поставувале дури и печки или мангал со јаглен. Ваквата санка изгледала како кочија на скии.4. „Пошевни“ – широка селска санка без клупаСанка „пошевни“ Верхотурски музеј-резерват Името го добила по опшивката од липова кора. Ова била наједноставната домашна санка за секојдневни потреби: одење на пазар, во град и слично. Меѓутоа, имало и поскапи како оние на кои летале „светските лавици“ кај Салтиков-Шчедрин.5. „Розваљни“ – широка ниска селска санка Иларион Прјанишников Така се нарекувала санка која од страните се ширела кон задниот дел и имала на себе обод од долги стапови што ја правело поширока. Незгодно било кога на тесен пат ќе се сретнат со иста таква санка, зашто предните страни биле тесни, а со задната, поширока страна неизбежно се судирале и се удирале со ободите. Legion Media Во ваквите санки можеле да се возат многу луѓе, а можело да се превезува и голем товар. Архиѓаконот Павел Алепски кој во средината на 17 век престојувал во Русија, напишал: „Се случуваше да сретнеме санка во која седеа шест лица со сите свои работи... Товар како жито или камења што се товареше на ваквите санки беше застрашувачки и неверојатен. Бевме вџашени кога видовме како еден коњ го влече она што во нашите земји не можат да го повлечат ни дваесет коњи“.6. Погребна санка„Испраќање на покојникот“ Василиј Перов Дури и по пронаоѓањето запрежна кола Русите продолжиле своите покојници да ги превезуваат на гробишта со санка. Тоа била реликвија на древната, претхристијанска традиција, според која на покојникот му бил потребен превоз за „премин на оној свет“, а го симболизирала санката.Во погребната санка често се впрегнувале волови или коњи кои дотогаш не биле запрегнувани во амови, зашто се сметало дека животните коишто се запрегнуваат го знаат својот домаќин и патот до дома, па можеле да му помогнат на покојникот да се врати дома. Во дамнешни времиња, кога кремацијата била распространета кај Словените, погребната санка се палела заедно со покојникот. Но, тоа најчесто било својствено за благородништвото. Руските селани, секако, не можеле да си дозволат палење на толку вредни нешта. Санката била потребна во домаќинството. Поради тоа по погребот се враќале во дворот, се поставувале во насока на гробиштата, наопаку, односно лизгачите да бидат свртени нагора. Се верувало дека покојникот, доколку сака да се врати на овој свет, ќе се предомисли кога ќе види дека неговата санка е „расипана“. Така санката стоела 40 дена, а потоа повторно се користела во домаќинството. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаПо војната од 1812 година, во образованите кругови на руското општество пораснал интересот за историјата, старите предмети и обичаите. Многу непроценливи раритети биле изгубени во пожарите, па љубителите на историјата барале артефакти насекаде, обидувајќи се да ги зачуваат и проучат спомениците на руската древност.Меѓу најпознатите колекционери во XIX век бил Павел Карабанов. Цел живот собирал разни стари предмети, а во својот домашен музеј изложувал работи кои го отсликуваат секојдневието на руското благородништво. Неговата колекција била толку богата и интересна што царот Николај I се понудил да ја откупи. Карабанов не сакал да се раздели со неговата колекција додека бил жив, но му ја оставил во аманет на царот по својата смрт. Така, најстариот и највредниот дел од неговата колекција завршил во Оружејната палата на московскиот Кремљ.Имало и други негови современици кои ја сакале историјата и поседувале исклучителни приватни колекции, кои подоцна завршиле во Кремљ. Меѓу нив биле и грофот Алексеј Мусин-Пушкин и кнезот Николај Јусупов.Икона „Богородица Владимирска“, последна четвртина на XVI векОд колекцијата на грофовското семејство Мусин-ПушкиниМузеи Московского КремляФишеклија (барутница), 1660.Од колекцијата на Павел КарабановМузеи Московского КремляОбетки, XVII векОд колекцијата на Павел КарабановМузеи Московского КремляСребрен рамка за огледало, прва половина на XVII векОд колекцијата на Павел КарабановМузеи Московского КремляЧарка (сад за пиење алкохолни пијалоци), XVII векОд колекцијата на Павел КарабановМузеи Московского КремляБогородица Воплотување, прва третина на XVII векОд колекцијата на Павел КарабановМузеи Московского КремляПехар со грбот на семејството Карабанови. 1534-1585 годинаОд колекцијата на Павел КарабановМузеи Московского КремляСадови од Велики Устјуг, трета четвртина на XVIII векОд колекцијата на Павел КарабановМузеи Московского КремляМедалјон со синџирче, 90-тите години на XVII векМу припаѓал на кнезот Василиј Голицин, од колекцијата на Алексеј Мусин-ПушкинМузеи Московского КремляЦрпалка, 1764.Подарок од царицата Екатерина II за трговецот Лука Девјатов. Од колекцијата на кнежевското семејство ЈусуповиМузеи Московского КремляНа 15 март во Музеите на московскиот Кремљ беше отворена изложбата „Љубители на татковинската историја“, посветена на Павел Карабанов и другите московски колекционери од XIX век кои дадоа придонес за една од најзначајните ризници на Русија. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Како вонземјански роботи и фантастични возила населија сибирска депонија (ФОТО) - Russia Beyond МакедонијаНе пропуштајте!Придружете се на Russia Beyond на Телеграм за повеќе есклузивни содржиниПриклучете се Македонски Bahasa IndonesiaDeutschEnglishEspañolFrançaisHrvatskiItalianoPortuguêsSlovenščinaKorean日本語БългарскиМакедонскиСрпскиПо-русски Економија Култура Историја Кујна Начин на живеење Образование Наука и технологија Патувања Како вонземјански роботи и фантастични возила населија сибирска депонија (ФОТО) Култура 20 март 2024 Ана Сорокина Павел Кузмичов Што може да се направи од расходуван автомобил, фрижидер или дури и од тенк? Мајстор од Иркутск создаде од старо железо неверојатен музеј на отворено. Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаМузејот на Александар Расторгуев е едно од најнеобичните места во Иркутск. Се наоѓа во близина на градската депонија и сите експонати се направени од отпад. И ние решивме да ги погледнеме овие чуда од старо железо.Посетители од вселената во Сибир Павел Кузмичов На влезот има капија која потсетува на стара сибирска дрвена тврдина. Пред неа се два брода со вооружени витези во оклоп. Покрај нас поминува натоварен камион. Тој оди на депонијата за цврст отпад од домаќинствата, а ние во музејот. Павел Кузмичов Првиот впечаток е дека сме во огромен парк! Посетителите ги пречекуваат научно-фантастични возила кои личат на јунаците од сагата „Трансформери“. Главниот робот е висок околу 7 метри и е направен на основа на булдожер на гасеници. Павел Кузмичов Павел Кузмичов А ова е одред терминатори. Черепите се печатени на 3D-печатар, сето останато е заварено рачно. На ваквите ликови човек без проблем им дава и облека, и очила, и мотоцикл. Павел Кузмичов Одиме понатаму и пристигнуваме на бојното поле со вонземски чудовишта. „Вонземјаните“ се судираат со „предаторите“, а вие сте само случајни набљудувачи. Павел Кузмичов Павел Кузмичов Тие се напаѓаат едни со други, пукаат од вселенски оружја, се опколуваат едни со други, се фаќаат во костец. Павел Кузмичов Посебен ефект предизвикуваат звуците од кои човек затреперува. Страшно! Но, многу е забавно да се гледаат овие суштества. Павел Кузмичов Хангар со историјаМузејот „на депонија“ е отворен во Иркутск во 2015 година благодарение на ентузијастот Александар Расторгуев. Павел Кузмичов „Дојдов да работам на депонијата во 2005 година. Тоа е депонија за цврст отпад од домаќинствата. Бев обичен мајстор, а потоа раководител“, вели Александар. „На депонијата имаше многу материјал и не сакав да го уништам тоа, туку да направам нешто“. Павел Кузмичов Изнајмил земјиште до депонијата и решил таму да отвори историски музеј. Александар 16 години бил на чело на депонијата за цврст отпад од домаќинствата, а сега се занимава само со развој на музејот. Павел Кузмичов Сè започнало од хангарот што Александар го нарекува „Сала на историјата“. Во него има стотици најразновидни предмети од депониите. Сè што фрлиле жителите на Иркутск: советски правосмукалки, старомодни телефони, балалајки и хармоники, фурки од прабабите, котлиња од леано железо за руски печки, преносни магнетофони, радиостаници, велосипеди, кукли за удирање. И, се разбира, стари чајници, играчки и фото-албуми. Павел Кузмичов Сигурно и многумина од вас фрлиле слични работи без воопшто да помислат дека такво нешто би можело да заврши во музеј. Павел Кузмичов Потоа почнале да се појавуваат и фигурите што Александар ги правел од старо железо. Павел Кузмичов Најпрвин тоа биле витезите што стојат покрај оградата. Александар за нив вели дека се „мали“, а се со висина на човек. Со текот на времето, мајсторот направил толку многу витези што имало доволно за цела војска. Коњаница на витези против коњаница на „орки“. Павел Кузмичов „А филмовите за предатори, вонземјани и трансформатори просто лично ми се допаѓаат, во тоа ја пронаоѓам својата специфична смисла“, објаснува тој. Павел Кузмичов Сé што гледаме овде е направено од отфрлен материјал. Додека металот Александар го купува на друга депонија за секундарна црна металургија. „Најпрвин решавам што ќе направам, а потоа одам на депонијата и бирам што ми е потребно.“ Павел Кузмичов Александар има и помошници кои се занимаваат со осветлувањето, електриката и другите технички задачи и кои печат вкусни палачинки во кафе-ресторанот на музејскиот комплекс. Павел Кузмичов Од депонија до музејВо паркот можете да видите и други работи освен борби со вонземјани. На централниот простор Александар направил реконструкција на битките од Втората светска војна. Тука има вистински тенкови, авиони, артилерија. Павел Кузмичов „Воената техника е собрана од целата земја, од Калининград до Далечниот Исток“, вели Александар. „Сé се продава како старо железо. Се разбира, сè доаѓа во расипана состојба, а возилата ги склопуваме на лице место“. И тоа го прават толку добро што повремено ги возат посетителите со оваа техника. Павел Кузмичов Филмската индустрија одамна е запознаена со овој музеј. На ова поле се снимени неколку филмови (најпознатиот меѓу нив е посветен на битката кај Сталинград - „321-та сибирска“), многу работи се користат како реквизити на снимањата, а и актерите наминуваат тука за инспирација.„Во моментов работиме на панорама-диорама на Прохоровската битка од 1943 година со многу детали, се обидуваме на набљудувачите да им го пренесеме сиот ужас од таа битка. Со звуци и тресење на земјата.“ Битката кај станицата Прохоровка (дел од Курската битка) беше најголемиот тенковски судир во Втората светска војна. Павел Кузмичов При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот. сибир руски музеи современа уметност Претплатете сена нашиот билтен!Добивајте ги најдобрите стории на неделата директно во вашето сандачеОвој веб-сајт користи колачиња. Кликнете овде за да дознаете повеќе.Прифати колачиња...

Србија или Русија? Најтешкиот избор во животот на Милош Биковиќ (ВИДЕО) - Russia Beyond МакедонијаНе пропуштајте!Придружете се на Russia Beyond на Телеграм за повеќе есклузивни содржиниПриклучете се Македонски Bahasa IndonesiaDeutschEnglishEspañolFrançaisHrvatskiItalianoPortuguêsSlovenščinaKorean日本語БългарскиМакедонскиСрпскиПо-русски Економија Култура Историја Кујна Начин на живеење Образование Наука и технологија Патувања Србија или Русија? Најтешкиот избор во животот на Милош Биковиќ (ВИДЕО) Начин на живеење 19 март 2024 Russia Beyond За кого да навива на 21 март? Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаАктерот кој се стекна со голема слава како во Србија, така и во Русија, го најави пријателскиот фудбалски натпревар во Москва. Тоа ќе биде првиот официјален натпревар на руските фудбалери против европска репрезентација од почетокот на Специјалната воена операција. Влезниците за стадионот со 26000 места се распродадени.Милош Биковиќ се сними во спот со кој се најавува овој натпревар.Погледнете во каква дилема е тој. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот. кинематографија фудбал русија и балканот Претплатете сена нашиот билтен!Добивајте ги најдобрите стории на неделата директно во вашето сандачеОвој веб-сајт користи колачиња. Кликнете овде за да дознаете повеќе.Прифати колачиња...

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаГи замоливме читателите на нашата страница на руски јазик да ни кажат која е најпрепознатливата храна во различни региони на земјата. Добивме долг список, од кој избравме десет вистински гастрономски бисери.1. Адигејско сирење Legion Media Меко и младо (околу 10 дена ферментација), адигејското сирење од кравјо млеко стана славно во светот благодарение на Олимпијадата во 1980 година. Токму тогаш беше претставено на странските гости и пуштено во индустриско производство. Во неговиот роден крај, Адигеја, се нарекува „матекјуае“, што значи „сирење од корпа“. Се користи на најразлични начини: се пуши, се пржи, се пече, а секое семејство има своја тајна за подготовка на највкусно сирење.2. Башкирски мед Legion Media Башкирија од дамнина е позната по шумското пчеларство. И ден-денес ова е најдобриот мед во Русија. Вештината на производство на мед во шуплина на дрво се пренесува од колено на колено, а современите пчелари кои ги поседуваат тајните на својот занает со задоволство ги споделуваат со другите и организираат фестивали на овој традиционален начин на производство. И сето тоа благодарение на главниот јунак - специјалната дива башкирска пчела.3. Бурјатски бузи Legion Media Јадењето од тесто со фил од мелено месо и кромид се нарекува во Бурјатија бузи или пози. Ова традиционално сибирско јадење е присутно на локалната трпеза со векови. Бузи симболизира јурта (куќа-шатор), бидејќи Бурјатите со векови биле номади. Се подготвуваат во специјален сад на пареа наречен „позница“.4. Вологодски путер Legion Media Северна Вологда е престолнина на чипката и путерот. Првата фабрика за производство на путер била отворена во Вологодската губернија во 1871 година. Рафинираниот путер со сладок вкус се подготвува според специјална технологија. Слатката павлака се мати на висока температура, поради што се добива едвај забележлива арома на лешник. А зошто токму Вологда? Оваа област отсекогаш била позната по поплавуваните ливади и разновидните треви кои растат таму, а поради умерено топлото лето, кравите секогаш имаат максимална свежа трева, што се одразува на вкусот на млекото, павлаката и путерот.5. Карелиска пита Legion Media Пити од ‘ржано брашно, познати како „калитки“, селаните од Карелија ги јаделе со векови. Првично се правеле со полнење од ориз, компири и печурки, но подоцна се здобиле со популарност по слаткиот фил. Во Карелија ги нарекуваат и „пити за зетот“, бидејќи мајката на невестата ги подготвува за идниот сопруг на нејзината ќерка. Денес тие се симбол на љубовта и семејството, а воедно и главниот карелиски деликатес што мора да го пробаат сите туристи.6. Коломенска пастилаМузеј “Коломенскаја пастила”Во советската ера сите беа навикнати на пастили во форма на бели стапчиња од белки од јајца и шеќер (слично на лижавчиња). Но, на почетокот на XXI век во Коломна беше оживеан традиционален занает, заборавен по револуцијата: пастилата од јаболка од киселата сорта Антоновка се прави со мед или шеќер. И денес тоа е вистински гастрономски бренд (и одличен сувенир).7. Осетинска пита Legion Media Во Осетија, пирогот, еден вид пита, е свето јадење. Традиционално, на трпезата треба да има три пироги. Но, за туристите може да се направи исклучок, па тие можат да нарачаат и само еден. Најпопуларните филови се: месо, зелка, листови од цвекло, младо осетинско сирење. Во Москва лесно можете да нарачате осетински пироги, но во нивната татковина тврдат дека тоа е само тажна пародија на ненадминатиот оригинал.8. Татарски чак-чак Image Professionals/Getty Images Ова е сигурно најпознатиот деликатес од Татарстан. За волја на вистината, популарен е и во Башкирија и Јужен Сибир. И низ цела Русија! Рецептот е едноставен: ситни парчиња тесто се пржат во фритеза, а кога ќе се изладат, се мешаат со сируп од мед. Се добива сладок рид после кој буквално мора да си ги излижете прстите.9. Тулско медено колаче Andrey Rykov/Getty Images/Legion Media Медените колачиња се традиционална руска слатка. Многу региони имаат свои варијанти. Но, се случи токму тулското медено колаче да се здобие со најголема популарност. Познато е уште од XVII век, а светот слушна за него кога го освои Гран-прито на Светската изложба во Париз во 1889 година. Во советската ера производството на медени колачиња по стариот рецепт се префрли на индустриски колосек.За оние кои не знаат, потсетуваме дека се работи за слатка направена од специјално тесто на база на мед и зачини. Меденото колаче е правоаголно, со сплескан облик, покриено со глазура и исполнето со џем од сливи или фил од кондензирано млеко. 10. Јалтински кромид Shedu/Getty Images/Legion Media Благиот црвен кромид е познат низ цела Русија. Рамните виолетови главици најчесто може да се видат нанижани во венци. Токму така се обезбедува проветреност на секоја главица, за да може да се чуваат долго време. Овој кромид се користи свеж. Најчесто од него се подготвува салатата „Кримска роза“: кромидот се сечка со слатки домати и се зачинува со нерафинирано масло. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листа1. Џума-џамија (Дербент, VIII век)Џума-џамијата во Дербент Сулим Кудусов (CC BY-SA) Ова е најстарата џамија на територијата на Русија. Изградена е во Дербент во 733-734 година и во тоа време била најголемото здание во градот. Денешната џамија има и сала за молитви со димензии 70х20 метри доградена во 1368 година. Наспроти џамијата во XV век била изградена медреса (исламска висока школа).Џамијата е преуредена 1938-1943 година за потребите на градскиот затвор, но во 1943 година им беше вратена на муслиманите. Во советско време, таа беше најголемата џамија на Северен Кавказ. Денес има статус на споменик на Светското наследство на УНЕСКО, а четирите стари чинари кои растат во нејзиниот двор се прогласени за споменици на природата од од серуско значење.2. Џамијата на кан Узбек (Крим, XIV век)Џамијата на кан Узбек V1snyk (CC BY-SA) Градот Солхат или Кирим (денес Стар Крим) бил во XIII-XIV век престолнина на локалниот „јурт“ - административна единица на Златната Орда. Тоа бил голем трговски град во кој живееле луѓе од различни националности. Целиот полуостров е именуван по него.За време на владеењето на канот Узбек, кој го прогласил исламот за државна религија на Златната Орда, овде во 1314 година била изградена првата џамија. Сегашното здание е изградено на почетокот на XV век и е втората најстара зачувана џамија во Русија. Зад неа се наоѓаат остатоци од првобитната медреса од 1320-тите.3. Канова џамија (Касимов, XV век)Поглед од птичја перспектива на Кановата џамија и градот Касимов на Ока. JackF/Getty Images Не се знае со сигурност дали џамијата во Касимов била изградена во XV или XVI век, но се знае дека нејзиното минаре датира од XVI век. Касимов бил престолнина на Касимовскиот канат, последниот фрагмент од поранешната голема Орда на територијата на Русија. Канатот престанал да постои по смртта на неговата последна владетелка во 1681 година. Првобитната џамија била урната околу 1702 година, кога била спроведена политиката на христијанизација на Татарите. Според легендата, зданието било срушено по наредба на царот Петар, кој ја видел џамијата додека пловел по Волга, па мислел дека е црква и се прекрстил, а кога дознал дека згрешил, бидејќи бил суеверен и гневен, наредил да се урне џамијата.Екатерина Велика спроведувала политика на верска толеранција, па во 1768 година со посебен указ дозволила обнова на џамијата во Касимов. И макар што од 1393 година во нејзините главни простории бил сместен роднокраен музеј, другите делови од џамијата и минарето останале недопрени. Тие беа вратени на муслиманите од Касимов во 2013 година.4. Џамијата Ал-Марџани (Казањ, XVIII век)Џамијата Ал-Марџани во Старо-Татарска Слобода, Казањ, Русија Егор Алеев/TASS Кога царицата Екатерина II пристигнала во Казањ за време на патувањето по Волга во 1767 година, муслиманите од градот ѝ врачиле богати подароци и добиле дозвола за изградба на џамија. Изградбата траела три години. Тоа била првата камена џамија изградена во Казањ уште од времето на освојувањето на Иван Грозни. Изградена е според традицијата на татарската средновековна архитектура - со минаре на покривот. За време на советската ера, Ал-Марџани беше единствената џамија во Казањ каде што се одржуваа муслиманските богослужби.5. Бела џамија (Астрахањ, XVIII-XIX век)Белата џамија, најстарата џамија во Астрахањ, Русија. Borisb17 Изградена е во 1810 година на местото на старата дрвена џамија, која првпат се споменува во 1777 година. Изградбата ја финансирал трговецот на Првиот еснаф, Татаринот Давид Измајлов. Работела до 1930 година, а потоа била затворен. Во советско време, во неа имало градинка, шивачница, пекара и фабрика за иверки. Објектот е реновиран повеќе пати.Џамијата беше признаена како споменик дури во 1990 година и во 1992 година вратена на верниците. Срушени се михработ и минарето, искршени се прозорците, а просторијата со таваните е поделена на три ката. Историскиот изглед на џамијата ѝ беше вратен во 2008 година благодарение на донациите од муслиманите од Казањ.6. Историска џамија (Москва, XIX век)Историската џамија во Москва Ludvig14 (CC BY-SA) Московскиот губернатор Дмитриј Голицин во 1823 година дал дозвола за реконструкција на историската џамија во Замосковоречје (за прв пат спомената во 1712 година), но наредил да се изгради зграда која однадвор нема да има обележја на џамија и нема многу да се издвојува од соседните згради. Дури за време на Александар III џамијата била обновена во сегашниот вид, со минаре и купола. Била проширена и сега може да прими 1500 луѓе. Сé до 1904 година, додека не била изградена Големата московска џамија, оваа џамија во Татарска Слобода била соборна.Имамот на џамијата Абдула Шамсудинов бил стрелан во 1936 година и тогаш џамијата престанала да функционира, а зградата била предадена на цивилните институции. Минарето е срушено во 1967 година. Беше обновено 1992-1993 година, кога џамијата беше реставрирана со средства на амбасадата на Кралството Саудиска Арабија и повторно отворена за верниците.7. Тукаевска џамија (Уфа, XIX век)Тукаевската џамија во Уфа frantic00/Getty Images Првата соборна џамија во Уфа е изградена во 1830 година. Ова е една од најстарите постоечки џамии во Русија, која работеше дури и под советско владеење. Работеше од 1960 година и беше единствената џамија во Уфа каде што се одржуваа богослужби, а во неа работеше Татарската национална гимназија (како поранешната медреса). При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ноќта наспроти 17 јули 1918 година во подрумот на домот на Ипатиеви во Екатеринбург стрелан е последниот цар Николај II Романов со сопругата, ќерките и синот, слугите и луѓето од придружбата.Одлуката за погубувањето на монархот ја донело Претседателството на Уралскиот областен Совет на работничките, селанските и црвеноармејските пратеници. Тоа бил орган на советската власт на Урал во чиј состав покрај болшевиците имало анархисти и леви есери (лево крило на Партијата на социјалистите-револуционери).Како причина била наведен можниот упад на Белогардејците и заземање на градот ( што се случило на 25 јули), и веројатноста дека поранешниот цар ќе падне во рацете на контрареволуционерните сили. Стрелани се и членовите на царското семејство, за да не се остави „штафета“ на приврзаниците за обнова на монархијата.На почетокот не било планирано се погубат и лицата од придружбата и слугите на Романови, но на крајот е решено и тие да се погубат доколку сакаат да останат со царот.Сѐ уште е неизвесно каква улога во сето тоа одиграле Ленин и раководството на болшевиците од Москва. Не се знае со сигурност дали тие издале наредба за егзекуција или биле ставени пред свршен чин.Кој учествувал во убиството на Романови и каква била судбината на тие убијци?Јаков Јуровски Public domain Јаков Јуровски, чекист и вршител на должноста командир во Домот на Ипатиеви, ги предводел убијците кај последниот руски цар. По работата во ВЧК (Серуска вонредна комисија или Чека) преминал во Народниот комесаријат за надворешни работи, а бил и на раководни позиции во фабриката за гумени обувки „Црвен витез“ („Красный богатырь“) и во Политехничкиот музеј.Јуровски починал на 2. августа 1938 година во Москва како последица од пукање на чир на дванаестпалачното црево.Михаил Медведев (Кудрин) Public domain Медведев бил чекист и службеник на обезбедувањето во „Домот за посебни намени“ (домот на Ипатјев). Кога Јуровски му ја објавил на царот смртната пресуда, Медведев прв отворил оган.Медведев дотуркал до чин потполковник во НКВД. Починал во Москва во 1964 година. Напишал мемоари за своето учество во погубувањето на Романови коишто не се објавени и денес се чуваат во Рускиот државен архив на социјално-политичка историја.Александар Белобородов Public domain Белобородов бил претседател на Извршниот комитет на Уралскиот областен Совет кој ја потпишал смртната пресуда на царот Николај Втори. Следните години се наоѓал на високи позиции во органите на државната власт, а во 1919 година дури и претендирал за местото претседател на Серускиот централен извршен комитет. Меѓутоа, на оваа позиција бил поставен Михаил Калинин.Во внатрепартиската борба Белобородов го поддржал Лев Троцки, поради што во 1927 година бил исклучен од партијата и протеран во Архангељск. Три години подоцна му било простено по изјавата дека ги прекинал односите со троцкиситите.Александар Белобородов настрадал за време на Големиот терор. Стрелан е заедно со сопругата во 1938 година.Филип Голошчокин Public domain Голошчокин како член на Уралскиот областен Совет директно учествовал во изрекувањето на смртната пресуда на царот Николај II. Од 1925 до 1933 година бил на една од водечките функции во Казахстанската Автономна Социјалистичка Советска Република, каде спроведувал колективизација, применувајќи остри методи. Гладот што настапил како последица на сето тоа останал познат како „голошчокински глад“.Филип Голошчокин е уапсен во 1939 година и е обвинет за симпатии кон троцкизмот, за претерување во колективизацијата, за подготовка на терористички акти итн. Стрелан е на 28 октомври 1941 година кај Кујбишев (Самара).Георгиј Сафаров Public domain Георгиј Сафаров како член на Претседателството на областниот комитет учествувал во донесувањето одлука за судбината на царското семејство. Подоцна, во текот на борбата за власт во Партијата, застанал на страна на Григориј Зиновјев и Лев Троцки.Сафаров е уапсен во 1937 година, по што минал пет години во логор. Стрелан е на 27 јули 1942 година „поради антисоветски троцкистички терористички активности“.Григориј Никулин Public domain Никулин во домот на Ипатјев бил помошник на Јуровски и непосредно учествувал во погубувањето на царското семејство. Првите години по Граѓанската војна ги посветил на борба против криминалот и извесно време бил на чело на Московската криминалистичка служба.Од 1924 година бил на должност во сферата на националната економија. До крајот на животот во 1965 година работел во Одделот за водоснабдување и канализација на Извршниот комитет на градот Москва („Мосгорисполком“).Пјотр Ермаков Public domain Ермаков бил командант на Црвената армија. Во домот на Ипатјев тој по стрелањето ладнокрвно ги дотолчил со бајонет преживеаните членови на царското семејство. Следните години бил на високи функции во полицијата на Омск и на Екатреинбург, а работел и како инспектор во затвори на Урал.Во текот на Втората светска војна Ермаков командувал со народната доброволечка армија во Молотовскиот реон на Екатеринбург. Починал од рак на 25 мај 1952 година.Виктор Нетребин Public domain Седумнаестогодишниот Нетребин бил најмладиот учесник во егзекуцијата. Подоцна работел како дописник за весникот „Уралски работник“(„Уральский рабочий“) и дури напишал и момоари: „Сеќавањата на Виктор Никифорович Нетребин, учесник во погубувањето на Романови“.Му се губи секаква трага во 1935 година.Исај Роѕински Public domain Службеникот на Чека Исај Роѕински по погубувањето на царското семејство извесно време се борел на фронтовите на Граѓанската војна и служел во Револуционерните воени трибунали (вонредни судски органи).Кон крајот на триесеттите години од минатиот век ја сменил областа на своите активности и се пронашол себеси во економијата и државната администрација. За време на Големиот терор три години минал во затвор, но останал жив.Роѕински без грижи живеел до 1987 година. Во едно долго интервју што го снимил во 1964 година раскажал за убиството на царското семејство во кое опишувал како принцот Алексеј „проголтал 11 куршуми“.Степан Ваганов Public domain „Ваганов се пресмета со кнегинките. Тие лежеа на подот во кум и стенкаа во претсмртни маки... Ваганов продолжи да пука во Ољга и во Татјана... Мислам дека никој од нас не ја погоди собарката. Таа се спушти на под и се скри во перниците. Еден од стражарите, Ваганов, подоцна со бајонет ја прободе во грло...“, вака Пјотр Ермаков го опиша учеството на морарот Степан Ваганов во погубувањето на Романови.Ваганов бил главен помошник на Ермаков во куќата на Ипатјев. Тој не успеа да избега од Екатеринбург пред доаѓањето на „белите“ и се скри во подрумот на една куќа. Белогардејците го пронајдоа и го стрелаа на лице место. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаВодечкиот советски писател Максим Горки во 1932 година дојде на идеја да создаде еден вид резиденција за книжевници. Слично нешто видел и во Европа. Концептот се состоеше во тоа да се изберат дваесетина талентирани писатели и да им се обезбедат целосни финансиски и други услови за непречено да се создаваат книги „во склад со сериозните прашања на времето“.Сталин ја поддржа идејата и предложи таа да се развива чекор понатаму: „Не е доволно за писателите да се изгради хотел во близина на Москва. Писателот не би сакал на подолг период да се одвои од семејството... За писателите не треба да се гради хотел некаде во близина на Москва, туку град во кој би можеле да живеат заедно со своите семејства, без да си пречат едни на други, и да се посветат на творештвото“. Станислав Красиљников/Sputnik Така, во 30-тите години на минатиот век, во населбата Переделкино, недалеку од Москва, настана „Гратчето на писателите“. Писателите добиваа куќи доживотно на користење, а шест месеци по нечија смрт, советот на гратчето можеше да донесе одлука за нов сопственик.Првите жители на Переделкино беа Борис Пастернак, Борис Пиљњак, Иљја Еренбург, Исак Бабељ, Корнеј Чуковски и многу други. Тука во различни времиња живееја и Валентин Катаев, Александар Фадеев, Константин Симонов, Евгениј Евтушенко, Булат Окуџава. Сè на сè, тоа беа најзначајните творци на советскиот книжевен Олимп.Денес, меѓу дрвените куќи на писателите, може да се видат и раскошни вили на богати жители на Москва, опкружени со непристапни огради, долж кои поминуваат многу туристи и хипстери на пат кон Пастернак и други великани.Како да стигнете таму:Со приградски воз: до станицата МЦД-4 „Переделкино“ (од Киевската железничка станица) и понатаму 20 минути пеш или со автобусот 468 и 316 до станицата „Гратче на писателите“.Со метро: до станицата „Новопеределкино“ и автобусот 316 до станицата „Гратче на писателите“.Со автомобил: до паркингот покрај Храмот на благоверниот кнез Игор Черниговски и уште 10 минути пеш. Резиденцијата на патријархот и гробиштата на писателите Andrey Pugachev (CC BY-SA) Секој што ќе дојде во Переделкино задолжително налетува со поглед на огромниот разнобоен Храм на благоверниот кнез Игор Чернигов.Оваа градба од 2012 година, со своите разнобојни куполи, наликува на храмот „Св. Василиј Блажени“ на Црвениот плоштад. Новата црква е проектирана во модерна интерпретација на „рускиот стил“. Александра Гузева Зад црквата е сместена летната резиденција на патријархот Московски и на цела Русија.Одовде можете да дојдете пеш до населбата на писателите преку Переделкинските гробишта, каде што почиваат познати творци како Борис Пастернак, Корнеј Чуковски, поетот Арсениј Тарковски (татко на познатиот режисер Андреј Тарковски), Роберт Рождественски, Евгениј Евтушенко и многу други.Домот на творештвото на писателитеПеределкиноПо десет минути пешачење наидувате на капијата на населбата. Ќе ве пречека тивка подмосковска шума со асфалтирани патеки како во советски санаториум.ПеределкиноНајпрвин ќе наидете на модернистичка советска градба со ѕидови од стакло. Тоа е Домот на творештвото на писателите - централното собирно место во Переделкино. Тука се одржуваат книжевни вечери, изложби, има ретро-библиотека со многу пријатна атмосфера и, се разбира, кафе-ресторан.ПеределкиноЗградата е изградена во 1966 година и се користела како клуб, кино и библиотека. Меѓутоа, во деведесеттите беше запуштена. Дури во 2020 година беше реновирана со големо внимание за деталите и зачувување на духот на шеесеттите години на минатиот век.ПеределкиноДо Домот на творештвото има зграда во стилот на сталинскиот ампир. Зградата со столбови е подигната во 1955 година. Имаше 40 соби, кои беа уредени како работни кабинети за писателите. Имено, оние автори кои немаа сопствена куќа можеа да поднесат молба за привремено сместување во оваа зграда.ПеределкиноНаминете до бифето во сутеренот и ручајте во советски стил, замислувајќи како некогаш тука се гоштевале познати писатели.ПеределкиноА доколку сакате да ручате со прекрасен поглед на шумата, веднаш до него се наоѓа ресторанот „Библиотека“. За време на викендите секогаш има многу луѓе. Затоа, доколку не сте премногу гладни, земете чај и пирошки од бифето и продолжете со прошетката.ПеределкиноУште една зграда во стилот на советски санаториум е локалниот хотел. За да ја поминете ноќта таму, потребно е однапред да резервирате соба.ПеределкиноВо 2020 година во Переделкино повторно беше лансирана програмата за сместување книжевници. Пријава за престој во хотелот „Дом на творештвото“ можат да поднесат писатели, драматурзи, преведувачи и истражувачи.ПеределкиноПотоа продолжете по селскиот пат кон куќите на писателите. Меѓу првите е куќата на Корнеј Чуковски. „Во нашата викендичка веќе поминав еден ден и многу ми се допаѓа. Апсолутна тишина. Шума. Може да поминат недели а да не видите жива душа“, напиша тој. Државен музеј на книжевноста Чуковски често примаше во посета деца. Им читаше стихови, поминуваше време со нив. А потоа издвои дел од својата парцела за детска библиотека и вложи сопствени средства во нејзината изградба. Чуковски живееше во Переделкино од 1938 до 1969 година, сé до својата смрт. Денес таму има музеј и споменик на историјата.Всеволод Тарасевич/МАММ/МДФОставајќи го Чуковски зад себе, одиме на гости кај уште еден познат жител на Переделкино.Борис Пастернак живееше во својата куќа во Переделкин од 1939 до 1960 година. Притоа познатиот советски писател сакаше да работи во градината. Jerry Cooke/Getty Images Пастернак живееше овде дури и кога падна во немилост на власта, кога неговите дела речиси не се печатеа и кога беше критикуван за романот „Доктор Живаго“, објавен на Запад, за кој ја доби Нобеловата награда. Сите тие настани се одразија на здравјето на писателот. Почина во Переделкино, каде што е погребан. Денес неговата куќа е музеј. Државен музеј на книжевноста Го напуштаме Пастернак и полека се враќаме на станицата и паркингот. Но, на враќање, не забораваме да ја погледнеме дрвената куќа на аголот. На тоа место Андреј Тарковски го сними својот култен филм „Огледало“. Александра Гузева При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

„Чудото на Нева“: Како советски пилоти приземјија патнички авион во центарот на Ленинград - Russia Beyond МакедонијаНе пропуштајте!Придружете се на Russia Beyond на Телеграм за повеќе есклузивни содржиниПриклучете се Македонски Bahasa IndonesiaDeutschEnglishEspañolFrançaisHrvatskiItalianoPortuguêsSlovenščinaKorean日本語БългарскиМакедонскиСрпскиПо-русски Економија Култура Историја Кујна Начин на живеење Образование Наука и технологија Патувања „Чудото на Нева“: Како советски пилоти приземјија патнички авион во центарот на Ленинград Историја 18 март 2024 Јулија Хакимова Патнички авион Ту-124 изведе на август 1963 година принудно слетување директно на Нева. Овој потфат помина среќно и патниците без спасени благодарение на чудо. Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листа„Кога дојдов на брегот, не можев да им верувам на очите: патнички авион пловеше по Нева. Не само што пловеше: до брегот го влечеше мал реморкер“ - се присетува жителот на Ленинград Јуриј Тујск. Тој ден тој беше очевидец на чудесното спасување на патниците од авионот кој, се чини, од самиот почеток беше осуден на пропаст.Ту-124 Борис Вдовенко/Sputnik Утрото на 21 август, Ту-124 полета од Талин за Москва. Во авионот имаше 45 патници и 7 членови на екипажот. Капитен беше Виктор Мостовој. Набргу по полетувањето беше забележано дека предната опрема за слетување е заглавена, а обидот за рачно вовлекување исто така беше неуспешен. Според упатствата, во такви случаи авионот треба да изведе вонредно слетување на аеродромот од кој полетал. Но, Талин беше покриен со густа магла и затоа контролорите на летот го насочија авионот кон аеродромот во Ленинград Шосејнаја - идното Пулково. Таму се собраа противпожарни и возила на првата помош, беа откажани сите полетувања и слетувања.Екипажот на патничкиот авион Ту-124 Legion Media При принудното слетување требаше да се скрши расипаната опрема за слетување, па според планот авионот ќе лизгаше со трупот на пистата и на тој начин ќе запреше. Затоа екипажот имаше задача претходно да го потроши горивото за да го намали ризикот од пожар. Авионот се спушти на висина од 500 метри над земјата и почна да кружи над Ленинград.Кога авионот тргна во осмиот круг над градот, откажа левиот мотор. До пистата му преостануваа преку 20 километри. Контролорот на летот даде дозвола за директен лет над Ленинград. За време на летот откажа и десниот мотор на авионот. Тоа се случи речиси над Исакиевскиот храм.Поглед од куполата на Исакиевскиот храм Евгений Халдей/МАММ/МДФ/russiainphoto.ru/Моторите откажаа бидејќи горивото беше потрошено. Но капетанот не можеше да го знае тоа, бидејќи, судејќи според сé, сензорот се расипал, па тргнал да направи уште еден круг.Во 1963 година во Ленинград живееја околу три и пол милиони луѓе. Уривање на авионот врз градот можеше да доведе до голема трагедија. Кога ја здогледа Нева пред себе, Мостовој му нареди на екипажот да оди во задниот дел на авионот, а на командите го смести копилотот Василиј Чеченев, кој некогаш служел во морнаричката авијација и управувал со хидроавиони. Цивилните пилоти во СССР не беа обучени за слетување на вода.Чеченев го израмни авионот со реката, за чудо без да го закачи Бољшеохтинскиот мост ниту реморкерот што минуваше таму влечејќи балвани, и слета на двесте метри од Финскиот железнички мост.За време на слетувањето на водата, екипажот поради некоја причина не ја отстрани главната опрема за слетување, што беше прекршување на препораките во такви ситуации. Но, она што се случи е дека бродот брзо се лизна со опремата за слетување по површината на водата, го подигна високо предниот дел и плусна во водата. За време на слетувањето, еден дел од опремата за слетување го проби трупот и авионот почна постепено да се полни со вода. Legion Media Патниците беа спасени од споменатиот реморкер што минуваше таму. Тој го одвлече авионот до брегот, го сврте и го намести крилото да допира до балваните што ги влечеше. Луѓето успеаја преку крилата и балваните да стигнат до брегот.„До самиот брег имаше поврзани балвани кои по Нева ги влечеше реморкер. На овие балвани беше прикачен авион! Видов како од авионот излегува една госпоѓа, ѝ беше тешко да оди по балваните и ѝ притекнав на помош. Ја прашав: Како се чувствувате? Таа беше од Естонија и ми одговори на руски со акцент: „Добро сум... Но, чудно е што слетавме на вода!'“ - се присетува очевидецот на евакуацијата Јуриј Колимиец.Набрзо на местото на несреќата пристигна и милицијата. Тие ја опколија територијата со лента и им ги одзедоа фотофилмовите на оние кои го фотографираа местото на слетување. Но, некои фотографи имаа повеќе среќа и останаа незабележани. Legion Media Есента воздухопловната комисија која ја спроведе истрагата утврди дека несреќата е предизвикана од „конструктивно-производна“ грешка. Останатите авиони на моделот Ту-124 беа испратени на проверка. Кај седум од нив беа откриени идентични дефекти со завртките што ја прицврстуваат предната опрема за слетување. Моделот на авионот се користеше до 1980 година.Екипажот на несреќниот авион по проверката беше вратен да лета и предложен за одликувања. Меѓутоа, од непознати причини не ги добија. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот. санкт петербург авионска несреќа Претплатете сена нашиот билтен!Добивајте ги најдобрите стории на неделата директно во вашето сандачеОвој веб-сајт користи колачиња. Кликнете овде за да дознаете повеќе.Прифати колачиња...

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листа1. Ленин„Ленин беше физички јак, силен човек. Неговите силни рамења, кратките, но силни раце - сето тоа зборуваше дека поседува голема физичка сила. ...

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаДали Сенегалецот од Мароко, кој гостуваше со циркус во царска Русија, можеше да претпостави дека ќе стане советска филмска ѕвезда? Тешко. Но, ваков неверојатен пресврт на судбината навистина се случи во животот на Кадор Бен-Салим, чија биографија, мора да се признае, и ден-денес има нерасветлен почеток и крај.Ѓаволчето Том ЏексонМладичот пристигна во Русија во 1912 година. Трупата марокански акробати на Мулај Саид тогаш со успех гостуваше во градовите на Руската империја. На еден од нив по име Кадор Бен-Салим толку многу му се допадна новата земја што реши да остане таму. Познато е дека пред кариерата во циркусот работел како морнар и настапувал со улична трупа циркузанти. Веќе во 1916 година, тој се приклучи на трупата на познатиот акробат Александар Сосин во Верни (како што тогаш се викаше Алма Ата). Таму настапуваше со точката „Аргентинско танго“, но неговата душа се стремеше да направи нешто повеќе од настап во арената. И Кадор се пријави како доброволец во редовите на Црвената армија. На фронтот се најде во состав на дивизијата на познатиот Василиј Чапаев. Иван Перестиани/Киносекция Наркомпроса Грузии, 1923 Правнуката на Чапаев во својата книга „Мојот непознат Чапаев“ споменува дека во дивизијата служеле многу странци и дека дури е зачувана фотографија на црнец „по име Џоник“. На бојното поле, на Кадор му се случи речиси смешна случка: поради повреда на ногата немал време да се скрие од белогардејците и се преправал дека е мртов. Без да чека непријателот да се оддалечи тој почнал да се движи, преплашувајќи ги сите.„Во штабот пријавија дека на бојното поле е виден човек воскреснат од мртвите. Командантот нареди да се најде „црвеното ѓаволче“ и наредбата беше извршена. „Покојникот, се покажа, течно зборува француски и англиски, многу е паметен и префриган“, го прераскажува Сосин овој настан во своите мемоари.Враќајќи му се на мирнодопскиот живот, Бен-Салим се најде во Тифлис (денешен Тбилиси) и почна да настапува во локалниот циркус, овој пат како боксер под псевдонимот Том Џексон. Но, во 1922 година, во неговиот живот ненадејно дојде до пресврт, кога режисерот Иван Перестиани им понуди на циркуските уметници да се појават во екранизацијата на суперпопуларната книга на Павел Бљахин „Црвените ѓаволчиња“ за борците од Првата коњаничка армија. Иван Перестиани/Госкинпром Грузии, 1926 Ѕвезда на големото платноАктерите на првиот советски вестерн сами ги изведуваа сите вратоломии. Кадор одеше по јаже преку планинска клисура, изведуваше смртоносни скокови од карпи, трчаше по покривот на воз во движење. Филмот веднаш стана хит. Го нарекуваа „чудо на советската кинематографија“, а гледачите стоеја во долги редици за билет.Тифлиските циркузанти се појавија во уште четири филмови кои беа продолженија на „Црвените ѓаволчиња“: „Савур-гробницата“, „Злосторството на малата кнегиња Ширванскаја“, „Казната на малата кнегиња Ширванска“, „Илан-Дили“. Дмитрий Бассалыго/Совкино, 1927 Кариерата на Бен-Салим тргна по нагорна патека. Тој беше првиот актер чиј портрет се појави на насловната страница на главното списание за кинематографија „Советски екран“. И играше во уште неколку други филмови. Меѓу другото, во улогата на лакеј во „Пловидбата на мистер Лојд“ - нем филм за пороците на буржоазијата. Како и улога во „Враќањето на Нејтан Бејкер“, филм на тема како се градеше социјализмот во Белорусија.Во 1930-тите трагите на актерот се губат. Повеќе не се појавуваше на филм. Настапуваше во циркус, патуваше низ земјата, но не е познато каде најде живеалиште на крајот. Можеби отишол некаде каде што беа потребни неговите многубројни таленти како војник, акробат, боксер и актер. Запаметен е во историјата како првиот црнокож советски актер. Рашель Мильман-Кример, Борис Шпис/Белгоскино, 1932 При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаОфицер и сликарФедотов работел на сликата една година. Тоа било негово трето дело. Тој бил пензиониран офицер на царската гарда на Финскиот полк, па во сликарството се определил за воена тематика. Меѓутоа, се покажало дека тој одлично пренесува на платно сцени од секојдневниот живот.„Нов кавалер“, Павел Андреевич Федотов, 1846. Третјаковска галерија На почетокот тоа биле сликите „Нов кавалер“ и „Пребирлива невеста“. Кога ги видел Карл Брулов, тогаш познат сликар, толку се воодушевил што издејствувал стипендија за младиот автор.„Пребирлива невеста“: Павел Федотов Третјаковска галерија За добиените 700 рубли, уметникот почна да ја слика „Запросувањето на мајорот“. На својата работа ѝ пристапил темелно и совесно како вистински војник. Ги купил потребните работи за да ги слика во живо. Купил дури и раскошна венчаница. Ги облекувал куклите и ги ставал во различни пози за ситуацијата да биде што поверодостојна.Мајка и ќерка (цртеж на Павел Федотов за сликата „Запросувањето на мајорот“, 1848) Public domain Во 1849 година Павел Федотов ги покажал сите три свои дела на изложба на Академијата за уметности. Вниманието на публиката било насочено кон новото платно: гледачите се смешкале со раката на уста или отворено се смееја, а самиот уметник им ги рецитирал на насобраните своите стихови кои ја објаснувале суштината на „Запросувањето на мајорот“.Брак од интерес Третјаковска галерија Сите ликови на сликата се во движење: офицерот си го засукува мустакот и ѕирка од влезната врата; готвачката става кулебјака на масата; мајката ја фаќа за фустанот невестата која сака да побегне. Проводаџиката ги крева рамениците, таткото се обидува да го закопча долгиот капут, а кутрата старица го прашува слугата што се случува. Третјаковска галерија Некој би рекол - ништо посебно... Обична гужва пред запросувањето. Но, не е сè толку едноставно. Како прво, очигледно е дека луѓето кои стапуваат во брак се со нееднаков социјален статус. Во тоа време, осиромашените благородници масовно се женеле со ќерките на добростоечките трговци. Користа била очигледна и за двете страни - едните добивале средства за живот, а другите привилегиите на високото општество. Иако се гледа дека сите се подготвувале да го пречекаат младоженецот, сепак неговото доаѓање предизвикало метеж. А тој, сигурен во својот успех, не донел ниту букет цвеќе.„Запросувањето на мајорот“, Павел Федотов Третјаковска галерија Тесниот долг капут очигледно му е неудобен на трговецот кој не е навикнат на такво одело. Дамите, спротивно на бонтонот, облекле балски фустани. Мајката има марама на главата, а не чепец (капче) што го носеле сите мажени дами. Фустанот на невестата има преголемо деколте и премногу накит. И наместо да држи лепеза во рацете, таа е обвиткана со марама од тантела. Третјаковска галерија Сервирањето на масата пред ручек, која е претесна за толку многу луѓе, исто така било критикувано. Чаршавот за маса не одговара на приликата. Наместо чисто бел, ставен е розов со дезен, а шишето шампањ и чашите некако мизерно стојат на страна. Третјаковска галерија Од таванот, беспоштедно насликан со нимфи, виси огромен кристален лустер, а наместо модерни слики, ѕидовите ги краси портретот на митрополитот.Гледачите забележувале многу недоследности што ги боделе очите на современиците. Гиздавата облека и прекршувањето на бонтонот во „Запросувањето на мајорот“ укажуваат на тоа дека нејзините херои сакаат брзо да склучат профитабилна зделка и воопшто не се срамат од тоа. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаГлавните знаменитости на Виборг укажуваат на долготрајното присуство на Финците, кои сé до 1940 година ја сочинуваа основата на населението на градот.1. Стариот градИсторискиот центар на Виборг го сочинуваат зданија од различни епохи. Најживописни се градбите малку помлади од епохата на доцниот Среден век, кои потсетуваат на мали тврдини.Куќата на трговскиот еснаф на Светиот Дух Reda Kerbouche (CC-BY-SA) Тоа се Куќата на трговскиот еснаф на Светиот Дух (XIV век), Витешкиот дом (почеток на XVII век) и Куќата на граѓанинот (XVI—XVII век) во која е сместен туристички информативен центар.Витешкиот дом Reda Kerbouche (CC-BY-SA) Куќата на граѓанинот Kuds (CC-BY-SA) На бројот 13 во улицата „Крепостнаја“ се наоѓа куќа која се смета за најстарата станбена градба во Русија. Во оваа еднокатница која потекнува од XVI век и ден-денес живеат луѓе.Најстарата станбена зграда во Русија Борис Мављутов (CC-BY-SA) Доминантна карактеристика на стариот град е Саат-кулата. Нејзините темели биле удрени кон крајот на XV век, меѓутоа неколку пати била обновувана поради бројни пожари. Денешниот изглед го добила на крајот на XVIII век и извесно време служела како противпожарна набљудувачница.Саат-кулата Olga1969 (CC-BY-SA) Од кулата може да се видат урнатините на Старата катедрала, уништена во 1939 година за време на Советско-финската војна.Кулата на Ратуша (градското собрание) во улицата „Виборшка“ е изградена во втората половина на XV век. Некогаш била дел од одбранбените ѕидини на градот, потоа арсенал, па камбанарија на доминиканскиот манастир.Кулата на Ратуша A.Savin, Wikipedia На Пазарскиот плоштад е сочувана Кружната кула, подагната кон средината на XVI век. Денес во неа има ресторан.Кружната кула Ninaraas (CC-BY-SA) 2. Виборшкиот замокТоа е вистинска средновековна тврдина, која кон крајот на XIII век ја основале Швеѓаните. Нејзин симбол е кулата „Свети Олаф“ висока 75 метри.Замокот Ludvig14 (CC-BY-SA) На малиот остров биле сместени магацин, затвор, арсенал, станбени и помошни објекти, штали и визби. Замокот го задржа своето воено значење до 1964 година, кога Министерството за одбрана на СССР го даде за да се формира музеј.3. Финскиот национален романтизамОбожавателите на архитектурата ќе забележат на улиците на градот голем број градби во стилот на северниот арт нуво, кој доминирал во изградбата на градот од крајот на XIX век практично сé до револуцијата во 1917 година. Јулија Хакимова Највпечатливи примери се пазарот и градбите на Проспект „Ленин“. Освен во Виборг, во Русија овој стил е масовно застапен и во Санкт Петербург. Legion Media 4. Библиотеката на Алвар АлтоЕдинствената градба на познатиот фински архитект во Русија е изградена во 1933-1935 година во стилот на модернизмот.Библиотеката на Алвар Алто Ninaraas (CC-BY-SA) Во неа се наоѓа голема читална со кружни тавански прозорци и сала за концерти и предавања со брановиден дрвен таван и панорамски прозорци.Библиотеката на Алвар Алто AnarimaFortuna (CC-BY-SA) Објектот е реновиран во 2013 година и речиси целосно му е вратен првобитниот изглед. Библиотеката можете да ја посетите како дел од организирана екскурзија или ако дојдете на бесплатно предавање, изложба или концерт.Библиотеката на Алвар Алто Ninaraas (CC-BY-SA) 5. Паркот МонрепоАрхитектонско-парковиот ансамбл и карпестиот пејзажен парк во негова близина од XVIII-XIX век се наоѓаат подалеку од историскиот центар на градот.Монрепо Маргарита2021 (CC-BY-SA) Станува збор за поранешниот имот на претседателот на санктпетербуршката Академија на науките Лудвиг Николаи. Овде можете да се прошетате по добро уредените патеки и речиси недопрениот шумски дел на паркот, да се повозите со бротче по заливот и да се качувате по карпите.Монрепо Krimarka (CC-BY-SA) 6. Бастионот ПанцерлаксПоранешниот бастион на тврдината е еден од најдобрите видиковци во градот. Нуди поглед на Јужното пристаниште, пристаништето и покривите на старите згради. Olga1969 (CC-BY-SA) Исто така, Панцерлакс послужил како основа за две згради подигнати во 1930 година во стилот на модернизмот. Денеска во едната е сместена филијалата на Ермитаж, а другата е детско уметничко училиште. А во казаматите и барутницата на бастионот се сместени археолошки поставки. Olga1969 (CC-BY-SA) 7. Пејачко полеПросторот за хорски фестивали на отворено е создаден во 1932 година на територијата на поранешните Источновиборшки утврдувања (од педесеттите години на XX век тука има градски парк). Сцената на неколку нивоа направена од гранитни блокови потсетува на грчките амфитеатри. Јулија Хакимова При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Спаската црква на Андрониковиот манастир Никонико962 (CC BY-SA 4.0) Најстарата црква во градот се наоѓа надвор од московскиот Кремљ. Тоа е Спаската црква на некогашниот Спасо-Андроников манастир во Тагањскиот реон на руската престолнина, на високиот брег на реката Јауза.Првата црква на манастирот основан во 1357 година направена е од дрво и изгорела во 1368 година. На нејзино место е подигната Спаската црква од плинфа – тенка печена тула. Црквата е преѕидана во бел камен во 1425-1427 година. Така е зачувана до денес. За време на војната од 1812 година црквата е опљачкана, запалена, сводовите заедно со куполата се урнати во храмот. Затоа во 19 век е извршена реконструкција.Од книгата „Историја на руската архитектура“, 1951 г.Сто години подоцна, 1959-1960 година, советските архитекти-реставратори го вратиле некогашниот изглед на црквата. А, во 1993 година под главниот престол на храмот пронајдена е гробницата на преподобниот старец Андроник Московски – првиот игумен на Спасо-Андрониковиот манастир, ученик на Сергиј Радонешки. Претходно се сметало дека неговите мошти се однесени од црквата по 1917 година. Во истиот гроб со него погребан е и неговиот ученик преподобниот Сава Московски, вториот игумен на манастирот.Црква на Раѓањето на Пресвета Богородица на Трем Алексеј Мајшев/Sputnik Оваа црква во московскиот Кремљ во текот на вековите постоење станала фактички дел од зданието на Големиот Кремљски дворец. Изградена е 1393-1394 година по нарачка на кнегињата Евдокија Дмитриевна, вдовицата на Дмитриј Дoнски. Црквата припаѓала на женската половина од дворецот и била домашен храм на кнегињата.Од оригиналната црква од времето на кнегињата Евдокија зачувани се долниот дел на ѕидовите и главниот портал. Потоа црквата многу пати е реконструирана. Во 19 век главнo ја посетувале службениците на Кремљскиот дворец – еден од нив бил лекарот на Московската дворска канцеларија Андреј Берс. На 23 септември 1862 година неговата ќерка Софија Берс се венчала во црквата Раѓање на Пресвета Богородица со Лaв Толстој.Денес црквата не е активна и влез во неа не е можен. Денес ова е најстарата градба на московскиот Кремљ и најстариот делумно зачуван споменик на архитектурата во Москва.Успенска црква Wikipedia / Shakko Подигната 1475-1479 година под раководство на италијанскиот архитект Аристотел Фиораванти Успенската црква на московскиот Кремљ е најстарата целосно зачувана градба во Москва. Овој храм бил соборна црква на Русија до 1917 година.Темелите на првобитната Успенска црква се положени во 1326 година за време на владеењето на Иван Калита. Нејзин основач бил митрополитот киевски и на цела Русија Петар, кој својот престол го пренел од Владимир во Москва и така ја започнал историјата на Москва како престолнина на Руската црква. Затоа за московските кнезови на Успенската црква имала посебно значење.Во Москва во 1470 година избил голем пожар и црквата делумно се урнала. Нејзината обнова за великиот московски кнез Иван Трети била проект од симболично значење. Москва во тоа време, имено, веќе била неспорен политички и духовен центар на Руската држава, а Иван тоа сакал да го истакне: во 1472 година на темелите на црквата чија изградба само што започнала изграден е дрвен храм, во кој Иван Василевич се венчал со Софија Палеолог, внука на последниот византиски император. Москва и нејзиниот кнез на овој начин покажале дека тие се наследници на православното христијанско царство. Patrick Donovan/Getty Images Меѓутоа, во 1474 година незавршена црква повторно се урнала поради слаб земјотрес. Излегло дека ѕидовите на храмот не се доволно цврсти. За завршување на работите во Москва е повикан италијанскиот инженер и архитект Аристотел Фиораванти. Тој суштински ја сменил техниката на изградбата на храмовите. Организирал производство на тула која според техниката за Москва била нешто ново, а за стабилноста на ѕидовите во нив уфрлил железни столбови. Во Успенската црква во 1498 година е одржана првата црковна церемонија за преземање на престолот. За велики кнез е крунисан внукот на Иван Трети Дмитриј. Оттогаш сите крунисувања во Русија се одржувале само во Успенската црква. Тука се наоѓа и гробницата на митрополитите и патријарсите.Благовешченска црква Don-vip (CC BY-SA 4.0) Првобитно овој храм е граден како црква со една купола на московското кнежевско семејство. Изградена е од бел камен во последната деценија на 15 век за време на владеењето на Василиј Први, син на Дмитриј Донски. Од тоа време под храмот е зачувано долното ниво „потклет“ (простор за складирање). Тоа е просторија со димензија 7 на 7 метри речиси исто толку стара колку и ѕидовите на црквата Раѓање на Пресвета Богородица на Трем, со тоа што е зачувана во оригиналниот облик. Во оваа просторија московските кнезови ја држеле својата благајна. Музеи на Московскиот Кремљ Црквата што може денес да се види е изградена во 1484-1489 година. Ја подигнале псковскиот мајстори Кривцов и Мишкин, а подоцна е реконструирана во шеесеттите години на 16 век за време на Иван Грозни. За московските царови храмот бил место на чување на мошти и на свети реликвии. Во советско време е претворен во музеј, а денес не е активен, но од 1993 година на Благовец во црквата литургија служи патријарх. На тој ден од скалилата на црквата патријархот московски и на цела Русија пушти бели гулаби во небото.Црквата Полагање на ризата на Пресвета Богородица Wikipedia / Shakko Оваа мала црква е основана во 1450 година како домашен храм на московските метрополи, но изгорела во 1474 година и била повторно соѕидана во 1484-1485 од истите мајстори коишто ја изградиле Благовешченската црква. Црквата повеќе не го менувала изгледот, а денес (по реконструкцијата во советско време) изгледа како во 17 век, кога со премин е поврзана со Теремниот дворец. Храмот е вратен на Руската православна црква и во него се вршат богослужби на престолните празници, додека во останатото време функционира како музеј. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Како изгледаше Русија 1964 година (ФОТОГРАФИИ) - Russia Beyond МакедонијаНе пропуштајте!Придружете се на Russia Beyond на Телеграм за повеќе есклузивни содржиниПриклучете се Македонски Bahasa IndonesiaDeutschEnglishEspañolFrançaisHrvatskiItalianoPortuguêsSlovenščinaKorean日本語БългарскиМакедонскиСрпскиПо-русски Економија Култура Историја Кујна Начин на живеење Образование Наука и технологија Патувања Како изгледаше Русија 1964 година (ФОТОГРАФИИ) Историја 14 март 2024 Russia Beyond Виктор Ахломов/МАММ/МДФ Хрушчовото „одмрзнување“, освојувањето на вселената, претчувство за слобода и надеж во некои нови услови за живот. Благодарение на брзиот развој на фотографијата, денес можеме да видиме како изгледаше животот во земјата пред точно шеесет години. Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаТоа беа години во кои младите целосно се посветија на романтичните чувства, бидејќи порасна генерацијата која не ја вкуси војната.Виктор Ахломов/МАММ/МДФСреќни студенти на Московскиот државен универзитет на Првомајската парада.Всеволод Тарасевич/МАММ/МДФКампувањето во природа беше многу модерно. Младите ги освојуваа планините и шумите.Всеволод Тарасевич/МАММ/МДФДецата ги навикнуваа на спорт од мали нозе. Скијањето беше дел од задолжителната училишна програма.Всеволод Тарасевич/МАММ/МДФФискултурни паради се одржуваа и на Црвениот плоштад.Юрий Абрамочкин/Архив Юрия АбрамочкинаВо 1960-тите се произведуваа голем број фотоапарати. Меѓу нив имаше и многу лесни за употреба, како за деца. Можеби секој втор пионер во познатото летувалиште „Артек“ на Крим можеше да направи слики за спомен.Сигизмунд Кропивницкий/МАММ/МДФ„Главниот часовник на Советскиот Сојуз“ на Спаската кула во Кремљ.Дмитрий Бальтерманц/МАММ/МДФОд познатиот лет на Гагарин поминаа три години. Луѓето масовно се интересираа за вселената и авијацијата. Марк Редькин/TASS Веројатно немаше советско дете кое не мечтаеше да стане космонаут.Дмитрий Бальтерманц/МАММ/МДФИ автомобилите станаа подостапни. Ова е реклама за моделот „Москвич 408“.Юрий Левянт/МАММ/МДФВажен новитет тие години беше масовната изградба на станбени згради познати како хрушчовки. Во многу советски градови се појавија цели населби со евтини згради од бетонски панели.Всеволод Тарасевич/МАММ/МДФМногу советски луѓе станаа сопственици на сопствени станови. Можеби мали, но луѓето беа пресреќни да ги напуштат комуналните (заеднички) станови и секаквите домови за работниците.Всеволод Тарасевич/МАММ/МДФА да не зборуваме за тоа дека советското семејство можеше да си ја дозволи последната технологија, како оваа правосмукалка „Урал“. Ю.Воронов/Череповецкое музейное объединение Таа 1964 година Советскиот Сојуз го посетија познати странци. Меѓу нив и револуционерот Че Гевара. На оваа фотографија тој е во друштво на Јуриј Гагарин.Виктор Ахломов/МАММ/МДФМарлен Дитрих ги посети Москва и Ленинград (на фотографијата долу) и одржа неколку концерти.Евгений Умнов/МАММ/МДФВо една прилика ја прашаа дали знае некој советски писател, а таа неочекувано одговори Константин Паустовски. Кога излезе дека тој е во салата, светската ѕвезда падна на колена пред него. Јавен домен Писателите беа вистински идоли во СССР. Се појави генерација на поети наречени „шеесетници“ (шестидесјатники), чии стихови ги читаше цела земја и кои можеа како некакви рок-ѕвезди да ги полнат салите и стадионите. На фотографијата е еден од нив - Евгениј Евтушенко.Сергей Васин/МАММ/МДФБалетската ѕвезда Маја Плисецкаја во своите најдобри години го полнеше театарот Бољшој. Евгений Умнов/МАММ/МДФВо 1964 година беше пуштен во работа првиот нафтовод во Сибир: Уст Балик – Сургут. Виктор Ахломов/ОАО «Газета Известия» Далечниот северен Сургут почна да нуди работни места. Вака изгледапе градскиот аеродром таа година.Виктор Ахломов/МАММ/МДФПродолжи освојувањето нови територии на огромната Русија. Стручњаци доаѓаа да работат во најзафрлените краишта и, се разбира, ги земаа со себе и членовите на нивните семејства.Юрий Абрамочкин/Архив Юрия АбрамочкинаСо одлука на КПСС на 14 октомври 1964 година, Никита Хрушчов ја напушти функцијата генерален секретар. На оваа фотографија тој го одржува својот последен говор како советски лидер од трибината на Мавзолејот.Дмитрий Бальтерманц/МАММ/МДФНего го наследи Леонид Брежнев, кој ќе биде на чело на државата во наредните 18 години. Sputnik Воена парада на Црвениот плоштад.Дмитрий Бальтерманц/МАММ/МДФЕвгений Халдей/МАММ/МДФПо малку романтичниот, по малку меланхоличниот Ленинград.Владимир Богданов/МАММ/МДФА кога сме кај девојките, годината не е важна. Русинките отсекогаш беа и останаа убавици.Игорь Гневашев/МАММ/МДФ При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот. советски сојуз историја на русија фотографија во русија Претплатете сена нашиот билтен!Добивајте ги најдобрите стории на неделата директно во вашето сандаче Дознајте повеќе Како изгледаше Русија 1934 година (ФОТОГРАФИИ)Како изгледаше Русија 1944 година? (ФОТОГРАФИИ)Како изгледаше Русија 1954 година (ФОТОГРАФИИ)Овој веб-сајт користи колачиња. Кликнете овде за да дознаете повеќе.Прифати колачиња...

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаОд слуга до контраадмиралБлагородничките семејства не можеле да ја избегнат реализацијата на замислите на Петар. Неговите идеи биле нивна обврска. Најпрвин царот ги смислил таканаречените „цифрени“ училишта, каде учениците учеле геометрија, аритметика и писменост. Без ова училиште, младите благородници не можеле да се оженат. А во 1696 година царот издал указ за школување во странство. За да стекнат нови знаења, младите биле праќани во Англија, Италија и Холандија. Меѓу студентите имало претставници на угледните семејства Голицин, Куракин, Долгоруки, Шаховски, Волконски, Трубецкој.Меѓу нив имало и луѓе од најблиското опкружување на Петар. На пример, неговиот собар Александар Меншиков заедно со царот се обучувал на бродоградилиштето во Амстердам, а грофот Петар Толстој, и покрај тоа што имал 52 години, самиот се пријавил за школување. Неколку години учел навигација во Венеција и се вратил дома како мајстор за едрење. А во 1721 година бил испратен во Константинопол како прв руски амбасадор со престој во странска земја.Меѓу студентите на Петар, не сите гореле од желба за знаење, што понекогаш имало необични последици. На пример, Максим Спафариев на секој начин избегнувал да учи и на часовите како замена го праќал својот слуга, припадник на калмичкиот народ. Тој учел напорно и наместо него одел на бродовите. Сè одело без проблеми додека не дошло време да си вратат дома. Петар лично го испрашал младичот и многу брзо ја разоткрил измамата. На крај го испратил мрзливецот да служи како морнар на брод, додека слугата повторно добил можност да се школува, овој пат во Англија.Царот Петар Велики на својата јахта Amsterdam Museum Денис Калмиков (царот му го дал ова презиме) го превел англискиот поморски правилник и кодекс на руски јазик, обучувал гардемарини (подофицери во морнарицата), за руските бродови смислил систем на сигнали за размена на информации со помош на знаменца, бил командант на Кронштатското пристаниште и се стекнал со чин контраадмирал.Денис Калмиков Ким Ољдаев Гардемарини, напред!Петар посветувал многу внимание на поморството и строго ги казнувал оние што се обидувале да избегнат да одат на море. Ништо подобро не поминале ниту критичарите кои верувале дека царот не треба да се занимава со столарскиот занает. Петар сакал да ги погуби и само интервенцијата на холандските власти им го спасила животот. Затоа вредните студенти добиле можност да изградат успешна кариера. На пример, Иван Непљуев бил испратен од Петербуршката поморска академија во Ревел (Талин), а потоа во Венеција и Кадиз, учествувал во Турско-венецијанската војна и бил капетан на бродови изградени во Санкт Петербург. Подоцна, Непљуев ги изградил утврдувањата од кои настанале Оренбург и Магнитогорск.Иван Непљуев П.Ф. Борељ, Л.А. Серјаков Први меѓу сликаритеСтудентите заминувале во Европа не само заради егзактните науки, туку и во потрага по нов уметнички израз. Еден од најпознатите сликари од таа ера бил Андреј Матвеев. Се школувал во Холандија кај Арнолд Бонен, потоа на Антверпенската академија за уметности. Кога во 1727 година се вратил во Русија, работел во групата сликари на петербуршката Канцеларија за изградба. Прв меѓу руските сликари почнал да слика световни портрети и автопортрети.Автопортрет на Андреј Матвеев со сопругата Руски музеј Бил првиот што решил да украси храм со слики наместо со фрески. За Петропавловската црква ги насликал „Убедувањето на Тома“, „Молитвата за чашата“ (Молитва во Гетсиманската градина), „Тајната вечера“ и „Вознесение Господово“.Лекар со дипломаПетровите студенти, покрај морепловство, студирале и економија, медицина и други науки. На пример, Петар Постников, кој претходно во Русија завршил на Словенско-грчко-латинската академија, студирал медицина во Падова и бил првиот руски дипломиран лекар. Служел во Аптекарскиот Приказ (државен орган на ниво на министерство) и бил првиот преведувач на Куранот на руски јазик.Петар Постников Јавен домен Јаков Евреинов бил испратен од Петар во Холандија да учи трговија. Служел како конзул и дипломат, а кога се вратил во Русија, прво бил советник на Колегиумот за мануфактура (државен орган задолжен за развојот на индустријата), а потоа и раководител на Колегиумот за трговија.Портрет на Јаков Евреинов (1723, дело на непознат уметник) Третјаковска галерија При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

„Далеку на Исток, на територијата на Опоњското (се мисли на 'јапонското') царство постоела земја во којашто луѓето живеат на седумдесет големи и безброј мали острови. Со нив владеат патријарх и четири митрополити. Тие немаат световен суд. Со народите и на сите луѓе управуваат духовните власти“. Ова на почетокот на 19 век за Беловодје го пишувал Марк, монах од Топозерскиот манастир (во Архангелската губернија), кој наводно и самиот бил таму. Неговиот текст се викал „Патник или патоказ во Опоњското царство“.Долина на реката Бухтарма. Првобитно територијата околу брегот на Бухтарма се нарекувала Беловодје. Dmitry A. Mottl (CC BY-SA) Монахот ова место го опишал како вистински рај на земјата. Жителите на ова поднебје не убиваат и не крадат: „Таму нема пљачкања и кражби, и ништо што е спротивно на законот“. И иако „зимите се страшно студени, толку што земјата пука од мразот, а громовите и земјотресите се силни“, Беловодје е сепак богато и плодно. „Има секаков вид земски плодови: раѓа грозје и сорочинско просо (ориз0“, „имаат изобилство од злато и сребро, и многу скапоцени камења и скапи перли“. Беловодје е затворена земја и со никого не војува. „Опоњците никого не пуштаат во својата земја и не водат војна со никого“.Долниот тек на реката Катун Malupasic (CC BY-SA) Беловодје го населиле прогонетите верници. Според монахот Марк, го освоите христијаните Асирци, кои бегале „од прогонот на римските еретици“. „Многу луѓе заминале со бродови по Северниот леден океан и по копно“, и потоа во Беловодје „имале 170 асирски цркви“. За да останат во Беловодје, сите што дошле морале повторно да се покрстат, но потоа им било забрането да заминат. Марк пишува дека тоа тој не го направил, но дека „двајца монаси кои биле со мене се согласија да останат засекогаш и го примиле светото крштевање“.Местото навистина постои, и затоа настанала легендатаЛегендата за Беловодје најверојатно се појавила во втората половина на 18 век меѓу руските староверци од разни групации и „струи“, но се пренесувала усно. Во дел од „Патникот“ запишана е само една варијанта на преданието. Покровителот на аџиите Пјотр Кирилов и монахот Јосиф кои се споменуваат во текстот навистина постоеле и живееле во алтајските села на староверците во почетокот на 19 век. Називот „Беловодје“ е исто така поврзан за определен географски простор.Устието на реките Бухтарме и Барел alt-fox (CC BY-SA) По црковните реформи на патријархот Никон во втората половина на 17 век коишто довеле до раскол во Руската православна црква, старообредниците не сакале да бидат заедно со „никонијанците“ (поддржувачите на Никон), па заминале во различни краишта на Русија. Најогорчените заминале зад Сибирските утврдени линии, изградени за заштита од номадите – далеку зад денешен Новокузнецк и Семипалатинск, и уште подалеку на Алтај.Русите што кои населиле овој непристапен терен по должината на реката Бухтарма и во Ујмонската степа на Алтај добиле назив „каменари“, зашто во тогашниот јазик зборот „камен“ се користел и за планина. „Каменарите“ најголем дел биле староверци од Нижни Новгород, но на нивната заедница им се приклучувале и иселеници од различни краишта коишто стасале во долината на реката Бухтарма.„Каменари“, староверци од Алтај © Е. Э. Бломквист, Н. П. Гринкова, 1927г Оваа област започнала да се населува во текот на дваесеттите години од 18 век. Таму навистина немало официјална власт зашто подрачјето се наоѓало помеѓу Русија и Кина, а во тоа време границата не била јасно дефинирана. Жителите се занимавале со лов, со земјоделство, риболов и со производство на мед, а стоката ја разменувале со соседите – Казахстанците, Алтајците и Кинезите. Кога во текот на деведесеттите години започнало припојувањето на Бухтарминската област кон Русија и воведувањето данок, таму имало 17 населени места.На почетокот на 19 век повеќе не постоела самоуправа („вольница“) на жителите на брегот на Бухтарма. Од 1791 година дел од жителите влегле во состав на Руската Империја со статус „инородни“, односно неруски народи. Тие плаќале „јасак“ (данок во крзно) и биле ослободени од воена обврска и од задолжителна работа. Но, ваквата состојба траела само пет години. Од 1796 година сите жители по должината на Бухтарма започнале да плаќаат данок во пари. Поради тоа многумина заминале понатаму на исток и на север, на реката Аргут и Катуљ.Зошто легендата за Беловодје продолжила да се шири?„Каменари“, староверци од Алтај © Е. Э. Бломквист, Н. П. Гринкова, 1927г Значи, „Беловодје“ постоело и излегува дека легендата е вистинита! Фактот што до сливот на реката Бухтарма можело да се стаса, и некому во 18 век тоа му тргнало од рака. Зошто тогаш и понатаму се трагало по ова место?Кога кон крајот на 18 век во земјата на „каменарите“ дошла царската власт, најжестоките од нив се повлекле уште подалеку на исток и повторно исчезнале во планините. Изгледа дека ова „излегување“ дало нов живот на легендата. Впрочем, дури и иако некој стасал до брегот на Бухтарма, ова место повеќе не се третирало како „вистинско“ Беловодје зашто во него веќе постоеле и даноци и световна власт. Значи, требало да се трага понатаму.Поради тоа во 19 век легендата за Беловодје станала уште попопуларна со помош на „Патникот“, споменатото дело што се ширело во ракопис.На шефот на полицијата во Томск во 1807 година му се јавил селанецот Дементиј Бобиљов и му рекол дека знае голема тајна што ќе ја открие само во Москва. Кога го однеле во Москва Бобиљов раскажал дека бил во Беловодје и дека може да покаже каде се наоѓа тоа. И дека таму живеат неколку стотини илјади луѓе кои треба да се направат граѓани на Империјата. Бобиљов за информацијата од власта добил 150 рубли во златио, ветил дека ќе учествува во експедицијата, но со парите исчезнал без трага.„Каменари“, староверци од Алтај © Е. Э. Бломквист, Н. П. Гринкова, 1927г Ова е една приказна, а ги има повеќе. Во текот на 19 век во потрага по Беловодје во Сибир заминале група селани од Пермската, Оренбуршката и Нижегородската губернија. Трагале главно во шумите северно од Томск. Во текот на четириесеттите години од минатиот век, дел од алтајските „каменари“ заминале во Кина за таму да го бараат Беловодје, а некои го барале и во денешната Република Тува.Во текот на седумдесеттите и на деведесеттите години од 19 век авантуристот Антон Пикуљски ги прелажувал староверците од Далечниот Исток, претставувајќи се како архиереј Аркадиј Беловодски и убедувајќи ги дека тој е вистински древен православен свештеник и дека е ракоположен токму во Беловодје.Легендата е позната до денешен ден, но современите истражувачи беа многу изненадени кога ги интервјуираа староверците во Приморје, потомците на бухтарминските „каменари“. Ги зачудило тоа што легендата е сѐ уште жива, но уште повеќе ги фрапирал фактот што потомците на „каменарите“ раскажуваат за Беловодје како за „праведна и побожна земја, но зборуваа за тоа со очигледен скептицизам“. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листа5000 германски војници против еден советски тенкНа 24 јуни 1941 година, во заднината на германските единици недалеку од литванскиот град Расејњај, советски тенк КВ-1 запре на средината на патот со кој беа поврзани две германски единици.Тенкот парализираше речиси 5000 германски војници. „Беше невозможно да се заобиколи поради мочуриштата. Не можевме ни да добиеме муниција, ни да ги евакуираме ранетите - тие умираа“, рапортираа Германците.Пред Германците да ги соберат своите сили, советската машина уништи 12 германски камиони за снабдување. Борбата траеше ден и ноќ.Единственото оружје што можеше да се излезе на крај со овој тенк беше противавионскиот 88-милиметарски топ. Педесет германски тенкови го одвлекуваа вниманието на советскиот екипаж додека се приближуваше ПВО топот. КВ-1 беше уништен дури со тринаесеттиот директен погодок.Од тенкот извадија шест тела: петмината членови на екипажот и едно неидентификувано лице. Потресени од храброста на советските војници, непријателите ги погребаа со сите почести.„Борете се за Германија како што Ефремов се бореше за Русија“Во февруари 1942 година советската 33-та армија на генерал-полковник Михаил Ефремов се најде опколена во Смоленската област. Командантот одби евакуација со авион велејќи: „Дојдов со војници, ќе заминам со војници“.Михаил Григорјевич Ефремов (1897 — 1942); неговиот гроб во селото Слободка во Смоленската област Јавен домен На 19 април штабот на Ефремов се најде во заседа. Генералот беше тешко ранет и, не сакајќи да се предаде, пукаше во себе.Германците го погребаа со почести како храбар војсководец. Германски офицер тогаш им порача на своите војници: „Борете се за Германија како што Ефремов се бореше за Русија“. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листа„Јазичната разновидност може да доведе и до разновидност на мислата, што е опасно за црквата“, напишал Николај Карамзин во „Историјата на руската држава“, опишувајќи ги ставовите на свештенството за време на владеењето на Борис Годунов. Тоа бил одговорот на црквата на иницијативата на царот да се отвори во Москва прв универзитет според западен модел и да се ангажираат предавачи од странство. Имено, цел век пред Петар I, Годунов решил да се сврти кон традицијата на европското образование, но морал да избере поинаков пат до својата цел.Борис Годунов Јавен домен Изгубени студентиЦарот нашол начин да ја реализира својата идеја. Во 1602 година, тој испратил 18 младичи да учат латински и странски јазици во европските земји. Четворица заминале во Англија. Елизабета I се согласила да ги прими и го прифатила условот на Борис Годунов руските студенти да не бидат принудени да ја променат својата вера за време на нивното школување. По враќањето во татковината тие требало да стапат на служба во тогашното одделение за надворешни работи (Посољски приказ).Четворицата Руси биле распоредени на различни универзитети. Никифор, синот на високиот државен службеник во Русија (во ранг на денешен министер) Григориј Олферјев, бил испратен во Кембриџ.Кралскиот колеџ (King's College), Кембриџ Јавен домен Таму прво студирал на колеџот Сент Џонс (St John's College), а потоа на колеџот Клер (Clare College). Но, во 1605 година, Борис Годунов ненадејно умрел, Лажниот Димитриј влегол во Москва, а во Русија настапило Сматното време. И дури во 1613 година, кога на тронот дошол царот Михаил Фјодорович Романов, Русија се сетила на своите студенти. Рускиот емисар Алексеј Зјузин решил да се распраша за нив и бил непријатно изненаден. Тројца руски студенти веќе си го средиле својот живот во странство: Софон Кожухов и Казарин Давидов работеле за Источноиндиската компанија на Борнео и Јава, Фјодор Костомаров како кралски секретар се нашол во Ирска. Во близина останал само Никифор Олферјев. Само што сега се викал поинаку – Никифор Алфери.Вратете го ОлферјевИзлегло дека тој успеал да го заврши Кембриџ благодарение на помошта на семејството на Џон Бидел, со кого се запознал за време на студиите. Таткото на Бидел тргувал со Русија и решил финансиски да го поддржи младиот човек кој се нашол далеку од својот дом. Покрај тоа, Никифор ја примил англиканската вера. Само поради таа причина патот до татковината бил затворен за него.Се претпоставува дека ова е портретот на Никофор Олферјев Јавен домен Оние кои би подлегнале на гревот на ереста биле строго казнувани: во летописите се среќаваат упатства за тоа отпадниците од верата да се палат или живи да се закопуваат во земја. А во Русија забраната за напуштање на православието беше во сила сé до 1905 година.Но, емисарите не се откажале така лесно. „Нека биде и отпадник од верата, но Алфери мора да се врати дома“. До Парламентот и кралот Џејмс I пратиле куп молби. Се заканувале со нарушување на односите меѓу земјите и тешкотии за англиските трговци во Русија. Тврделе дека Никифор просто поради својата младост направил грешка. Се обиделе дури и да го киднапираат.Алфери во 1618 година добил парохија во Хантингдоншир, се оженил со ќерката на пасторот Џоан Бет и живеел во Вули со своето семејство сé до својата смрт во 1666 година. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

На 30 декември 1916 година под Петровиот мост на реката Мала Невка пронајдено е телото на Григориј Распутин. Царското семејство во него имало безгранична доверба: селанец од Тобољската губернија кого многумина го сметале за свет, умеел да ги олесни симптомите од болеста на престолонаследникот принцот Алексеј којшто страдал од хемофилија. Со текот на времето имал сѐ поголемо влијание врз семејството на Николај Втори. Fine Art Images/Heritage Images/Getty Images За него се ширеле разни гласини: едни велеле дека Распутин е германски шпион, други го нарекувале мистик и хипнотизер. Сите се сложувале во едно: царот и царицата биле целосно под негова власт. А, сите критичари веднаш би биле исклучени од кругот на лица од доверба. Првиот обид за убиство на Распутин се случил во 1914 година. Вториот, којшто бил успешен, следувал две години подоцна. Сторителите не го одрекувале злосторството, но сериозна казна не дочекале. Откако царот се одрекол од престолот случајот бил затворен. Кои биле убијците?Феликс Јусупов Fine Art Images/Heritage Images/Getty Images Последниот од кнезовите Јусупови, наследник на една од најугледните и најбогати семејства во Руската Империја, Феликс целосно го оправдал своето име кое во превод од латински значи „среќник“. Студирал на Оксфорд, бил мошне талентиран за уметност и сакал сцени со маскирање. Еднаш се маскирал во царска пејачка и добил ангажман за настап во ресторанот „Аквариум“ и со успех држел концерти сѐ дури не бил разоткриен. Го препознале по накитот што го позајмил од мајка си.Младиот кнез во 1914 година се ородил со Романови, оженувајќи се со сестрата на Николај Втори Ирина. За венчавката од царот добиле необичен подарок: дозвола во театар да седат во царската ложа. Fine Art Images/Heritage Images/Getty Images Откако сфатил какво влијание има Распутин врз царското семејство, Феликс одлучил дека тој човек треба да се отстрани. Станал дел од заверата и убиството што се одиграло во неговиот дворец. Довербата што Распутин ја имал кон Мали (така го нарекувал Феликс), одиграла кобна улога: без сомнеж, Распутин отишол кај него на гости, каде што го чекале заверениците.По Револуцијата Јусупови заминале во Лондон, а потоа во Парис, каде што ја основале модната куќа IRFE. Во 1928 година Феликс објавил мемоари во кои го опишал убиството на Распутин и се придржувал само на изложената верзија. Демантирајќи ги сите шпекулации и фантазии на оваа тема, тој со клеветниците се борел пред суд. На почетокот од триесеттите години од минатиот век Феликс успеал да го изнервира дури и Холивуд: по појавувањето на филмот „Распутин и царицата“ во кината, во кој неговата сопруга е прикажана како љубовница на Распутин, го натерал студиото Ем-Џи-Ем за клеветата да му исплати 25 илјади фунти.Во текот на целиот живот Јусупов им помагал на сонародниците коишто, како и тој, се нашле во емиграција. Им давал пари, им наоѓал работа, ги примал да живеат кај себе, собирал средства за рускиот Црвен крст. Повеќе никогаш не се вратил во Русија. Великиот кнез Дмитриј Павлович Слободни извори Братучедот на Николај Втори израснал во семејството на својот стрико московскиот генерал-губернатор великиот кнез Сергеј Александрович. По убиството на стрикото Дмитриј Павлович преминал во грижа на царот. Како одличен јавач во 1912 година великиот кнез го предводел тимот на Руската Империја на Олимписките игри во Стокхолм. И покрај слабите резултати – петто место екипно и деветто во индивидуална конкуренција – великиот кнез дошол на идеја да организира серуски олимписки игри. Првото натпреварување од овој тип е одржано во 1913 година во Киев, а една година подоцна во Рига. Слободни извори Григориј Распутин сосема случајно влијаел врз судбината на великиот кнез. Знаејќи дека Дмитриј Павлович има негативен став кон Распутин, царицата Александра Фјодоровна не дозволила кнезот да се сврши со нејзината ќерка великата кнегинка Ољга.Кога дознала за убиството на Распутин, сопругата на Николај Втори била толку бесна што барала великиот кнез и Феликс веднаш да се уапсат. Стравувајќи од народна побуна, царот го испратил својот братучед набрзина во Персија. По Револуцијата Дмитриј Павлович живеел во Европа и во САД и имал бурна афера со Коко Шанел. Токму тој големата дама на париската мода ја запознал со парфимерот Ернест Бос, кој го создал Шанел 5.Великиот кнез никогаш не зборувал за убиството на Распутин.Владимир Пуришкевич Fine Art Images/Heritage Images/Getty Images Бил еден од лидерите на монархистичката десничарска организација „Сојуз на рускиот народ“ и основач на „Рускиот народен сојуз Архангел Михаил“, пратеник во Думата. Името на Владимир Пуришкевич било поврзано со многу скандали. Тој сакал да ги прави и умеел да ги користи за свои цели. Секое здодевно заседание го претворал во политичка лакрдија: од салата го изнесувале насила, Пурешкевич ќе седнел на рамената на обезбедувањето и, прекрстувајќи ги рацете, „пловел“ надвор.Но, кога започнала Првата светска војна шегите престанале: организирал санитарен воз и самиот со него одел на фронт за евакуација на ранетите, за снабдување со храна и со облека. Во ноември 1916 година одржал говор во кој изјавил дека „цела Русија го гледа ужасот што го претставува Распутин како неугасливо кандило во царските одаи“. Набргу кнезот Феликс Јусупов му предложил да им се приклучи на заверениците. Слободни извори По Револуцијата поранешниот пратеник се обидел да организира антиболшевичко движење и успеал да објави дневник во којшто го опишува убиството на Распутин. Починал во јануари 1920 година во Новоросијск од стомачен тифус.Станислав Лазоверт Слободни извори Токму овој главен лекар на санитарниот воз на Пуришкевич ги наполнил со калиум цијанид еклерите наменети за Григориј Распутин. Тој, исто така, според идејата на заверениците, требал да ја утврди смртта. Многу работи во овој случај останале неразјаснети, зашто заверениците во сите искази биле исти. Исто така постои верзија според која Лазоверт не можел да се одлучи на убиство и во колачите не ставил цијанид. Тоа би можело да објасни зошто Распутин откако изел цел послужавник еклери не почувствувал никакви последици. Откако ја напуштил Русија, Лазоверт живеел во САД и во Париз и дури има објавено мемоари за заверата. Сергеј Сухотин Слободни извори Командирот на четата на Лајб-гардата на 1 стрелачки полк на Неговото Височество Сергеј Сухотин со Јусупови ги запознала неговата прва жена пијанистката Ирина Енери. Интересно е што Јусупови биле кумови на крштевањето на нивната ќерка Наталија. Сухотин во заверата требало да го изигрува Распутин и во отворена кола по убиството да се провози во насока на неговата куќа за да ја сврти истрагата, а дури потоа да го собере телото од дворецот на Мојка. Сухотин и Лазоврет по убиството го одвезле телото до реката. По Револуцијата обвинет е за корупција и осуден на затворска казна. Кога бил ослободен, помагал во организација на музејот на Лав Толстој „Јаснаја Пољана“, се оженил по вторпат – со внуката на Толстој Софија. Но, набргу добил мозочен удар. Сухотин успеал да замине за Париз каде што за него се грижел Феликс Јусупов. За неговата улога во убиството на Распутин се дознало дури по објавувањето на мемоарите на кнезот. Владимир Пуришкевич во своите записи споменува само извесен „поручник С“. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

10 чудесни дрвени цркви на Рускиот Север - Russia Beyond МакедонијаНе пропуштајте!Придружете се на Russia Beyond на Телеграм за повеќе есклузивни содржиниПриклучете се Македонски Bahasa IndonesiaDeutschEnglishEspañolFrançaisHrvatskiItalianoPortuguêsSlovenščinaKorean日本語БългарскиМакедонскиСрпскиПо-русски Економија Култура Историја Кујна Начин на живеење Образование Наука и технологија Патувања 10 чудесни дрвени цркви на Рускиот Север Култура 13 март 2024 Александра Гузева Александар Мојсеев/Эксмо, 2024. Фотографот Александар Мојсеев помина многу години истражувајќи ги далечните северни села и нивната убавина која тивко исчезнува. Како резултат на неговата работа, се појави голема фотокнига. Од неа избравме неколку снимки на дрвената архитектура од тој регион. Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаНа времето петербуршкиот фотограф Александар Мојсеев отишол на кратко патување низ Ленинградската област. Бил многу изненаден кога здогледал дрвена црква постара и од Санкт Петербург.Оттогаш тој веќе 10 години патува по зафрлените северни села. Веројатно локацијата придонела во тие места да се зачуваат старите дрвени цркви кои ги преживеале сите неволји на ХХ век. Во својата книга „Северот што исчезнува: вистински приказни од животот на руските села“ (издавачка куќа „Эксмо“, 2024), Александар се обиде да ја овековечи убавината на тие северни села.1. Црква „Св. Николај Чудотворец“ (Никољска) во селото Согиници, Ленинградска област (изградена во 1696 година) Александар Мојсеев/Эксмо, 2024. Оваа црква на реката Важинка е оддалечена неколку стотини километри од големите градови.Никољската црква во зимско „руво“ Александар Мојсеев/Эксмо, 2024. Изградена во 1696 година во архитектонски стил типичен за Рускиот Север. Основата е осмоаголна, храмот е со шаторест покрив, а камбанаријата е посебна градба.2. Капела „Св. Петар и Павле“ во Заозерје, Ленинградска област (втора половина на XVIII век) Александар Мојсеев/Эксмо, 2024. Капелата „Св. Петар и Павле“ од втората половина на XVIII век е изградена на место кое било на добар глас меѓу риболовците. Александар Мојсеев/Эксмо, 2024. Тука рибата добро „гризела“, затоа капелата е посветена на светите апостоли Петар (заштитникот на рибарите) и Павле.3. Црква „Св. Георгиј“ во селото Јуксовичи, Ленинградска област (крај на XVвек) Александар Мојсеев/Эксмо, 2024. Дрвената црква била изградена во 1493-1496 година. Се смета дека е една од најстарите цркви во Русија која стои на своето првобитно место. (Останатите се пренесени во музеи на дрвена архитектура). Црквата ја преживеа и окупацијата на финските трупи 1941-1944 година.4. Црква „Св. Димитриј Солунски“ во Шчелејки, Ленинградска област (1786 година) Александар Мојсеев/Эксмо, 2024. Во текот на 1940-тите, северно и западно од езерото Онега имаше повеќе од 200 цркви и капели. До денес се зачувани само триесетина. Многу изгореа во пожари. Александар Мојсеев/Эксмо, 2024. Црквата „Св. Димитриј“ од крајот на XVIII век во селото Шчелејки е еден од зачуваните примероци. Неодамна беше целосно реставрирана.5. Гиморецки погост, Ленинградска област (XVII век) Александар Мојсеев/Эксмо, 2024. На брегот на езерото Онега има цела низа прекрасни дрвени цркви. Најпознатиот архитектонски ансамбл е Кишкиот погост на островот Кижи (руски: „погост“ - оградени гробишта со парохиска црква). Меѓутоа, постои и помалку познатиот Гиморецки погост. Во склоп на него е изградена црквата „Рождество на Пресвета Богородица“ во втората половина на XVII век.6. Црква „Св. Александар Свирски“ во Космозеро, Република Карелија (XVIII век) Александар Мојсеев/Эксмо, 2024. Изградена е во 1770-тите со пари на извесен петербуршки трговец. Првично бил изграден цел архитектонски ансамбл, со уште една црква и камбанарија кои изгореле во пожар во 1942 година. Во советско време, црквата „Св. Александар Свирски“ се користеше како библиотека и клуб. За време на перестројката беше реставрирана, но во неа сè уште не се одржуваат богослужби.7. Капела „Св. Георгиј Победоносец“ во селото Уст-Јандома, Република Карелија (прва половина на XIX век) Александар Мојсеев/Эксмо, 2024. Според авторот, ова е една од најубавите капели на северот на езерото Онега. Александар Мојсеев/Эксмо, 2024. Се наоѓа на самиот брег, па ако се искачите на камбанаријата можете да уживате во живописниот поглед.8. Капела „Св. Архангел Михаил“ во селото Масељга, Република Карелија (крај на XVIIIвек) Александар Мојсеев/Эксмо, 2024. Сега ова село е напуштено и црквата стои среде шума и грмушки. Некогаш тука вриеше од живот, а потоа многу жители си заминаа, па дури и ги зедоа со себе своите дрвени куќички.9. Црква „Св. Николај Чудотворец“ во Вјогорукса (средина на XVIIIвек) Александар Мојсеев/Эксмо, 2024. „Од Холмогор до Кола - триесет и три Николи“. Така велеле во старо време Поморите (жителите на Рускиот Север, подетално за нив во нашиот материјал). Навистина, на Северот има многу цркви посветени на свети Никола Угодник. Тој е најомилениот светец во Русија и е заштитник на патниците.10. Црква „Св. апостоли Петар и Павле“ во Вирма, Република Карелија (крај на XVII век) Александар Мојсеев/Эксмо, 2024. Вирма, древно село на Поморите, се наоѓа на истоимената река на мочурлив терен, сосем близу до брегот на Белото море. Црквата е изградена во текот на 1630-тите. Изградена е од средства на Соловецкиот манастир кој се наоѓа во близина, на островите во Белото море. Советската владст ја сруши црковната камбанарија, но мештаните, за среќа, успеаја да ја одбранат црквата од уривање. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот. православие краен север на русија руско село храмови на традиционалните религии во русија руска дрвена архитектура Претплатете сена нашиот билтен!Добивајте ги најдобрите стории на неделата директно во вашето сандаче Дознајте повеќе Духот на стара Русија: дванаесет дрвени црквиВидео: Црквите на островот Кижи7 руски музеи со дрвена архитектура под отворено небоОвој веб-сајт користи колачиња. Кликнете овде за да дознаете повеќе.Прифати колачиња...

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаЕфим Никонов работел на бродоградилиштето како столар без никакво техничко образование, но повеќе пати му се обраќал на царот со предлози за изградба на подводно пловило (писмата ги пишувале други луѓе, бидејќи Ефим бил неписмен). Петар I знаел дека пред сто години (1620) холандскиот инженер Корнелиус Дребел прв во светот тестирал подморница во Темза, па затоа му обрнал внимание на проектот на рускиот мајстор, му обезбедил работилница во Санкт Петербург и му дал право да ги избира помошниците.На почетокот на изградбата писарот по грешка напишал „Морел“ наместо „Модел“, па бродот влегол во историјата под тоа име.Првата руска подморница по изгледот потсетувала на големо дрвено буре преслечено со кожа, долго шест метри и високо два метри.Макета на „тајниот брод“ на Никонов Serguei Fadeev (CC BY-SA 3.0) Во трупот биле вградени десет калаисани плочи со отвори со минимален пречник. Низ нив водата однадвор влегувала во кожените вреќи и делувајќи како воден баласт овозможувала бродот да нурка во водата. При изнурнувањето водата се испумпувала со помош на бакарна клипна пумпа. Подморницата со екипаж од пет лица се движела со помош на весла.Пролетта 1724 година „тајниот брод“ на Никонов бил тестиран на Нева во присуство на царот и офицери на флотата. Бродот успешно се спуштил на длабочина од три-четири метри и наеднаш удрил во дното. Екипажот морал итно да се спасува.Споменик на местото на тестирање на „тајниот брод“ на Никонов во Сестрорецк Bogdanov-62 (CC BY-SA 4.0) Меѓутоа, без оглед на неуспехот, ниту подморницата ниту мајсторот не го разочарале Петар Велики, така што тој наредил никој да не му ја споменува непријатната ситуација.Но, по смртта на императорот, Никонов останал без мецената, добивал многу помалку средства, материјали и луѓе.Последните тестирања на „тајниот брод“ ги извршил во 1727 година. Бидејќи и тие биле неуспешни, Никонов останал без звањето мајстор. Деградиран во обичен „адмиралитетски работник“ бил испратен од престолнината во далечниот Астрахан. А Русија морала да чека на својата подводна флота уште неколку века. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаИнспектор Катани vs Дон КорлеонеСе покажа дека тоа е нешто помеѓу покер и преферанс. Играчите го кријат својот идентитет до крајот на играта и не знаат кој е во кој тим, но мора однапред да ги предвидуваат потезите. Почетното сценарио на играта е следново: жителите на градот ѝ објавуваат војна на мафијата, а како одговор, таа почнува да се одмаздува. Со други зборови, информираното малцинство се спротивставува на неорганизираното мнозинство. Legion Media На самиот почеток, нараторот (кој ја води играта) им дели карти на сите. Така играчите дознаваат на кој тим припаднале, но никому не кажуваат за тоа. Играта е поделена во две фази: „ноќ“ и „ден“. „Ноќе“ „мафијашите“ молчешкум се запознаваат и со гестикулации го избираат играчот што ќе го „убијат“, додека „дење“ останатите „чесни граѓани“ се обидуваат во дискусија да откријат кој ѝ припаѓа на „мафијата“ и со гласање ја избираат најсомнителната личност, која ја напушта играта. Тоа продолжува сé додека еден од тимовите не го надвладее другиот, т.е. додека не се откријат сите играчи на „мафијашкиот тим“ или не се ликвидираат сите „граѓани“.Играта на Денис Давидов стана вистински хит, бидејќи во тоа време, во екот на популарноста на филмовите за мафијата, во Русија се прикажуваше италијанската серија „Октопод“ во која полицискиот инспектор Корадо Катани се бори против сицилијанската мафија. Своевиден шарм на играта ѝ даваше и „сличноста“ со романот „Кум“ (The Godfather) на Марио Пузо. Зборовите на Дон Вито Корлеоне едноставно самите се нудат како мото: „Никогаш не покажувај им на странците што ти е на ум. Никогаш не ги откривај своите карти на другите“.„Мафија“ без границиИграње „Мафија“ во ресторанот „Нагасаки“. Владимир Астапкович/TASS Само неколку години подоцна играта на Давидов веќе „жареше и палеше“ во Европа и Америка. Поранешните студенти кои од Русија заминуваа во странство ги учеа своите колеги во тие земји. И тогаш локалните „мафијаши“ го пренесуваа своето знаење на други почетници. Креаторот на играта раскажуваше дека веќе во 1991 година во САД запознал луѓе кои играле „Мафија“, а за тоа слушнале од луѓе кои му биле сосема непознати на Дејвид.Малку по малку почнаа да се појавуваат и нови верзии на играта. На пример, во „спортската“ верзија учествуваат строго 10 луѓе, „мафијашите“ во текот на играта само еднаш се договараат кој ќе биде нивната жртва, а статусот (улогата) на играчот не се открива дури и ако биде „убиен “.Во „градската“ верзија може да има произволен број на учесници, но оние кои ќе бидат елиминирани од играта мора да ја откријат својата улога.Се играше со врзани очи или со маски, со национални ликови или со ликови од бајките (самовили, вампири или врколаци) или со некои дополнителни ликови. Имаше многу опции.Играта беше присутна насекаде. Се играше во тематски клубови и на Playstation конзола, со пријателите во друштвени игри или онлајн на социјалните мрежи. Се појавија дури и лични „мафијашки“ федерации и турнири.„Мафија“ во кафулето Coffee Life. Станислав Красилников/TASS Меѓу другото, се покажа дека „Мафија“ може да послужи како тренинг за припадниците на професиите во кои е неопходно да се внимава на деталите и да се предвиди стратегија. На пример, за припадниците на полицијата или за потенцијалните поротници. Во доцните 1990-ти, во Калининградската виша школа на Министерството за внатрешни работи беше создаден прирачник заснован на играта „Мафија“ и сличната игра „Убиец“. Тој прирачник го користеа студентите на курсот по визуелна психодијагностика за да ја подобрат нивната способност за читање на говорот на телото.Се покажа дека изумот на Давидов е корисен и за бизнисмените. Тие почнаа да го користат како техника за вежбање водење успешни преговори или работа во стресни ситуации. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листа1. Дебели палачинки со квасец Legion Media Се смета дека традиционални руски палачинки се токму дебелите палачинки со квасец. Антон Чехов во расказот „За минливоста“ ја споредува оваа вкусна слатка со „рамото на ќерката на трговецот“.Порано за дебели палачинки однапред се подготвувало посебно предјадење или домашен квасец и се печеле на печка. Денес процесот е поедноставен со користење на купечки квасец. Но, доколку сакате да добиете дебели палачинки кои ќе бидат меки и воздушести „како бабините“,би било добро тестото да го оставите да отстои барем еден час пред да се пече.Состојки (за околу 20 мали палачинки):300–320 g брашно1 јајце550 ml млеко1 лажица шеќер25 g путер20 g свеж квасец (или 10 g сув)1/4 лажичка сол50 g путер за премачкување на палачинките50 ml масло за подмачкување на тиганотНачин на подготовка:1. Растворете го квасецот во топло млеко (30 - 35°C).2. Брашното измешајте го со шеќерот и солта, потоа додајте го во млекото и измешајте сé. Јајцето полека исчукајте го и додајте го во тестото и измешајте. 3. Путерот стопете го и додајте го во тестото, измешајте.4. Покријте го садот со крпа и оставете го тестото на топло место околу час и половина. Потоа измешајте го тестото и оставете го повторно да нарасне (околу уште 1,5 час). Ако користите сув квасец, доволно е да го оставите тестото да отстои еден час. Погрижете се тестото да се зголеми во волумен и да се појават многу меурчиња на површината.5. Сега треба да загреете тиган со дебело дно и да го премачкате со масло.6. Тестото се истура во тиганот со црпалка, а потоа вртејќи го тиганот разлејте го по целата површина во вид на круг.7. Покријте го тиганот и печете ја палачинката околу две минути од двете страни.8. Извадете ја палачинката и премачкајте ја со растопен путер од двете страни. Со овие дебели палачинки послужете млеко, слатка павлака, слатко, мед, кавијар или парчиња лосос.2. Тенки палачинки Legion Media Овие палачинки се карактеризираат со еластично тесто и интересен изглед со дупчиња. Главната специфичност на нивната подготовка е тоа што во тестото се додава врела вода. Се прават брзо, а се јадат уште побрзо.Состојки (за 25 мали палачинки): 3 јајца2-3 лажици шеќер250 g брашно500 ml млеко250 ml врела водапрстофат сол40 ml маслоНачин на подготовка:1. Во длабок сад скршете 3 јајца и додајте прстофат сол. Матете со миксер додека не се добие пена.2. Додајте шеќер и долејте половина млеко на собна температура. Измешајте сè.3. Додајте го просеаното брашно и внимателно измешајте да нема грутчиња.4. Додајте го преостанатото млеко и измешајте.5. Сипете чаша врела вода и брзо измешајте сè со маталка.6. Во тестото додајте го маслото и измешајте. Оставете го 10 минути.7. Премачкајте го тавчето со масло и печете ја палачинката во загреаното тавче од двете страни додека не добие златна боја. Тенките палачинки може да се јадат сами или со намаз по желба.3. Палачинки печени со фил Legion Media Палачинките одлично се согласуваат со различни филови, а кај овој тип на палачинки филот се додава во текот на печењето. Најчесто се користи сирење, печурки, млад кромид, варени јајца, солена риба, рендан кашкавал или бобинки и друго овошје.Состојки (за 24-30 мали палачинки):700 ml топло млеко300 ml топла вода1 лажичка сув квасец450 g брашно2 јајца1 лажица шеќер1 лажичка сол2 лажици масло 250 g фил (печурки со кромид и зачински билки)Начин на подготовка:1. Во сад истурете го топлото млеко (30-35°C) и додајте топла вода со иста температура.2. Додајте ги јајцата, солта, шеќерот и измешајте сè.3. Во друг сад, во кој ќе го матете тестото, измешајте ги брашното и квасецот.4. Во брашното со квасецот малку по малку додавајте ја смесата со млекото и јајцата, постојано мешајќи со маталка. Покријте го со крпа и оставете го тестото на топло место да отстои околу еден час.5. За тоа време подгответе го филот. Измијте ги и ситно исечкајте ги шампињоните (или други печурки). Исечкајте го и кромидот. Можете да додадете некои зачински билки или лиснат зеленчук за боја (мирудија, магдонос или спанаќ). Пржете го филот на масло околу 5 минути (ако имате други печурки освен шампињони, пржете малку подолго).6. Кога тестото малку ќе нарасне, а на површината ќе се појават меурчиња, се додава маслото и се меша. Оставете уште 20 минути. Тестото се меша уште еднаш пред да се пече.7. Убаво загрејте го тавчето и премачкајте го со масло.8. Тестото го истураме во тавчето со црпалка, одозгора го ставаме филот и нежно го притискаме со лажица за да се залепи за тестото.9. Печете на средна температура додека не порумени, потоа превртете и печете од другата страна. Пред да ги послужите, палачинките можете да ги премачкате со путер. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Армијата на Руската империја на уметнички слики - Russia Beyond МакедонијаНе пропуштајте!Придружете се на Russia Beyond на Телеграм за повеќе есклузивни содржиниПриклучете се Македонски Bahasa IndonesiaDeutschEnglishEspañolFrançaisHrvatskiItalianoPortuguêsSlovenščinaKorean日本語БългарскиМакедонскиСрпскиПо-русски Економија Култура Историја Кујна Начин на живеење Образование Наука и технологија Патувања Армијата на Руската империја на уметнички слики Култура 12 март 2024 Борис Егоров Николај Самокиш / Јавен домен Во првата четвртина на XVIII век, благодарение на напорите на царот Петар Велики, во Русија се појавила редовна војска, која набрзо станала една од најмоќните на европскиот континент. Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листа1. „Битката кај Полтава“ (за време на Северната војна против Шведска), Жан Марк Натје Павел Балабанов/Sputnik 2. „Освојувањето на тврдината Колберг во Седумгодишната војна“, Август фон Коцебу Воено-историски музеј на артилеријата, инженеријата и силите за врска 3. „Јуришот на Очаково“ (Руско-турската војна 1787-1791), Јануари Суходолски Воено-историски музеј на артилеријата, инженеријата и силите за врска 4. „Суворов ги преминува Алпите 1799.“, Василиј Суриков Руски музеј 5. „Парада за време на владеењето на Павле I“, Александар Бенуа Руски музеј 6. „Жив мост“ (епизода од Руско-персиската војна 1804—1813), Франц Рубо Музеј-панорама „Бородинската битка“ 7. „Враќањето на руската коњаница после нападот на непријателот кај Аустерлиц 1805.“, Николај Самокиш Јавен домен 8. „Подвигот на војникот Раевски кај Салтановка“ (во текот на Големата татковинска војна против Наполеон 1812 година), Николај Самокиш Јавен домен 9. „Даргинската воена операција“ (Кавкаската војна 1817-1864), Франц Рубо Државен историски музеј 10. Битката на Малахов Курган во Севастопол 1855“ (Кримската војна 1853-1856), Григориј Шукаев Воено-историски музеј на артилеријата, инженеријата и силите за врска 11. „Руската војска напаѓа град“ (за време на освојувањето на Средна Азија во втората половина на XIX век), Василиј Верешчагин Третјаковска галерија 12. „Напад на хусарскиот полк крај селото Телиш, Руско-турската војна 1877-1878“, Виктор Мазуровски Руски музеј 13. „Свештеникот на полкот Стефан Шчербаковски во Руско-јапонската војна 1904-1905“, Мојсеј Мајмон Јавен домен 14. „Поход“, Виктор Мазуровски Јавен домен 15. „Напад“, Виктор Мазуровски Јавен домен При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот. руска војска царска русија руско сликарство Претплатете сена нашиот билтен!Добивајте ги најдобрите стории на неделата директно во вашето сандаче Дознајте повеќе 5 факти за војната што ја направи Русија голема државаКако Василиј Верешчагин ја прикажувал војната и зошто не бил прифатен во татковината?Овој руски војник успеа да го воодушеви дури и Наполеон!Овој веб-сајт користи колачиња. Кликнете овде за да дознаете повеќе.Прифати колачиња...

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листа1. Мразокршачот „Ангара“ Павел Кузьмичев Транссибирската магистрала е градена дел по дел на крајот на XIX век. Пругата наишла на само една пречка - Бајкалското езеро. До отворањето на Околубајкалската железничка пруга, патниците на Транссибирската железница го минувале езерото со траект. Во зимските месеци мразокршачот „Ангара“ го правел преминот за патничкиот траект.Мразокршачот е произведен во Велика Британија и спуштен во вода во 1900 година во населбата Листвјанка, а се користел на Бајкалското езеро до 1906 година. По револуцијата бил прилагоден за патнички сообраќај. Учествувал и во случувањата во Граѓанската војна. Денес е закотвен на пристаништето, а во него се наоѓа музеј.2. Дрвените вили во центарот на градот Павел Кузьмичев Во Иркутск се зачувани голем број дрвени зданија во самиот центар на градот. Меѓу нив има станбени згради со неколку станови, како и вили со интересна историја.Особено се издвојува вилата на трговското семејство Шастини во улицата „Енгелсова“ или „Куќата од чипка“. Разновидната и богата резба на прозорците, каква што се среќава овде, е вистинска реткост.Некои од овие куќи се поврзани со имињата на Декебристите. Во XIX век тука во егзил живееле Сергеј Трубецкој и Сергеј Волконски заедно со нивните семејства. Во нивните куќи се зачувани лични предмети и документи од таа ера.Уште повеќе стари куќи може да се видат во етнографскиот музеј „Таљци“ на 50 километри од градот.3. Музејот „на депонија“ Павел Кузьмичев Воено-историскиот музеј на Александар Расторгуев се наоѓа во близина на градската депонија и сите негови експонати се направени од отпад.Во музејот можете да видите фантастични возила слични на оние од сагата за Трансформерите и цело бојно поле на вонземјански чудовишта. Централното место, сепак, го зазема реконструкцијата на битки од Втората светска војна. Има вистински тенкови, авиони, артилерија.4. Долниот кеј на реката Ангара Павел Кузьмичев Иркутск е создаден во средината на XVII век на големата сибирска река Ангара. Овде, на брегот на реката во центарот на градот, се чувствува атмосферата од минатото. Прошетајте по Долниот кеј долг 900 метри. Ќе ги видите Московската порта, црквата „Богојавление“ и споменикот на основачот на градот. Најпознатите фотографии од Иркутск се направени токму на ова место!5. Спаската црква – сеќавање на Иркутската тврдина Павел Кузьмичев Иркутск, како и многу сибирски градови, настанал од воено утврдување. Во 1661 година тоа се наоѓало на брегот на реката Ангара и во него служеле 20 козаци. Но, неколку години подоцна, дрвеното утврдување почнало да пропаѓа и тогаш била изградена големата Иркутска тврдина поблиску до центарот на денешниот град.Во тоа време градот бил претежно од дрво и пожарите биле честа појава. Тврдината исто така неколку пати изгорела, по што била обновувана, а кон крајот на XVIII век целосно била отстранета и на нејзино место бил создаден парк.Единствената градба што останала од тврдината до ден-денес е Спаската црква, чии темели биле удрени во 1706 година. Тоа е најстарата камена градба во Источен Сибир.6. Камените вили Павел Кузьмичев Вилата на сибирскиот трговец и милионер Александар Второв наликува на камен дворец од руска бајка. Меѓу луѓето од неговиот сталеж овој неоруски стил бил многу популарен на крајот на XIX век. Вилата е проектирана од московски архитекти. Изградбата на вакво здание во далечниот Иркутск бил вистински потфат! И ден-денес меѓу жителите на градот кружат легенди за скриено богатство и подземни премини под оваа градба.Друга не помалку импресивна градба е камената вила во центарот на Иркутск - куќата на трговецот Исај Фајнберг. Мали аголни кули, балкони и колоритнаta фасада се само дел од иновативноста на ова здание. Во 1902 година тоа веќе имало сопствен водоводен систем и катно греење, додека градскиот водовод се појавил дури неколку години подоцна.7. Црквата на Казањската икона на Богородица Павел Кузьмичев Во Иркутската област живеат повеќе од 130 народи. Во самиот град има храмови на различни религии. Има и православни цркви, католички катедрали и будистички дацани.Казанската црква е еден од најимпресивните храмови во Сибир. Изградена е во предградието на градот во 1892 година со прилози од верници. На изградбата работеле најдобрите каменоресци, иконописци и занаетчии.За време на советскиот период во неа била сместена фабрика за сувенири. Дури во осумдесеттите години на ХХ век црквата беше обновена со доброволни прилози. Денеска во неа повторно се одржуваат богослужби. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаУште додека скулпторот Паоло Трубецкој го правел неговиот модел, великиот кнез Владимир Александрович рекол, како што подоцна се присетувал грофот Вите, „дека тој никогаш нема да дозволи да се подигне споменик излеан според моделот на кнезот Трубецкој, бидејќи тој претставува карикатура на неговиот брат“. Меѓутоа, споменикот сепак бил подигнат и свечено откриен 1909 година на Знаменскиот плоштад (сега Плоштад на востанието), токму пред железничката станица. Вдовицата на императорот Александар III немала ништо против споменикот.Откривање на споменикот на Александар III на 23 мај 1909 година на Знаменскиот плоштад (Плоштад на востанието) во Санкт Петербург. Public domain Ваква шега се ширела меѓу народот за споменикот: „Има комода, на комодата нилски коњ, а на него простак“. Сликарот Борис Кустодиев ги запишал своите впечатоци од споменикот: „Многу смешен и грд. Коњот нема опашка, вилицата му е зината како ужасно да ‘ржи, се спротивставува и не сака да оди понатаму, а фигурата на царот е трапава и несмасна, особено комична кога се гледа одзади! Одзади наликува на женски гради, а задникот на коњот е без опашка“.1920. Композиција над споменикот поставена по повод средбата на делегатите на Вториот конгрес на Третата интернационала. Public domain По Октомвриската револуција споменикот стана еден од антисимболите на автократијата. Во 1919 година на постаментот на споменикот беа издлабени стиховите на Демјан Бедни од песната „Плашило“: „...Стојам како плашило од леано железо во земја која засекогаш го отфрли јаремот на автократијата“. Сé до 1937 година власта не можеше да издвои средства за отстранување на омразениот споменик од центарот на градот, па го покриваа со различни композиции.Празнична декорација, Плоштад на востанието, 1927 година. Public domain А во 1927 година, на 10-годишнината од Револуцијата, споменикот беше „ставен“ зад решетки.Празнична декорација, Плоштад на востанието, 1927 година. Public domain Во 1937 година споменикот беше тргнат „далеку од очите“, во внатрешниот двор на Рускиот музеј, и ставен да лежи на бок. За време на Втората светска војна заради заштита беше покриен со песок, врз песокот беа поставени стебла, преку нив земја на која беше засадена трева за тревници. Повторно беше поставен 1953 година во дворот на Рускиот музеј. А на сегашната локација, во дворот на Мермерниот дворец, беше префрлен во 1994 година. Симболично е тоа што споменикот сега се наоѓа на пиедесталот на кој некогаш беше изложен оклопниот автомобил „Непријателот на капиталот“ (рус: „Враг капитала“), од кој своевремено држеше говор Ленин.Споменикот на императорот Александар III пред Мермерниот дворец во Санкт Петербург. Андрей1967 (CC BY-SA 3.0) При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаПосетителите ќе можат да ја видат оваа светиња од 15 март во Музејскиот центар „Палата“ во Владимир.Иконата е насликана по нарачка на великиот кнез Андреј Богољубски. Симболично укажува на продолжувањето на духовната и културната традиција на Византија, при што има изразено руски карактер. Богољубски ја замислил како симбол на идејата за обединување на руските земји околу нов центар.Реставрацијата на иконата започнала по повеќевековни интервенции и неправилно чување во 1918 година на иницијатива на сликарот Игор Грабар. Неколку генерации реставратори грижливо работеа на зачувување на светињата.Посетителите сега ќе имаат можност да го видат ликот на Богородица практично онаков како што некогаш одамна го видел Андреј Богољубски, тврдат од музејот. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Загубил молив во вселенатаГагарин напишал само една забелешка во својот бродски дневник. По летот, одговарајќи пред комисија тој одговорил дека неговиот молив одлетал бидејќи се олабавил штрафот со кој што бил прицврстен за таблетот. Sovfoto/Universal Images Group/Getty Images Прв медал со кој е награден по летот е за „Развојот на девствени полиња“Гагарин слетал во регионот на Саратов, на земја наменета за девствени полиња. По него, многу други космонавти го имаат добиено овој медал, кој првенстено се доделувал на работниците на државни фарми или колективни задруги. Sputnik Неговите обожавател(к)и ги кинеле копчињата од неговата униформаПрвиот космонавт достигнал популарност на вистинска ѕвезда. За време на средбите, обожавателите се обидувале не само да го прегрнат херојот, туку и да си земат нешто негово за спомен. Обично тоа биле копчиња. По тавките средби, на космонавтот му зашивале нови копчиња на неговата униформа, а на патувањата тој секогаш носел количина на резервни копчиња. Ullstein bild/Getty Images Станал почесен поглавица на Африканско племеПо летот, Гагарин тргнал на голема турнеја околу светот. Во Либерија, се сретнал со претставници на племето Кпеле, кои што го избрале да им биде почесен поглавица. Pavel Barashev/Sputnik Сакал да се шегува"Во структурата на личноста преовладуваат друштвеност, оптимизам и здрав хумор,“ се вели во неговото досие во Министерството за одбрана. Многу негови пријатели и соработници велеле дека Гагарин сакал да се шегува. На пример, конструкторот Евгениј Шиљников во својата „Приказна за Гагарин“ го спомнува омилениот виц на Гагарин: „Лета врапче, лета, а во пресрет со голема брзина му долетува ракета. Врапчето извикнува: ‘Eј, зошто леташ толку бргу?’, а ракетата му одговара: ‘И ти би летал толку бргу кога би ти го запалиле задникот!’“. Igor Snegirev/Sputnik При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Како изгледаше Русија 1954 година (ФОТОГРАФИИ) - Russia Beyond МакедонијаНе пропуштајте!Придружете се на Russia Beyond на Телеграм за повеќе есклузивни содржиниПриклучете се Македонски Bahasa IndonesiaDeutschEnglishEspañolFrançaisHrvatskiItalianoPortuguêsSlovenščinaKorean日本語БългарскиМакедонскиСрпскиПо-русски Економија Култура Историја Кујна Начин на живеење Образование Наука и технологија Патувања Како изгледаше Русија 1954 година (ФОТОГРАФИИ) Култура 11 март 2024 Александра Гузева Архива на Валентин Хухлаев/Галерија Лумиер/russiainphoto.ru На овие архивски фотографии е забележано секојдневието во СССР во првата година по смртта на Сталин. Да погледнеме фотографии од земјата која зазеде нов курс на чело со Никита Хрушчов. Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаНа годишнината од смртта на Сталин, 5 март 1954 година, се собра мноштво народ пред Мавзолејот. Едно време таму (до 1961 година) до телото на Ленин лежеше телото на Сталин, а на фасадата стоеше и името на Сталин.Архива на Валентин Хухлаев/Галерија Лумиер/russiainphoto.ruПред мавзолејот секогаш имаше долги редици.Иван Шагин/МАММ/МДФ/russiainphoto.ruНа трибината на Мавзолејот од лево кон десно: министерот за одбрана на СССР Николај Булганин, претседателот на Советот на министри на СССР Георгиј Маленков и првиот секретар на ЦК КПСС Никита Хрушчов. Владимир Савостјанов, Василиј Егоров/TASS По смртта на Сталин, во Москва сè уште важеше урбанистичкиот план за развој според неговата замисла. На пример, привршуваше изградбата на хотелот „Пекинг“, исто така во стилот на сталиновиот класицизам.Аркадиј Шајхет/МАММ/МДФ/russiainphoto.ruДо 1954 година беше завршена реконструкцијата и реновирањето на Сесојузниот земјоделски саем (подоцна Изложба на достигнувањата на народното стопанство, ВДНХ). Доби величествен изглед. Многу павилјони беа изградени во стилот на сталинскиот ампир. На фотографијата е погледот на фонтаната „Камен цвет“ и Главниот павилјон.Евгениј Умнов/МАММ/МДФ/russiainphoto.ruСите што доаѓаа во главниот град задолжително одеа во ГУМ (Државен универзален магазин) на Црвениот плоштад. ГУМ беше луксузно уреден, таму можеа да купат ретки и дефицитарни производи. Тука се купувачи во одделението за парфеми. Марк Редкин/TASS Поглед на ГУМ од Спаскаја кула. Денес Црвениот плоштад е пешачка зона, а во текот на 1950-тите на него се одвиваше сообраќај. Десно во позадина може да се види театарот Бољшој.Сергеј Коршунов/МАММ/МДФ/russiainphoto.ruМосковскиот планетариум исто така беше привлечно место како за децата, така и за возрасните.Емануил Евзехирин/МАММ/МДФ/ТАСС/russiainphoto.ruСклопување на „Москвич“.Архива на Валентин Хухлаев/Галерија Лумиер/russiainphoto.ruНа седницата на Централниот комитет на партијата на 13 август беше промовиран економскиот проект „Девствени полиња“. Огромен број работници се упатија во подрачјата на Поволжјето, Урал, Сибир, Далечниот Исток и Казахстан за да го посеат земјиштето што дотогаш не беше обработувано.Владислав Микоша/МАММ/МДФ/russiainphoto.ruНа „Девтствени полиња“ тргнаа младите носејќи ги со себе најпотребните нешта – шах и книги.Владислав Микоша/МАММ/МДФ/russiainphoto.ruСоветската пропаганда му придаваше посебно значење на земјоделството. Меѓу народот се пропагираше дека животот во колхозите и совхозите протекува во веселба и пријателство.Всеволод Тарасевич/МАММ/МДФ/russiainphoto.ru„Утре е недела“. Дури и на „Девствените полиња“ под ведро небо, советската младина се грижеше за својот изглед и го користеше слободното време за да се издигне културно.Всеволод Тарасевич/МАММ/МДФ/russiainphoto.ruТрудот во земјоделството ги даде своите резултати. Значително се зголеми производството на млеко и месо. На фотографијата се девојки во фабрика за флаширање млеко.Државен историски музеј на Јужен Урал/russiainphoto.ruПретседател на колхоз во Јакутија го проверува крзното пред да го испорача во град.Колобаев/Библиотека на ВДНХ/russiainphoto.ruСоветската власт интензивно ја поттикнуваше наставата, вечерните школи и повишувањето на квалификациите. Многумина ги комбинираа работата и образованието.Архива на Валентин Хухлаев/Галерија Лумиер/russiainphoto.ruПолитичката информираност беше многу важен фактор во животот на советските граѓани. Во работилниците и фабриките, во домовите на културата и во сите претпријатија се одржуваа состаноци на кои се разговараше за најновите вести и одлуки на партијата. Во работилницата за склопување часовници работничките внимателно ги слушаат вестите.Архива на Валентин Хухлаев/Галерија Лумиер/russiainphoto.ruВо 1954 година СССР и Кина се подготвуваа да ја прослават петгодишнината од потпишувањето на советско-кинескиот „Договор за пријателство, сојуз и взаемна помош“.Архива на Валентин Хухлаев/Галерија Лумиер/russiainphoto.ruСталин ги подобри односите со Кина и нејзиниот претседавач Мао Це Тунг. Меѓутоа, по смртта на Јосиф Висарионович, тие односи со текот на времето почнаа да се влошуваат, особено кога Никита Хрушчов го иницираше процесот на десталинизација. Sputnik Во 1954 година масовно беше прославена 300-годишнината од „Перејаславскиот договор“ („Переяславской Рады“), кога Запорожските козаци решија да му се потчинат на рускиот император. Во СССР тоа официјално се викаше „300-годишнина од обединувањето на Украина со Русија“.Архива на Валентин Хухлаев/Галерија Лумиер/russiainphoto.ruВо Обнинск, првиот советски град на науката, на 26 јуни 1954 година беше пуштена во употреба првата индустриска нуклеарна централа во светот. Sputnik Вака изгледаше првата нуклеарна централа во светот однадвор. Функционираше до 2002 година, а сега во неа се наоѓа научноистражувачки и меморијален комплекс. Марк Редкин/Sputnik Спортот и физичката култура од настанокот на СССР беа многу важни елементи на пропагандата. Впрочем, требаше градителот на комунизмот и трудбеникот да бидат здрави и издржливи. Затоа се воведе традиција на одржување на спортски паради.Иван Шагин/МАММ/МДФ/russiainphoto.ruВо СССР беше поттикнуван активниот одмор. Луѓето зиме се лизгаа и санкаа. Во училиштата се одржуваа часови по скијање.Г. Ефимовски/Здружение на музеи, Череповец/russiainphoto.ruПреку лето се одеше во природа и на кампување. Се појави интерес за алпинизам и кајак, како и претерана страст кон геологијата, па дури и своевидна идеализација на таа професија.Евгениј Халдеј/МАММ/МДФ/russiainphoto.ruШахот исто така беше масовна страст на советските граѓани. Сите играа шах - и малите деца и возрасните.Евгениј Халдеј/МАММ/МДФ/russiainphoto.ruШаховски турнири се одржуваа во училиштата.Евгениј Халдеј/МАММ/МДФ/russiainphoto.ruШах се играше дури и на плажа.Исак Тункељ/МАММ/МДФ/russiainphoto.ruСоветската власт исто така го поддржуваше творењето. Се ценеа аматерските уметнички активности, а многу деца беа запишувани во танцови или музички училишта. Аркадиј Шајхет/МАММ/МДФ/russiainphoto.ruИмаше голем интерес за народната уметност и уметничките занаети. На фотографијата е прикажан ансамбл бандуристи со Кремљ во позадина.Архива на Валентин Хухлаев/Галерија Лумиер/russiainphoto.ruДа погледнеме и неколку снимки од советски Ленинград (како што тогаш се викаше Санкт Петербург). Романтика на бреговите на Нева.Евгениј Халдеј/МАММ/МДФ/russiainphoto.ruКрстосувачот „Аврора“ – еден од симболите на револуцијата.Евгениј Халдеј/МАММ/МДФ/russiainphoto.ruУченици на предавање за револуцијата и нејзиниот водач Владимир Илич Ленин.Евгениј Халдеј/МАММ/МДФ/russiainphoto.ruСвештеникот беше ретка појава во СССР. Протојерејот Николај Ломакин пред Исакиевскиот храм во Ленинград. Во текот на 1950-тите, храмот беше музеј и во него не се одржуваа богослужби.Евгениј Халдеј/МАММ/МДФ/russiainphoto.ruЗа време на Втората светска војна сериозно беа оштетени поранешните царски дворци во Петербург. По војната, урнатините за рекорден рок беа претворени во раскошни фонтани и скулптури.Евгениј Халдеј/МАММ/МДФ/russiainphoto.ruТрадиционална новогодишна елка во Кремљ. Празникот што го воведе Сталин беше третиран како детски. На децата им се подаруваа слатки и беа организирани приредби за нив.Анатолиј Егоров/МАММ/МДФ/russiainphoto.ru При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот. руско општество советски сојуз историја на русија младина земјоделие Претплатете сена нашиот билтен!Добивајте ги најдобрите стории на неделата директно во вашето сандаче Дознајте повеќе Како СССР се обиде да го реши недостатокот од храна?Како Хручшов сакаше на секое советско семејство да му подари станКако изгледаше Русија 1944 година? (ФОТОГРАФИИ)Овој веб-сајт користи колачиња. Кликнете овде за да дознаете повеќе.Прифати колачиња...

Необични контури, изобилство декоративна резба и шаторест покрив – ако видите ваква куќа која личи на дворец од руските бајки знајте дека тоа е „терем“ (овој збор на руски значи „горен дел од дрвена градба сличен на замок украсен со резба, балкони и кули“). Поголемиот дел се изградени кој крајот на 18 и почетокот на 19 век, кога во архитектурата бил во мода „рускиот стил“. Најчесто ги граделе богатите претприемачи или трговци (обично имашни луѓе од селска класа) за да им служат како викендички за одмор.На Светската изложба во 1878 година во Париз архитектот Иван Ропет изградил павилјон на Руската Империја во облик на дрвен теремен дворец, и тој станал своевидна „визит-картичка“ на Русија.Еднаш, патувајќи по Костормската област, фотографот Марија Савина видела таков терем. Толку била импресионирана што следните две години одела на експедиции ширум Русија во потрага по слични градби. Направила стотици фотографии на највпечатливите објекти. Така настанал проектот и воедно книга под називот „Теремите на Русија“ (Ова е прв том, посветен на најубавите дрвени градби во Централна Русија и Поволжје, а ја објави издавачката куќа „Ексмо“ во 2024 година).1. Терем во Асташов, Чухломски реон, Костромска област Марија Савина Ова е веројатно најпознатиот терем во Русија. Го изградил месниот жител Мартјан Сазонов во 1897 година по скица на Иван Ропет. Ентузијасти во текот на минатата деценија го реставрирале теремот и направиле од него хотел во руски стил.2. Руска бања во Абрамцево, Московска област Марија Савина Имотот на големиот индустријалец Сава Мамонтов во близина на Москва служел како своевидна „уметничка резиденција“. Тука практично е искован рускиот стил. Во неа работеле познати уметници, од браќата Васнецови, до Иљја Репин. А, Иван Ропет, благодарение на кого теремот се прочул во целиот свет, на имотот ја изградил оваа фантастична парна бања како од бајките.3. Теремот на Виктор Васнецов во Москва Марија Савина „Нешто меѓу модерна селска куќа и дрвен кнежевски терем“, воодушевено велел пејачот Фјодор Шаљапин за куќата на Виктор Васнецов. Естетиката на рускиот стил во голема мера е формирана токму благодарение на фантастичниот талент на сликарот Васнецов. Во овој стил тој во 1894 година ја изградил и својата куќа. Денес ова е музеј посветен на овој сликар.4. Бугровљевата викендичка во Володарск, Нижегородска област Марија Савина Николај Бугров, кој потекнува од семејство трговци и мелничари, бил толку влијателен што дури и го нарекувале „некрунисан крал на Нижни (Новгород)“. Не е познато кога точно е изграден неговиот терем, но се знае дека оваа вила ја посетувал дури и Сергеј Вите, министер за финансии на Царска Русија. Нему Бугров во 1896 година му предложил да организира Серуска индустриска и уметничка изложба, но не во Москва, туку во Нижни Новгород.5. Терем во Кулебакија, Нижегородска област Марија Савина Овој терем е најважната знаменитост на малиот град Кулебакија. Дури и е претставен на градскиот грб. Изграден е кон крајот на 19 век, специјално за забава на работниците и занаетчиите, како Дом за народна забава при рударскиот комбинат во Кулебакија.6. Бахтеевлевата куќа во Татарстан Марија Савина Во реонот на населбата Старотатарска Слобода во Казањ стои прекрасен виолетов терем. Куќата од 1903-1906 му припаѓала на Сафа Бахтеев, трговец со галантерија. Сегашниот изглед на теремот е вратен по обновата по еден голем пожар. Во Татарстан во многу тереми има и елементи на традиционалните татарски орнаменти коишто се додадени на рускиот стил.7. Куќата со сирени во Владимирската област Марија Савина Куќата на Фјодор Пришљецов, почесен граѓанин на градот Гороховец, е пример како на рускиот стил му се додаваат елементи од западниот стил Art nuvo. Покрај необичниот облик, главна специфичност на овој терем се изрезбаните декоративни прозорски рамки со фантастични битија – русалки и лавови. Денес ова е станбена зграда.8. Куќата трговецот Гордеева во Рибинск, Јарославска област Марија Савина Ова не е обичен „терем“; ова е комплетна вила од дрво. Прозорските рамки се украсени во стилот на рускиот барок. Сопственикот Семјон Гордеев се збогатил тргувајќи со жито и недвижнини. По неговата смрт во 1905 година „теремот“ служел како куќа за издавање, а во советско време ова бил заеднички стан т.е. „комуналка“. Денес е станбена зграда, во неа главно живеат уметници коишто работат на обнова и на реставрација на самиот објект.9. Летниот клуб на Благородничкото собрание во Рјазањ Марија Савина Овој „тантелест“ терем е изграден во 1905 година во Долната градска градина во Рјазањ, на територијата што порано му припаѓала на локалниот милионер Гавриил Рјумин. Зданието за свои потреби го подигнало Благородничкото собрание на трошок на локалното благородништво. Во него се наоѓал летниот клуб.10. Теремот на Сергеј Маљутин во Фљоново, Смоленска област Марија Савина Овој чудесен „терем“ со изрезбарени прозорски капци, конзоли во вид на глава на Змејот Горинич и печка со насликани керамички плочки е проектиран на преминот од 18 кон 19 век од уметникот и стручњак за руска декоративна и применета уметност Сергеј Маљутин. Фундаментот од тула е изработен во облик на „кокошкини нозе“, како колибата од приказната за Баба Рога. Нарачател на „теремот“ била Марија Тенишева, добротвор и љубител на сѐ што е руско. Маљутин за нејзиниот смоленски имот изградил цел комплекс објекти во руски стил.11. Имотот на Каликини во Галич, Костромска област Марија Савина Овој терем од 1911 година му припаѓал на Александар Каликин, кој потекнувал од селска „династија“ произведувачи на кожа. Рускиот стил тука е комбиниран со стилот „арт нуво“ којшто станувал сѐ позастапен. Основните карактеристики на „теремот“ се билни орнаменти и покрив со гребен (сличен може да се види на Јарославската железничка станица во Москва).12. Ахунските тереми кај ПензаКуќата на Ѓурављов Марија Савина Ахуни, мирно и сликовито предградие на Пенза, од крајот на 19 век почнале да го населуваат богати трговци, производители на дрвени куќи, службеници и сопственици на фабрики. Изградиле и неколку „тереми“ во руски стил. До денешен ден одлично се зачувани три трговски куќи – На Осетровлев, на Журављов и на Ашанинов.Куќата на Осетровлев (лево), на Ашанинов (десно) Марија Савина Тие имаат слична архитектура и украси, односно камена основа, мезанин, отворени балкони и слични шари на прозорските рамки. Денес се наоѓаат на територијата која му припаѓа на едно лекувалиште.13. Куќата на Лужини во Кимри, Тверска област Марија Савина Лужини тргувале со жито во градот Кимри. Нивниот терем и пред Револуцијата бил толку необичен и оригинален што ги красел разгледниците со поглед на Тверската губернија. Еден трговец кој тргувал со Санкт Петербург дошол на оваа идеја кога нешто слично видел во едно списание.„Бања“ на имотот „Песчанка“ на баронот Фон Крузо Од списанието „Архитектонски музеј“, 1910 година. На фотографијата го импресионирале огромните тркалезни прозорци од имотот „Песчанка“ во Гатчино (овој објект повеќе не постои). Денес во „теремот“ во Кимри е сместена продавница за чевли. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаВо текот на војната против Германија и нејзините сојузници, Црвената армија имаше околу стотина тенковски асови (или „мајстори на тенковскиот бој“, како што ги нарекуваа) кои уништија по повеќе од десет непријателски тенкови и самоодни артилериски орудија.И, се разбира, повеќето од нив го добија високото звање Херој на Советскиот Сојуз. А зошто тогаш најефикасниот советски тенковски ас ја чекаше својата награда речиси половина век?1. Дмитриј Лавриненко (52 победи)Дмитриј Фјодорович Лавриненко, октомври 1941 година Public domain За само два и пол месеци борба, екипажот на Т-34 на чело со потпоручникот Дмитриј Лавриненко уништи 52 непријателски тенкови и самоодни артилериски орудија. Никој од неговите колеги не успеа да покаже такви резултати во текот на сите четири години од војната.Во тенковската школа Лавриненко беше одличен стрелец од сите видови оружје, поради што го доби и прекарот „Снајперско око“. Својата исклучителна прецизност ја докажа и во вистински битки, бидејќи командирите на тенкот Т-34-76 истовремено беа и нишанџии.Покрај тоа, советскиот тенковски ас се покажа и како одличен тактичар. На бојното поле умееше правилно да ги избере местото за заседа и вистинскиот момент за напад.Есента и зимата 1941 година Лавриненко како командир на тенковски вод на Првата гардиска тенковска бригада учествуваше во одбраната на Москва. Во речиси секоја битка неговото борбено возило уништуваше најмалку три или четири непријателски тенкови, а понекогаш и многу повеќе.Во тоа време со бригадата командуваше маршалот на оклопните трупи Михаил Катуков, кој вака ја опиша заседата организирана од тенкистот кај селото Високиничи: „Лавриненко им дозволи на фашистите да му се приближат на 150 метри, а потоа од непосредна близина отвори оган врз колоната. Два тенка веднаш беа онеспособени, третиот непријателските артилерци се обидоа да го свртат, но тенкот на Лавриненко излезе на патот и влета во камионите со пешадија, а потоа го здроби непријателскиот тенк. Преживеаните Германци се разбегаа...“Најефикасниот тенист на Црвената армија загина на 18 декември 1941 година во близина на Волоколамск. Доби смртоносна рана од шрапнел при минофрлачки напад додека одеше на рапорт кај својот командант.„Кога слушнав дека Лавриненко загинал, ми се стемни пред очи“, се сеќава Катуков. „Лавриненко и смртта – тие два концепта воопшто не ми се вклопуваа во главата. Мислев дека Лавриненко е неуништлив. Од колку само битки излезе како победник!“И покрај сите напори на Катуков, на легендарниот ас долго време не му беше доделено звањето Херој на Советскиот Сојуз. Раководството не веруваше дека за толку кратко време можел да уништи педесет германски тенкови и самоодни артилериски орудија, не сметајќи го персоналот и останатата непријателска оклопна техника.Високата награда му беше доделена на Дмитриј Лавриненко постхумно, дури на 5 мај 1990 година.2. Владимир Бочковски (36 победи)Херој на Советскиот Сојуз Владимир Александрович Бочковски Public domain Тенковскиот ас Владимир Бочковски уништи 36 непријателски тенкови. Пет пати гореше во својот тенк, неколку пати беше тешко ранет, но сепак ја дочека победата.Бочковски пристигна на фронтот пролетта 1942 година како дипломец на тенковското училиште од Харков. Есента беше примен во Првата гардиска тенковска бригада на генерал Катуков, во која порано се бореше Лавриненко.Заедно со оваа бригада, тенковскиот ас се бореше кај Ржев и Курск, ги ослободуваше Украина и Полска. За време на војната, Владимир Александрович напредуваше до чинот гардиски капетан и командант на тенковски баталјон.Баталјонот честопати делуваше како истурен одред на бригадата или вршеше молскавични тенковски упади во непријателската заднина каде што ги уништуваше германските штабови, магацини, аеродроми и центрите за врска.Пролетта 1944 година, за време на еден таков напад, „триесет и четворките“ на Бочковски се пробија до градот Чортков во Западна Украина и успешно го бранеа до доаѓањето на главнината. За тој подвиг командирот го доби звањето Херој на Советскиот Сојуз.За време на нападот врз градот Коломија, баталјонот се проби до железничката станица и отвори оган врз возовите со непријателска техника и товар. Кога една локомотива се обиде да се извлече од зоната на борбените дејствија, еден советски тенк се заби во неа и ја исфрли од шините. Во април 1945 година, во битката за Зеловските висови, гардискиот капетан беше ранет последен пат, и тоа многу сериозно. Неговиот пријател и воен известувач Јуриј Жуков го опиша тој момент вака: „Бочковски брзоплето скокна од тенкот и застана кај едно дрво за подобро да се ориентира. И токму во тој момент непријателска граната го погоди тенкот и го онеспособи. Истиот момент и Бочковски почувствува остар удар во стомакот. Крвта потече во млаз...“Лекарите му го спасија животот на Владимир Александрович, но учеството во војната за него беше завршено. Излезе од болница дури во ноември 1945 година. Одлучи да остане во Вооружените сили и напредуваше до чин генерал-лајтнант на тенковските трупи.3. Иван Корољков (34 победи)Херој на Советскиот Сојуз Иван Иванович Корољков Public domain Мајсторот на тенковската борба Иван Иванович Корољков имаше неверојатна воена кариера. Започна да се бори како обичен возач-механичар, а победата ја дочека со чин гардиски мајор и командант на тенковски полк.Корољков служеше во Црвената армија од 1937 година и се бореше против Германците од првите денови на нивната офанзива против СССР. На 5 септември 1941 година до своите единици довезе тежок тенк КВ-1 кој беше запален од непријателска граната. За тој подвиг беше награден со Орден на Црвеното знаме.На почетокот на јуни 1942 година командата донесе необична одлука - го унапреди постариот водник Корољков во чин поручник (т.е. виш офицер), земајќи ги предвид неговите заслуги и големото искуство во Црвената армија. Под негова команда беше ставен вод тенкови КВ-1, а малку подоцна и тенковска чета.Истата година, на 10 јуни, во битката кај селото Татјановка кај Харков, тенкот на Иван Иванович уништи 8 непријателски тенкови, 7 артилериски орудија и околу двесте војници. Корољков беше одликуван со Орден на Ленин, со напомена дека покажал храброст, решителност и вештина во командувањето.На 8 февруари 1943 година, на Корољков му беше доделено звањето Херој на Советскиот Сојуз „за примерно исполнување на борбените задачи за командување во борбените судири против нацистичките освојувачи, за покажаната храброст и јунаштво“.„Бранејќи го Сталинград, тој со личниот пример ги мотивираше борбените тенковски екипажи да ја уништуваат непријателската жива сила. На 18 септември 1942 година, со артилериска поддршка и бомбардирање непријателот премина во напад. Нашата пешадија тргна да отстапува. Во еден момент тој скокна од тенкот, ги собра сите луѓе и со вдахновен болшевички говор им го врати борбениот дух и ги поведе во јуриш врз непријателот. Во таа битка беше тешко ранет, но продолжи да командува со својата чета“, пишува во пописот на наградени.Летото 1943 година на Корољков му беше доверен тенковскиот баталјон со кој учествуваше во битката кај Курск. По завршувањето на Ленинградската виша офицерска оклопно-тенковска школа во декември 1944 година, под негова команда беше ставен цел тенковски полк.Гардискиот мајор Иван Корољков во битките стигна до Берлин. Уништи вкупно 34 непријателски тенкови и самоодни орудија. Се повлече од советската армија во 1946 година и се врати во родната Курска област да работи во земјоделството. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаПреместена зграда Legion Media Зградата на Савинското подворје во стилот арт нуво се крие во дворот на друга зграда во улицата „Тверскаја“. Кон крајот на триесеттите, при реконструкцијата на главната магистрала во главниот град, таа беше поместена 50 метри во длабочина, а на нејзиното поранешно место беше изградена уште една зграда. Нејзината фасада е покриена со абрамцевски керамички плочки со прикази на жар-птици, чудесни цвеќиња и плодови, што ја прави оваа зграда да наликува на дворец од руските бајки.Зграда-комуна Moskva Agency Зградата на Народниот комесаријат за финансии на булеварот „Новински“ ја проектираа архитектите Мојсеј Гинзбург, Игнатиј Милинис и Сергеј Прохоров на таков начин што ништо да не го одвлекува вниманието на неговите станари од изградбата на светла иднина. Во зградата за вработените во Народниот комесаријат за финансии изградени се компактни станови на две нивоа со задолжително осветлување од две страни. Алексей Куденко/Sputnik Затоа во нив, и покрај малиот број квадрати, човек и денес има чувство на просторност. Инаку, можно е да се посети зградата во рамките на организирана екскурзија!„Грчки храм“ Sergey Norin (CC BY 2.0) Објектите на Сиромјатническиот хидројазол недалеку од Центарот за дизајн Artplay се изградени според проектот на Георги Гољц и потсетуваат на грчки храм, па дури и на медитеранска вила. Вакво нешто ретко се гледа во Москва. Во исто време, можете да видите што останало од проектот за претворање на Јауза во пловна река.Подморница Mike1979 Russia (CC BY-SA 3.0) Во паркот „Северно Тушино“ можете да посетите вистинска подморница. Во 1980-тите и 1990-тите таа патролираше долж границата во Баренцовото море. Откако беше расходувана, беше предадена на Музејот на Воената морнарица. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листа1. Мед од калопанакс Азбука Вкуса, Qwert1234 (CC BY-SA) Ова е редок вид мед што се собира во Приморскиот крај. Калопанакс е реликтно дрво кое ретко се среќава во природата и спаѓа во заштитените растенија. Но, неговата главна специфичност е во тоа што цвета еднаш на секои три-четири години. Затоа медот од оваа билка е многу скап.Медот има заситена темна боја и силна арома со лесна дрвенесто-овошна нота. Содржи адаптогени кои го подигнуваат тонусот на организмот, а експертите го споредуваат со благотворното дејство на женшенот. Во него има многу аминокиселини, ензими и витамини. Се препорачува за големи физички напори и долготраен стрес.2. Башкирски шумски мед комитет Республики Башкортостан по делам ЮНЕСКО Францускиот светски патник и етнограф Пол Лабе забележал пред сто години во својата книга „По патиштата на Русија. Од Волга до Урал“: „Понекогаш наидувавме на широки и груби скалила исечени во стеблата на дрвјата. По нив Башкирите се искачуваат на висина од 10-12 метри, каде што се наоѓа нивната кошница. Џиновското дрво, на прв поглед сосема здраво, всушност е шупливо: уралските пчели живеат во дупките на смреката, липата и чинарот (авторот го нарекува чинар дрвото млеч, кое е вид јавор – заб. RB), при што липовиот мед се смета за најдобар и најмиризлив“.Навистина, башкирскиот мед се добива од пчелни кошници сместени во дупките на дрвјата, иако во регионот е широко распространет и традиционалниот метод на производство на мед во саќе. комитет Республики Башкортостан по делам ЮНЕСКО Научниците го издвојуваат и посебниот вид башкирски пчели кои се карактеризираат со отпорност на студ, на многу паразити и продуктивност во кратките периоди на собирање мед. Врз карактеристиките на медот се одразува и разновидноста на локалната флора. Имено, во Башкортостан растат околу 300 видови медоносни растенија.Во однос на количината на ензими по единица волумен, башкирскиот мед значително ги надминува конкурентите од другите региони. Неговиот број на дијастаза се движи од 22 до 50 (кај медот од југот на Русија е од 5 до 8, а од Алтај околу 18). Поради неговите корисни својства, башкирскиот мед го употребуваат руските космонаути.3. Алтајски мед со еленски роговиМаральник СибирьНа Алтај во ливадскиот мед се додаваат парчиња еленски рог за да се добие производ кој го зголемува тонусот на организмот и има антимикробно дејство. Младите рогови на елен се шупливи и полни со крв. Тие се покриени на површината со тенка кожичка со фини влакненца. Содржат комплекс активни материи: масти, калциум, магнезиум, железо, фосфор, силициум, натриум, калиум, како и аминокиселини и фосфолипиди.Се смета дека еленските рогови поволно влијаат на црниот дроб, ја стимулираат неговата регенерација во случај на токсични и трауматски оштетувања. Медот со еленски рогови има малку трплив вкус со освежителен и окрепувачки послевкус.4. Алтајски планински мед"Тайга Сибири"На Алтај се произведуваат голем број различни видови мед, но најценетиот, еколошки најчист кој најтешко се добива е планинскиот мед. Тоа е полифлорален мед, т.е. се прави од нектарот на голем број билки кои растат на падините на Алтај.Благодарение на разновидноста на билките од кои се добива (детелина, чемпрес, жолт багрем, анамска рака, трнинка, диво оригано, дива малина), овој мед има заситена арома, а неговиот вкус е повеќеслоен: слатко-киселкасто-горчлив. Најчесто алтајскиот планински мед има светложолта боја, но може да биде и црвенкасо-кафен. Го зајакнува имунитетот и помага против настинки. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

На 14 јули 1945 година на Потсдамската конференција претседателот Хари Труман му соопштил на Јосиф Сталин дека во САД направиле „супероружје, какво што досега немало“. Советскиот лидер реагирал воздржано. Труман и британскиот премиер Винстон Черчил се изненадиле од таквата реакција: мислеле дека Сталин не знае за што станува збор. Но, тој веќе сѐ знаел: 12 дена по склопувањето на нуклеарната бомба во САД, нејзиниот опис веќе бил во Москва,Советскиот Сојуз исто така водел свои истражувања на ова поле, но Втората светска војна го принудило раководството на земјата да ги промени приоритетите. Сепак, по разговорот со Труман, Сталин дал налог да се забрза процесот на создавање советско нуклеарно оружје. Советите паритетот го повратија на 29 август 1949 година. На чело на нуклеарниот проект беше Игор Курчатов.Каков бил овој генијален научник и „татко“ на советската нуклеарна бомба?Го направил првиот циклотрон во Европа Sputnik Во 1932 година Курчатов бил меѓу првите во СССР којшто се посветил на проучувањата во физиката на нуклеарното јадро. Веќе пет години подоцна колективот во којшто работел Курчатов го направил првиот циклотрон во Европа.Уредот е направен во ленинградскиот Радиев институт. Во 1945 година на овој уред е добиен првиот советски препарат на плутониум во импулсно количество – клучен елемент на атомската бомба.Ја спасил советската флота од германски мини Sputnik Научникот во 1941 година се занимавал со истражувања со цел демагнетизирање борбени бродови. Системот што го создале Курчатов и неговиот колега Анатолиј Александров е поставен на повеќе стотина бродови. Тој обезбедил заштита на Црноморската флота од германските магнетни мини.За ова достигнување во 1942 година Курчатов ја добил Сталиновата награда, во тоа време највисоко признание во земјата. Истата година физичарот се нашол на чело на воената лабораторија за создавање материјал за заштита на авиони и тенкови.Го реализирал советскиот нуклеарен проект1949 ВНИИЭФ Еден и пол месец по почетокот на проектот „Менхетн“, на 28 септември 1942 година, во СССР започнале истражувањата со ураниум, а во февруари 1943 година работата на изработката на атомска бомба. На чело на лабораторијата број 2 (идниот институт Курчатов), основана специјално за оваа задача се нашол Курчатов.За креирање на бомбата било потребно да се воспостави производство на нуклеарно гориво – ураниум и плутониум. На Урал во најкус рок се изградени два завода. Курчатов лично ја надгледувал работата на комбинатот бр. 817 во Озерск (Идниот „Мајак“), каде што во 1948 година започнал со работа првиот индустриски нуклеарен реактор во Европа. До 1949 година тука е произведено доволно количество плутониум за тестирање на првата советска атомска бомба РДС-1. Тестирањето е извршено на 29 август 1949 година на Семиплатинскиот полигон во Казашката ССР.Бил пионер во нуклеарната енергетикаПаралелно со РСД-1 тимот на Курчатов работел на бомбата РДС-1 која била двојно полесна и помоќна. Тестирана е во 1951 година. Десет години подоцна под негово раководство направена е термонуклеарната (водонична) авиобомба А602 којашто го добила името „Цар-бомба“. Тоа била најмоќната експлозивна направа во историјата на човештвото: 20 пати помоќна од атомската бомба. Vladimir Savostyanov/TASS Освен правењето оружје за масовно уништување научниците се занимавале со истражување на нуклеарната енергија за мирни цели. Резултатот од нивната работа бил отворање на првата нуклеарна електрана на светот во 1954 година во Калушката област.Уште една заслуга на Курчатов е настанувањето на првата нуклеарна подморница во СССР (и трета на светот). Се викала К-3 „Ленински комсомол“. Курчатов и неговите колеги во 1952 година го убедиле Сталин за подморница да се употреби нуклеарен погон. Таа е направена во 1955 година, а три години подоцна е предадена на пробно користење на Воената морнарица. А, во 1959 година во СССР е направен првиот нуклеарен мразокршач на светот – „Ленин“. Со проектот раководел колегата на Курчатов Анатолиј Александров.Имал оригинална смисла за хуморКурчатов не бил само исклучителен научник, туку и харизматичен лидер со одлична смисла за хумор.Според сеќавањето на очевидци, во 1942 година Курчатов го добил прекарот „Брада“. Имено, изјавил дека нема да се бричи сѐ „дури не ја направи првата руска атомска бомба“, но и по нејзиното создавање продолжил да носи брада. Universal Images Group/Getty Images Во 1960 година Анатолиј Александров се пошегувал со него така што во една свечена пригода му донел огромен нож за бричење, голем леѓен и паста за бричење. Курчатов решил да му се одмазди. Организирал на еден свечен ручек домаќинот на Александров да му врачи свиток со натпис „На академик Александров. Да се употреби без одлагање!“ во кој се наоѓала перика. Александров, кој инаку ја бричел главата, морал да се потчини и цела вечер ја минал со периката.А, во една пригода по еден научен состанок којшто многу се оддолжил Курчатов го замолил припадникот на обезбедувањето да набави затки од шампањско и да им ги стави во џебовите на колегите. „Жените нека се запрашаат со што се занимаваат нивните сопрузи ноќе“, рекол тој. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Храмот на Христос Спасителот во Москва1903. William H. Rau/Library of Congress Најверојатно најпознатата црква којашто доживеала страшна судбина. Сталин ја кренал во воздух во 1931 година, а на нејзино место е изграден базенот „Москва“А. Слободни извори Кон крајот на деведесеттите години од минатиот век подигнат е нов храм според оригиналниот план. Денес ова е главен соборен храм на Руската православна црква.Што останало по рушењето на првиот храм? Прочитајте тука.Храмот на Василиј Блажени во МоскваСе зборуваше дека советските функционери сакале да го урнат и Храмот на Василиј Блажени, еден од главните симболи на Москва. Наводно во рамките на реконструкцијата на Црвениот плоштад било предвидено тука да минува автопат, на чија траса бил храмот. Russia Beyond (Фотографија на Државниои историски музеј) Меѓутоа, архитекти, реставратори и угледни културни работници застанале во одбрана на храмот (легендата вели дека Сталин лично не го дозволил неговото уривање). Црквата веднаш станала историско0архитектонски музеј и до денес официјално влегува во состав на Државниот историски музеј.Погледнете ги фотографиите на Храмот на Василиј Блажени пред сто години и денес.Казањски собор во Санкт ПетербургПо Револуцијата црквата била предадена на „обновителите“, свештеници лојални на советската власт и богослужбите продолжиле.Сепак, црквата наскоро била затворена, а во 1932 година во неа е отворен Музеј на историјата на религијата и атеизмот. На почетокот на Втората светска војна тука се приредувале патриотски изложби посветени на големите војсководци низ историјата. Анатолиј Гаранин/Sputnik Меѓутoа, зградата се нашла на удар на огнот, па храм-музејот дефинитивно е затворен. Реставрацијата траела со децении, а во деведесеттите години од минатиот век, иако музејот останал во храмот, вратени се службите. Во двеилјадитите е предаден на користење на црквата, а денес ова е соборна црква во Санкт Петербург.Исакиевскиот собор во Санкт ПетербургБолшевиците од црквата однеле сѐ што било вредно и ја дале зградата на управување на парохијците коишто воедно биле должни да плаќаат комуналии. Советските власти долго не знаеше што да прават со ова ремек-дело на архитектурата на Огист Монферан, но на крајот во 1931 година отвориле Државен антирелигиски музеј. Освен тоа поставено е и Фуково клатно.Boris Kudoyarov/RosfotoЗа време на Втората светска војна се верувало дека нацистите не го бомбардираат храмот зашто го користат како ориентир за гаѓање на градот и за авијација. Поради тоа тука се чувале вредни експонати од други музеи.Храм на Спасот на Крв на Санкт ПетергубргНепосредно по Револуцијата, црквата имала парохија и се вршеле служби. Во 1930 година храмот е затворен, а на одлуката што да се прави со него се чекало долго. Слободни извори Ремек-делото на неорускиот стил од уривање го спасило, колку и да звучи парадоксално, војната. Ленинградските власти едноставно немале време за црквата. Во годините на блокадата во црквата се наоѓала мртовечница во која се носеле телата на жителите коишто починале од глад.По војната ова бил магацин за сценографијата на Малиот оперски театар. Дури во седумдесеттите години од минатиот век за црквата почнале да се грижат постарите музејски стручњаци, а работите траеле сѐ до 1997 година, кога е отворена за посетителите.Подетално за Храмот на Спасот на Крвта прочитајте тука. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаВо 1901 година експедицијата откри ненаселен остров во Карското море во Северниот Леден канал. Беше одлучено е да се именува по Колчак.Учесниците во поларната експедиција на бродот „Зарја“. Колчак е трет од лево во горниот ред. Јавен домен По завршувањето на војната, името на еден од водачите на поразеното Бело движење во СССР требаше да биде заборавено. Советската наука исто така ги игнорираше достигнувањата на адмиралот во областа на науката.Командантот на Црноморската флота адмирал Александар Колчак Јавен домен Меѓутоа, островот Колчак за чудо го задржа своето име. Дури во 1937 година властите го забележаа „пропустот“ и брзо го преименуваа островот во чест на друг учесник на истата експедиција - козачкиот подофицер Степан Расторгуев.Островот Колчак на мапата во јужниот дел на Тајмирскиот залив Јавен домен Во тој момент никој во брзината не обрна внимание на фактот дека во Карското море веќе постои Расторгуев остров. Така долго време на картата имаше два острова со исто име, сé додека во 2005 година не се разреши таа збрка, кога на островот му беше вратено името Колчак. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаОвој фрижидер е направен уште во 1950-тите за складирање на огромно количество риба и сè уште е најголемиот на светот.©zavodfotoСе наоѓа во населбата Нови Порт (Ново Приштаниште) на Јамал. Во триесеттите години на минатиот век таму се населија главно принудно иселени жители на европскиот дел на Русија - Германци од Поволжјето, жители на западна Украина, Молдавија и многу други граѓани на СССР кои беа преселени во оваа недојдија поради репресиите на Сталин.©zavodfotoИмаше многу риби, бидејќи Обскиот залив е место на миграција на есетрата. Во 1930 година на тоа место беше изградена фабрика за преработка на риба. Количините на риба беа енормни, но недостигаше простор за складирање. Есетрата беше ловена зиме, за време на миграцијата, а транспортирана лете, за време на пловната сезона. Во меѓувреме некаде мораше да се складира огромното количество уловена риба, а во таа „недојдија“ немаше доволно струја за напојување доволен број фрижидери. Затоа беше донесена одлука да се изгради џиновски фрижидер во пермафростот, т.е. во вечно замрзнатата почва.©zavodfotoСите работи се вршеа рачно. Вечно замрзнатата почва беше ископана со казма. Се работеше во три смени, во секоја смена по 15-20 мажи, но и жени, кои ги извлекуваа надвор санките натоварени со исечени парчиња пермафрост. Целата работа беше завршена за шест години.©zavodfoto©zavodfoto©zavodfoto При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаЛетото 1919 година раководството на Советска Русија сериозно ја разгледуваше идејата за воена кампања до британска Индија. Лев Троцки и воениот заповедник Михаил Фрунзе предлагаа да се тргне во напад врз „англискиот империјализам“.Од моментот кога дојдоа на власт во Русија болшевиците сонуваа „да го запалат пожарот на светската револуција“. Само што во Европа изгледите беа слаби, бидејќи сите револуционерни движења таму беа брзо и сурово згаснати.Црвената армија, исто така, не можеше да ја разнесе на своите бајонети револуцијата во европските земји. Војната против Полска, имено, во тој момент се одвиваше многу неповолно за Русите.Яков Штейнберг/МАММ/МДФ/russiainphoto.ruОд друга страна, на истокот на земјата, болшевиците имаа повеќе среќа. Белогардејските сили на Александар Колчак претрпеа сериозен пораз таму и, како што сметаше Москва, повеќе не претставуваа закана.„Нема сомнеж дека на азиските полиња на светската политика нашата Црвена армија е неспоредливо позначајна сила отколку на европските полиња“, тврдеше Троцки. „Патот до Индија би можел во овој момент да биде за нас пократок од патот до советска Унгарија“.Лев Троцки, 1918. Јавен домен Според Фрунзе и Троцки, на помош на „индуската револуција“ за почеток требало да се испрати коњанички корпус од 40 илјади сабји, а исто така некаде на Урал или во Туркестан (Средна Азија) да се основа „револуционерна академија, политички и воен штаб на азиската револуција“.Меѓутоа, не се тргна во остварување на овие планови. Есента 1919 година белогардејците тргнаа во одлучувачка офанзива на сите фронтови, така што болшевиците го изгубија интересот за Индија. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаИсторијата на овој симпатичен вид започна во февруари 1986 година во Ростов на Дон. Еден ден Елена Коваљова, враќајќи се дома, спаси маче кое го мачеа група момчиња. Го нарече Варвара. Сергеj Величкин/TASS Кога порасна Варвара, почна да ѝ паѓа влакното. Никакви лекови не помагаа, а мачката се чувствуваше добро и доживеа длабока старост. Таа роди мачиња чиј татко беше европски мачор со кратко влакно и кои беа првите донски мачиња. Со развојот на видот се занимаваше донскиот фелинолог Ирина Намикина, познаничка на Елена, на која Елена ѝ подари едно од мачињата на Варвара по име Чита. Игор Руссак/Sputnik Првите мачиња се родија со крзно, а влакното им падна за неколку месеци. Меѓутоа, следната генерација веќе беше без влакна уште од раѓање.Главната специфичност на оваа раса, по која се разликува од сфинксот, е тоа што кај неа е немањето влакна е доминантен ген, а не рецесивен. Покрај тоа, донската мачка практично нема мустаќи. Legion Media При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаОвој еднокрилец имаше форма на буре и отворена пилотска кабина. Во текот на 1930-тите беше еден од главните симболи на Военото воздухопловство на Црвената армија. Дизајниран е во 1933 година во конструкторското биро на Николај Поликарпов. Ја доби ознаката И-16 (руски: „истребитель шеснадцатый“, т.е. „ловец шеснаесетти“). Во СССР го нарекува „Ишак“ или „Ишачок“ (во превод „Магаре“ или „Магаренце“).Советски ловец И-16 Corbis/Getty Images Авионот развиваше голема брзина од 470 км/ч, што беше многу за тоа време. Имаше одлични маневарски способности благодарение на поместеното тежиште на леталото во задниот дел. Од друга страна, ловецот затоа беше аеродинамички нестабилен и тежок за управување.„Реагира на најмал допир на воланот“, раскажува пилотот Николај Шаповалов за своето искуство со летање со ловецот И-16. „При повлекување на рачката затреперува и влегува во спирала... Штом ќе тргнам во вираж - авионот паѓа во спирала. Ако виражот се изврши правилно, тогаш влегуваш во воздушната струја на својот авион и авионот се тресе“.И-16 (тип 17) со авионски топови ШВАК Јаков Халип/МАММ/МДФ/russiainphoto.ruПилотот Сергеј Насилевиц се потсетува на советот што на младите дипломци им го давал началникот на воздухопловната академија: „Ако сте го совладале И-16, тогаш можете да летате со секој тип на авион. Ова е најизискувачкиот авион. Нема таков пилот кој по И-16 не можел да приземји кој било авион “.Овој авион не простуваше грешки, така што со него управуваа само врвни професионалци. Токму И-16 го користеше првата советска аеробатска група „Црвената петорка“.„Ишак“ учествуваше во првите борбени акции за време на граѓанската војна во Шпанија. Советските ловци им втеруваа страв во коските на франкистите. По брзината, маневарските способности и брзината на искачување тие беа супериорни во однос на германските ловци He-51 и италијанските FIAT C.R.32.Советски ловец И-16 што го користеа републиканските сили во шпанската граѓанска војна. Universal Images Group/Getty Images Националистите го нарекоа И-16 Rata („Стаорец“), бидејќи им се чинеше дека за време на битката недофатливите советски авиони излегуваат од дупки во земјата. Републиканците му го дадоа прекарот Mosca („Мува“).Меѓутоа, војната во Шпанија покажа дека I-16 не е доволно добро вооружен. Советскиот авион имаше два митралези ШКАС од 7,62 мм, додека неговиот италијански пандан имаше два митралези од 12,7 мм. На крајот му додадоа уште два митралези, така што имаше четири.Бомбардер ТБ-3 носи ловец И-16 со фугасна авионска бомба тешка 250 кг. Пашин/Sputnik Подоцнежните модификации на И-16, освен со ШКАС, беа опремени со авионски автоматски топови ШВАК или лансери за ненаведувани ракети РС-82.Доминацијата на советскиот ловец во шпанскиот воздушен простор траеше до 1939 година, кога се појави Messerschmitt Bf-109. „Ишак“ беше инфериорен во однос на него во секој поглед, освен кога станува збор за маневарските способности.Фински војници до „Поликарпов“ И-16 (тип 5), село Рииска (подоцна Удаљцово) Public domain Покрај Пиринејскиот Полуостров, И-16 учествуваше во борбени операции против јапонската авијација во Кина (Кинезите ги нарекоа „Ластовица“), во конфликтот на Халкин Гол, како и против финските трупи во „Зимската војна“.Авионите И-16 веќе беа многу застарени кога започна војната против нацистичка Германија. Па сепак тие сочинуваа четвртина од сите советски ловци на западната граница на СССР, и во првите денови од војната му пружија жесток отпор на непријателот.И-16 после воздушна битка, 1941. Ungváry Krisztián/Fortepan (CC BY-SA 3.0) Според една верзија, првиот германски авион во СССР бил соборен токму во судир со ловец И-16. Мора да се каже дека пилотите на Луфтвафе ни најмалку не го потценија својот „стар познаник“ и се трудеа да избегнат блиска маневарска борба со него, бидејќи знаеја дека „Стаорецот“ не смее да се притера во ќош.„Ишак“ потоа беше повлечен од првите линии на фронтот за да им отстапи место на своите помодерни колеги, па ги штитеше градовите и објектите во заднината во состав на единиците за ПВО. Се користеше и за обука на пилоти.Оштетени советски ловци И-16 Archive photo Кога заврши војната, беше запрена и експлоатацијата на овие легендарни ловци. Интересно е што најдолго останаа во служба кај своите противниците, франкистите. Во Шпанија десетици запленети И-16 беа во употреба сé до 1953 година. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Црквата Андреј Првозвани на реката Вуокса Legion Media Црквата е подигната во 2000 година на монолитна карпа среде вода, односно храмот буквално се издигнува на малечко островче на реката Вуокса.Во текот на првите години од работата парохијците и аџиите на служба доаѓаа со чамци, но неодамна е изграден мост што го поврзува островот со брегот, поради што пејзажот изгледа уште побајковито.„Линдуловска шума“ooptlo.ruВо заштитениот парк на природата „Линдуловска шума“ се наоѓа најстарата вештачки подигната шума на ариши. Идејата на ова место да се посадат дрвја е на Петар Велики, а дрвото било наменето за изградба на бродови. Сто години подоцна оваа територија е прогласена за резерват.Денес можете да се прошетате по екопатеката, за што ќе ви бидат потребни околу половина час. Патчињата имаат скали, видиковци, клупи за одмор, накусо, сето она што е потребно за уживање на планински предел со раскошни стари ариши. Шепељовски светилник Nikolay Bulykin (CC BY-SA 4.0) Светилниците отсекогаш ги привлекувале патниците, иако влезот во нив е забранет. Во ленинградската област луѓето пред сѐ одат на Осиновецкиот светилник поради соседната плажа, додека на љубителите на помирните прошетки им го препорачуваме Шепељовскиот светилник.Светилката е направена во 1910 година во Франција и е поставена на кула од тули на Шпељовскиот ‘рт на полуостровот Гора-Валдај. Пред светилникот се дава прекрасен поглед на морето, а назима тука можете да се прошетате по мразот.Лосевски слап Алексей Даничев/Sputnik Најголемиот вештачки слап во Русија не настанал случајно. Во 19 век било решено Суходољското езеро да се поврзе со езерото Ладога, така што порано мирната притока на реката Вуокса станала брза и брановита. Оттогаш населбата Лосево во Приозерскиот реон ги привлекува љубителите на водните спортови. Тука може да пловите на сплав, да возите кајак и чамци по рути со различни тежнини.Налето тука се одржува еден од најнеобичните фестивали во Ленинградската област - Bubble Baba Challenge. Стотици луѓе истовремено влегуваат во реката на секси кукли на надувување и се натпреваруваат кој побрзо ќе мине растојание од 600 метри. Во 2023 година на оваа забава учествуваа над 400 луѓе.Тврдината Орешек Александровы АГ (CC BY-SA 4.0) Историјата на тврдината на островот во езерото Ладога е стара над 700 години. Првата одбранбена тврдина тука е подигната по наредба на внукот на Александар Невски Јуриј Долгоруки.Островот во 1702 година од Швеѓаните го освоил Петар Велики и му го сменил називот во Шлиселбург (град-клуч), а сто години подоцна на него е подигнат затвор познат како „руската Бастилја“. Во различни времиња тука биле затворени декабристи, револуционери, па дури и царското семејство. Токму на ова место, на пример, е погубен братот на Владимир Ленин.Денес на островот се стасува со бротче од градот Шлиселбург кој се наоѓа недалеку. Во самата тврдина има музеј на историјата на затворот.Кронштадт и неговите тврдини Алексей Даничев/Sputnik Градот Кронштадт е подигнат како линија за одбрана на Петербург од море, а во текот на два века растел и по краиштата го окружиле тврдини. Денес ги има 17, секоја со своја уникатна историја. Една, на пример, ја кренале во воздух пијани француски морнари, а друга се користела како место за создавање лек против чума.Сите легенди за ова место можете да ги дознаете во најдобро зачуваната тврдина под назив „Константин“. Таа денес се користи како современ културно-историски кластер. Тука ќе се запознаете со историјата на ова место, а оттаму потоа можете да одите на екскурзија со бротче под останатите тврдини и да го посетите Музејот на светилници со уникатни експонати. Дворски комплекси и Царско село Vladislav Zolotov/Getty Images Во Ленинградската област се наоѓаат најголем број дворски комплекси надвор од градот кои се поврзани со династијата Романови. Еден од најпознатите е Царское село во околината на градот Пушкино.Тука е и раскошниот Екатеринински дворец со легендарната Килибарна соба. Тоа е архитектонско ремек-дело на барокот кое го опкружува огромен парк со павилјони и фонтани. Виборг и паркот „Монрепо“ Алексей Даничев/Sputnik/Sputnik Виборг е град во којшто ќе почувствувате како да сте се вратиле во далечното минато. Тука можете да прошетате по Риночниот плоштад со калдрма, да уживате во архитектонските ремек-дела на северната сецесија и да пробате перек направен според рецепт стар 400 години.Но, вистински бисер на Виборг е големиот парк „Монрепо“. Пријатно е да се шета во живописното опкружување со кинески мостови и чајни павилјони, а задолжително погледнете ги и импресивните гранитни карпи. Музејот на Иљја Репин „Пенати“ Legion Media 45 километри од Санкт Петербург живеел и творел рускиот сликар Иљја Репин. Неговата куќа подоцна е претворена во прв меморијален музеј во земјата.Во куќата можат да се видат лични ствари на големиот сликар. Во неа исто така се изложени околу 600 дела на Репин, неговиот син и од други автори. Посетата опфаќа и прошетка низ паркот околу куќата. Влезниците треба да се купат однапред преку сајт.Еколошката велосипедска рута „Грјада Вјарјамјансељкја“ooptlo.ruЉубителите на велосипедизмот сигурно ќе уживаат во возењето по резерватот „Грјада Вјарјамјансељкја“. Долга е 11 километри и оди преку разновиден терен: од борова шума до мочуришта, карактеристични за оваа област. Рутата ќе им одговара и на почетниците и на искусните велосипедисти.Можете да дојдете со кола или со приградски воз до станицата „Петјајарви“. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

10 највисоки облакодери во Русија - Russia Beyond МакедонијаНе пропуштајте!Придружете се на Russia Beyond на Телеграм за повеќе есклузивни содржиниПриклучете се Македонски Bahasa IndonesiaDeutschEnglishEspañolFrançaisHrvatskiItalianoPortuguêsSlovenščinaKorean日本語БългарскиМакедонскиСрпскиПо-русски Економија Култура Историја Кујна Начин на живеење Образование Наука и технологија Патувања 10 највисоки облакодери во Русија Патувања 05 март 2024 Александра Гузева Константин Кокошкин/Global Look Press Највисоките згради во Русија се наоѓаат претежно во Москва, но облакодерот што ги руши рекорите го краси Санкт Петербург. Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листа10. „Кула на кејот“ на деловниот центар Москва Сити268,4 метри Ludvig14 (CC BY-SA)/Global Look Press На оваа листа ќе се најдат многу згради на деловниот центар Москва Сити. Овој градски кварт почна да се гради на западот на Москва во 1996 година, а денес се состои од 15 облакодери, дел од нив се деловни, а дел станбени згради. „Кула на кејот“ е комплекс од три згради. Највисока е кулата „Ц“, завршена во 2007 година. Две години по завршувањето на изградбата, кулата го држеше првото место меѓу највисоките згради во Европа.9. Трите кули „Капитал“ во Москва295 метри Наталија Селивјорстова/Sputnik На Краснопресненскиот кеј до бизнис-центарот Москва Сити во 2023 година беа доградени три станбени кули со иста висина - River Tower, City Tower и Park Tower.8. Облакодерот „Москва“ во Москва Сити301,8 метри CommunistSquared (CC BY-SA) „Москва“ е повисоката зграда на комплексот од две кули познат како „Градот престолнина“. Кулата е изградена во 2009 година и до 2011 година беше највисоката зграда на територијата на сите поранешни советски републики.7. „Нева“ (кулата бр. 1) во Москва Сити302 метри kishjar? (CC BY-SA) Комплексот Neva Towers се состои од две кули, од кои и двете се меѓу десетте највисоки згради во Русија. Првата е висока 302 метри, има 68 ката, дел од зградата го заземаат канцеларии, дел - станови. Изградбата беше завршена во 2020 година.6. Облакодерот „Евроазија“ во Москва Сити308,9 метри Ninara (CC BY-SA) Уникатна зграда од челик во центарот на Москва Сити. Поради финансиски тешкотии „Евроазија“ се градеше десет години. Во неа се сместени канцеларии, хотел, ресторани, фитнес центри и разни комплекси за разонода.5. Облакодерот „Меркур“ во Москва Сити340,1 метри Артјом Коротаев/TASS Повеќе пати е наградуван со престижни светски награди за архитектура и ниво на услуга. Покрај 75 ката над земја, има уште пет ката со подземни гаражи. Зградата беше завршена во 2014 година и краток период ја држеше позицијата на највисока зграда во Европа.4. „Нева“ (кулата бр. 2) во Москва Сити345 метри kishjar? (CC BY-SA) Изградбата на втората кула на комплексот „Нева“ заврши во 2019 година. Станува збор за станбена зграда од 79 ката.3. Облакодерот „Око“ во Москва Сити354,1 метри Legion Media Комплексот „Око“ се состои од две згради. Јужната беше завршена во 2015 година и е речиси 100 метри повисока од северната. Таму се наоѓа и највисокиот видиковец во Европа.2. Облакодерот „Восток“ во Москва Сити373,7 метри kishjar? (CC BY-SA) До 2017 година тоа беше највисокиот облакодер во Русија. Дел е од комплексот „Федерација“ кој се состои од две згради. Втората е кулата „Запад“, висока 242,4 метри.1. Лахта Центар во Санкт Петербург462 метри Андреј Корзун (CC BY-SA) Тоа не е само највисоката зграда во Русија, туку и во Европа. И најсеверниот облакодер на светот! Изградбата беше завршена во 2018 година. Повеќе детали за Лахта Центар ТУКА. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот. москва санкт петербург архитектура руски градови Претплатете сена нашиот билтен!Добивајте ги најдобрите стории на неделата директно во вашето сандачеОвој веб-сајт користи колачиња. Кликнете овде за да дознаете повеќе.Прифати колачиња...

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаСè започна во самиот центар на Москва, кога во 1935 година беше отворена „Охотни Рјад“, една од првите метро-станици. Овој дел од градот беше густо населен, така што беше одлучено како хол за влез на патниците да се искористи приземје на вила од првите децении на XIX век.Охотни рјад Дарья Соколова Влезот во метрото и темелите на облакодерот Црвена порта (рус. Красные ворота) се изградени истовремено за да се добие на време. Архитектот Алексеј Душкин планираше во сите „Сталинови облакодери“ приземјето да служи како влез во метро-станица, но тоа се реализираше само во оваа зграда. Теренот околу градилиштето беше вештачки замрзнат од безбедносни причини, а објектот првично имаше благ вертикален наклон поради предвиденото слегнување на земјата. Подоцна сè си „легна“ според планираното.Црвена порта (Красные ворота) Дарья Соколова Уште една позната зграда со влез во метрото е станицата „Проспект на мирот“ (рус. Проспект мира) на Кружната линија (Кольцевая линия), отворена во 1952 година. Како влез служи станбената зграда на „Проспектот на мирот“ бр. 38.Проспект Мира Дарья Соколова Со иста цел е изградена и зградата на станицата „Автозаводскаја“, како и зградата за работниците во железницата во близина на железничката станица „Курскаја“. Автозаводскаја Дарья Соколова Но, такви примери наоѓаме и надвор од Москва. Во Новосибирск решија да изградат метро дури во 1980-тите, а бидејќи милионскиот град веќе беше начичкан со згради, беа отворени три станици на метрото во обични станбени згради.Зајељцовскаja, Новосибирск Bogdanov-62 (CC BY-SA 4.0) Црвен проспект, Новосибирск Bogdanov-62 (CC BY-SA 3.0) Маршал Покришкин, Новосибирск Sskz (CC BY-SA 3.0) При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листа Seregraff/Getty Images Питерболдите се добиени како резултат на експерименти на фелинолозите. Во средината на 1990-тите, по парењето на донската мачка Афиногена Мифа и ориенталната мачка Радма фон Јагерхоф се родија четири мачиња. Тие беа зачетници на расата Питерболд. Светската федерација на мачки ја призна новата раса во 2003 година. Legion Media Питерболдите имаат специфичен облик на главата. Таа е долга и тесна, со очи во облик на бадем и големи уши. Тие се вкрстуваат како со ориентални, така и со сијамски мачки и изгледаат многу елегантно. Legion Media Од донската мачка се разликуваат по пофината телесна градба, малиот број набори на кожата и едвај забележливиот слој фини влакненца (кои обично ги губат до двегодишна возраст). Евгений Харитонов/Getty Images При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Кога Екатерина Втора стапила на рускиот престол, наредила во Зимскиот дворец да се направи „дијамантска одаја“. На почетокот во таа просторија се чувале портретите на Нејзиното Височество, прстени, табакери украсени со скапоцени камења, часовници и синџири, златни дршки за ладно оружје, садови и многу други скапоцени предмети. Подоцна галеријата на царското богатство е пренесена во Нов Ермитаж и отворена за јавноста. Кон средината на 19 век таа станала најголема јавнодостапна збирка накит во Русија.Погледнете ги десетте највпечатливи ремек-дела на Дијамантската ризница.Виртуелна обиколка https://pano.hermitagemuseum.org/3d/html/pwoa/diamondroom/#node13Кивот во облик на фигура на првиот христијански ѓакон Свети Стефан (Сент Етјен на француски, крај на 12 век, Франција) Ермитаж Во кивотите се чувале моштите на христијанските светители. Овој кивот од позлатено сребро, украсен со скапоцени камења и филигран го претставува Свети Стефан (кај Французите – Сен Етјен), првиот христијански ѓакон којшто поради ширењето нова вера бил каменуван до смрт. Моштите се чувале во книга што светителот ја држи во рацете.Литиски крст на Свети Трудперт – Фрајбуршки крст (Стразбур, последна четвртина на 13 век) Ермитаж Литискиот крст се носел на чело на литијата (крстен од, односно свечена поворка на православните верници) од каде и потекнува неговото име. Направен е кон крајот на 13 век за чување на Животворниот крст на кој е распнат Господ Исус Христос. Честици од крстот крстоносците донеле од Палестина. Крстот е украсен со скулптурни фигури на Спасителот, Богородица, апостол Јован. Фигурата на Господ Исус Христос е единствена која во целост е изработена од злато. Крстот е обвиен со скапоцени и со полускапоцени камења, а украсен е со техника на резба, печат на метал, гравирање, филигран, ниело и клоазона техника.Ковчежето на Јадвига Јагелонска (Нирнберг, 1533 година) Ермитаж Ковчежето од позлатено сребро, украсено со бисери, камеи и скапоцени камења, во Русија како мираз го донела германската принцеза Шарлота Кристина Софија од Брунсвик-Волфенбител, снаа на Петар Велики, жена на неговиот син Алексеј и мајка на царот Петар II. Таа била потомок (седма генерација) на полската принцеза Јадвига Јагелонска. Ножињата на ковчежето се изработени во облик на грифони кои држат штитови со грбови на мажот на Јадвига, изборниот кнез на Бранденбур и нејзиниот татко, полски крал.Привезкот „Каравела“ со колумбиски смарагди од 190 карати (Шпанија, 1580-те) Ермитаж Необичниот облик на приврзокот е инспириран од Големите географски откритија од тоа време. Трупот на каравелата (вид брод) е колумбиски смарагд од 125 карати. Пет други смарагди се поставени во облик на крст кој е закачен за бродот. Вкупната вредност на сите скапоцености на овој приврзок изнесува 190 карати. Висината на приврзокот е само 9,3 сантиметри. Златен прибор за тоалетата на царицата Ана Иоановна (Аугсбург, 1736-1740) Ермитаж Женскиот сет за разубавување пред излегување содржи 46 предмета. Меѓу нив има големо огледало, мноштво ковчежиња и кутијки, мијалник, послужавници, четки, шишенца, свеќници, а исто така и чинија за супа шолји, чајници, ѓезве, садови за шеќер и други прибори, зашто нивното дотерување траело и по неколку часа. Сите предмети се одликуваат со висок квалитет и со разновидни техники на изработка, а за нивната изработка се потрошени 45 килограми злато. Подоцна овој прибор за разубавување се користел за време на облекувањето на невестите од императорскиот двор.Несесер со часовник во облик на јајце (Париз, 1757-1758) Ермитаж Несесерите се козметички торбички, односно специјални футроли за чување предмети за лична хигиена, шишенца со парфеми, прибор за шиење и други дреболии. Биле популарни во Русија во 18 век, а малите торбички биле дел од женскиот прибор за разубавување. Ермитаж Царицата Елизавета Петровна овој несесер со часовник, украсен со дијаманти, го добила од францускиот амбасадор како подарок за Велигден. Поради тоа е во облик на јајце. Оздола јајцето е украсено со руски двоглав орел, а озгора со монограмот на Елизавета. Висината на овој велигденски предмет е само 8,3 сантиметриЦветни букети од скапоцени и украсни камења (Русија, 1740-ти) Ермитаж Три цветни букети од брилијанти, сафири, рубини, топаз, аметист и смарагди за Елизавета Петровна направил Жереми Позје, истакнат дворски јувелир и мајстор од средината на 18 век. Овие цветни композиции царицата ги користела за украс на фризурата или на облеката. Се ставале на појасот на фустанот или на рамото.Позје за потребите на дворот правел табакери, прстени, ордени и накит. За крунисувањето на Екатерина Втора ја направил Големата императорска круна што на церемониите ја носеле сите руски цареви.Знак и ѕвезда на орденот Свети Андреј Првозвани (Русија, околу 1800 година) Ермитаж Орденот Свети Андреј Првозвани бил највисоката награда во Руската Империја. Ја установил Петар I во 1698 година. Наградените добивале орденски знак, ѕвезда и сина лента.На знакот е претставен крст со распнатиот апостол, а на крстот буквите S-A-P-R, што значи Sanctus Andreas patronus Russiae, односно „Свети Андреј – покровител на Русија“. Орденскиот знак се носи на левата страна закачен за широка свилена сина лента преку десното рамо.Петар I со орденск знак Андреј Првозвани на сина лента и ѕвезда на градите. Arkhangelskoye Palace Ѕвездата Свети Андреј Првозвани е осмокрака и во центарот има медалјон со натпис „За вера и верност“ кој е мото на орденот. Се носи од левата страна на градите над сите останати награди.Во исклучителни случаи монархот можел да врачи орден украсен со дијаманти и брилијанти. Орден со скапоцени камења најчесто носеле мажи од царското семејство. Во Дијамантската ризница има орденски знак и ѕвезда од колекцијата на великиот кнез Алексеј Александрович. Изработени се околу 1800 година и украсени се со дијаманти и брилијанти, рубини и емајл.Коњска опрема што царот Николај I му ја подарил турскиот султан Махмуд II (веројатно Франција, 19 век) Ермитаж Луксузниот комплет опрема е составен од од ами, сабји, златни корици прекриени со виолетов емајл, и виолетови абајлии, односно подметнувач за седло. За изработка на оваа опрема искористени се над 16.000 дијаманти. Тоа бил дипломатски подарок кој Турција го дарувала на рускиот император за време на потпишувањето на мировниот договор во Едрене во 1829 година. Оваа скапоцена опрема никогаш не се користела.Иконата на Пресвета Богородица Казањска во рамка со приврзоци (иконата е од крајот на 19 век, рамката од 1887 година, а приврзоците од 1890-те) Ермитаж Рамката од злато и сребро ја направила јувелирската фирма на Павел Овчиников кој од обичен кмет напрел до снабдувач на царскиот двор. Овчиников специјализирал за изработка на богослужни предмети и бил признат мајстор кога станува збор за обновување на стариот руски стил.Рамката е украсена со минијатурни велигденски јајца што ги има изработено фирмата на дворскиот јувелир Карл Фаберже. Јајцата се украсени со емајл, дијаманти, сафири, смарагди, рубини и бисери.Иконата ѝ припаѓала на последната руска царица Александра Фјодоровна. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаЗамрзнатите наноси на брановите на Бајкалското езеро на островот Ољхон во зима достигнуваат висина од неколку метри и добиваат необични форми. Што ќе препознаете во нив зависи од вашата фантазија. Го посетивме неверојатниот Olkhon Ice Fest, каде мајсторите на ледената скулптура создаваат дела во соработка со природата.Да не ја разбудите рибата! Павел Кузмичов Најдобро време за обиколка на фигурите е зајдисонцето, велат овие уметници. Руменилото на небото на специфичен начин ги осветлува скулптурите, правејќи ги уште помистериозни. Павел Кузмичов Во бајката „Малиот грбав коњ“ се појавува риба-кит со цело село на грбот? Се чини дека тоа денес живее на една карпа на Ољхон, ​​додека на нејзиниот грб е сместено селото Хужир, каде што се наоѓаме и ние. Павел Кузмичов „На Ољхон се прераскажува старата легенда за прарибата која спие во длабочините на Бајкалското езеро“, објаснува уметникот Иван Локтјухин од Кировск (Мурманска област). „Ако луѓето направат нешто погрешно, таа може да се разбуди, да исплива и тогаш ќе го видиме господ. Таква малку апокалиптична риба е добра додека спие. Треба да се живее како што треба. Да не ја разбудите рибата!“ Павел Кузмичов И еве уште едно фантазмагорично суштество. Го направија уметниците од Хабаровск Данил Цој и Иљја Тјокин. Тоа е длабоководна риба наречена морски ѓавол, која свети одвнатре, а другите риби се собираат на нејзината светлина. Таа едноставно ја отвора устата и ги пушта да влезат. Нема потреба да ѝ подавате прст на оваа риба!Чудесии на карпи од мраз Павел Кузмичов „Оваа година темата гласи: Универзумот на Бајкалот“, вели организаторот на фестивалот Семјон Мајор. „Зошто универзум? Затоа што за локалните жители Бајкалот не е само езеро, туку цел универзум кој влијае на сите животни процеси“.Кога човек ќе се најде во ледениот парк на замрзнато езеро, навистина се чувствува како да се нашол во друг свет. Бајките, легендите и мистицизмот се провлекуваат низ секој сантиметар на бајкалскиот мраз. Павел Кузмичов „Природата сама ни дава патокази: тука беа маската на шаманот и неговата рака со стап, а до него ледените наноси создадоа шума“, вели скулпторот Александар Парфенов од Барнаул (Алтајски крај). „Се сеќавате? „На половина од нашите животи се најдов среде некоја шума темна“. Ова е патот на животот, по него се движат човечиња. Младиот чекори бодро, а овој веќе навлегува во сенката на дрвјата, во друга реалност, во мистериозна шума. А еве уште еден човек се моли за оној, обраќајќи му се на шаманот“. Павел Кузмичов Александар вели дека според легендите, шаманот поседува два стапа со коњски глави. И тие му помагаат да се врати од царството на сенките. Додека луѓето имаат ограничени способности во тој поглед. Павел Кузмичов Шаманот има и други помошници - змиите. Се сокриле на друга карпа. „Кога едно семејство се моли за својот роднина, шаманот, согласувајќи се да им помогне, оди во темниот свет за да ја извлече неговата душа“, вели Александар. „А бегајќи од таму, ги фрла своите змии врз духовите на темнината. Поради некоја причина темните суштества се плашат од овие змии. Тие се сметаат за чувари на преминот меѓу световите“. Павел Кузмичов „Издувување“ на универзумотУралските скулптори Алексеј Васјукин (попознат како Алексеј Јагел) од Краснокамск во Пермскиот крај и Матвеј Ваваев од Екатеринбург ја видоа на голема широка карпа сцената на создавање на нов универзум. Небаре некои повисоки сили ги „издувуваат световите“ овде низ сламка. Павел Кузмичов „Тука здогледавме ѕвездени јата, галаксии“, вели Алексеј. „Еве рака, еве лице. Добивме божество што создава универзум. А ако се оддалечите малку, сето тоа се претвора во голема риба“. И навистина е така!„Има еден збор - пареидолија. Тоа е кога, на пример, луѓето гледаат во облаците желка или различни лица. А ние се занимаваме со тоа во мразот“, вели уметникот. Павел Кузмичов За да ги видите останатите нивни дела, ќе мора да се загледате во пештерата во карпата. Внатре во оваа мала вдлабнатина, тие „однегуваа“ проѕирни капки-сталагмити. Алексеј ги нарече „замрзнат момент“. „Размислувавме што да направиме а да не ја оштетиме природната убавина на пештерата. Таа е сама по себе прекрасна. Решивме да естетски да ја осветлиме и да додадеме музика“. Павел Кузмичов Покрај тоа, во ледениот парк има и скулптури направени од коцки мраз проѕирен како Бајкалското езеро. Змеј - симбол на тековната година според лунарниот календар, две шармантни бајкалски фоки, столбови наречени „серги“ посветени на божествата на бурјатскиот народ кои претставуваат копии на такви дрвени столбови на ‘ртот Бурхан зад нив. Павел Кузмичов Се смета дека Бајкалскиот мраз има специфични особини: тој е особено кршлив благодарение на составот на водата. „Како да е жив, има бројни пукнатини, непредвидлив е. Тоа не е лесен материјал за обработка, со него мора да се договорите“, смета Алексеј. Павел Кузмичов И Иван Локтјухин тврди дека мразот на Бајкалското езеро е посебен: „На овој брег има многу ветер и песок, а на ледените наноси може да се видат темни подливи. Затоа мразот е волшебен! Додека чекорите по него, испушта звуци како да е жив. Иако е дебел преку еден метар“.Ремек-дела кои ќе исчезнат за еден месец Павел Кузмичов Фестивалот на мразот се одржува на Ољхон од 2020 година и секој пат привлекува десетици илјади туристи. Според основачот на Olkhon Ice Fest, првично фестивалот имал натпреварувачки формат, но од минатата година тие се откажале од овој концепт. Денеска фестивалот има форма на симпозиум, а скулпторите работат заедно. Годинава ледениот парк го креираат десет уметници на скулптури од мраз од Русија, тројца од Монголија, како и уште петнаесетина луѓе кои им помагаат околу светлосните и техничките решенија. Павел Кузмичов „Тука се случува чиста креативност. Уметниците доаѓаат без скици. Не знаеме што ќе направат!“ - вели Семјон. „Кога ќе дојдат, поминуваат неколку дена во набљудување, го обиколуваат просторот, го посетуваат музејот, се запознаваат со локалните обичаи, можат да посетат и шаман и да се запознаат со локалните жители. Дури потоа го смислуваат проектот“. Павел Кузмичов Паркот на ледени скулптури ќе биде отворен до 15 март. Само еден месец. Потоа на Бајкалското езеро ќе пристигне пролетта, мразот ќе се стопи и овие бајковити фигури ќе останат зачувани само на фотографии. Павел Кузмичов „Доаѓам овде веќе неколку години и секој пат гледам нешто различно“, вели Александар. „Тоа е како да креираме нов универзум. И иако сите овие скулптури ќе се стопат на пролет, тие вечно ќе постојат, бидејќи водата вечно памети. Природата е материјализиран бог. Ниту еден мајстор за ниедни пари нема да може да ги повтори нашите дела“. Павел Кузмичов При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаМеѓутоа, некои Руси си ги чувале отсечените бради за да бидат погребани со нив, за да не се појават пред Бога, како што кажувале, „со босо лице“. Не биле болјарите единствените кои постапувале така. Англичанецот Џон Пери, бродоградител во Воронеж, во 1703 година запишал дека еден дрводелец ја чувал својата отсечена брада за подоцна да биде погребан со неа и да му ја покаже на оној свет на свети Никола.А во семејството на Иван Александрович Наришкин (1761-1841) имало украсна кутија во која на перниче се чувала долга сива брада. Најверојатно припаѓала на некој од предците на Наришкини од XVII век и се чувала со цел да биде погребана со нејзиниот сопственик. Поради некоја причина, тоа не се случило и брадата станала семејна реликвија. Наришкини, исто така, зборувале дека брадата му припаѓала на „јуродивиот“ (богомолец-скитник) Тимофеј Аркипич, кој ѝ пришол на бабата на Иван Наришкин додека таа се молела. Наводно, тој ѝ ја подал својата брада и рекол дека родот на Наришкини ќе трае и дека ќе биде со православна вера сé додека ја чуваат. Меѓутоа, Иван Наришкин одгледал домашни глувци и во една прилика намерно или случајно им дозволил на глувците да влезат во кутијата и да ја изедат белата брада. Како и да е, познато е дека внуките на Иван Александрович Наришкин се омажиле за католици.Дознајте повеќе за иновациите на Петар Велики: Сечи ја брадата, да не ти ја сечам главата: Иновациите на Петар Велики При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот....

10 НАЈПОПУЛАРНИ автомобили во Русија - Russia Beyond МакедонијаНе пропуштајте!Придружете се на Russia Beyond на Телеграм за повеќе есклузивни содржиниПриклучете се Македонски Bahasa IndonesiaDeutschEnglishEspañolFrançaisHrvatskiItalianoPortuguêsSlovenščinaKorean日本語БългарскиМакедонскиСрпскиПо-русски Економија Култура Историја Кујна Начин на живеење Образование Наука и технологија Патувања 10 НАЈПОПУЛАРНИ автомобили во Русија Наука и технологија 04 март 2024 Елеонора Голдман Изложба Lada Granta Владимир Песњa/Sputnik Минатата година во Русија најпродавани беа познатите автомобили од руско производство, но имаше и нови увозни модели. Ве очекуваме на Телеграм-каналот https://t.me/rb_makedonijaВклучете го во пребарувачот „Show notifications“ (дозволи известувања) за нашиот сајт!Пријавете се на нашата неделна мејлинг листаСпоред податоците на аналитичката агенција „Автостат“, во Русија во 2023 година биле продадени над еден милион автомобили. Водечки модел на рускиот пазар (со повеќе од 30% од вкупната продажба), како и минатата година, беше веќе добро познатата руска LADA, која се произведува во фабриката на АвтоВАЗ во Тољати (Самарска област). Во исто време, сé поголема популарност стекнуваат сосема нови модели од Кина. Повеќето од нив се кросовери и теренски возила.Најпродаваните автомобили во Русија во 2023 година се:1. Lada GrantaLada Granta на Московскиот меѓународен саем за автомобили (ММАС-2018) Станислав Красиљников/TASS Lada Granta, еден од најевтините и најпознатите автомобили, се склопува во фабриката АвтоВАЗ во Тољати (Самарска област). Во 2023 година се продадени 195910 возила, односно 18,5% од вкупниот број продадени автомобили. Овој седан чини 7800-11000 евра, во зависност од конфигурацијата.2. Haval JolionКинескиот кросовер Haval Yolion во салонот за автомобили Favorit Motors во Москва. Евгениј Одиноков/Sputnik Второто место го зазеде кросоверот Haval Jolion со 55550 продадени автомобили.Овој модел првпат беше претставен во 2020 година и брзо стана популарен.Самиот бренд е кинески, но верзијата за Русија се склопува во фабрика во Тулската област, и тоа само моделот со погон на четири тркала, кој е многу ценет во Русија.Цената се движи помеѓу 25000-30000 евра.3. Lada Niva TravelНовиот автомобил LADA Niva Travel во Санктпетербуршкиот дилерски салон на LADA. Алексеј Даничев/Sputnik Легендарниот теренец „Нива“ се произведува во фабриката во Тољати од 1977 година. Во 2023 година Русите купија 46896 од овие „Ниви“.Niva Travel е модерен теренец со погон на четири тркала и одлични перформанси надвор за теренско возење. Покрај тоа, тој е многу поевтин од странските теренци и чини околу 13000 евра.4. Lada Vesta Sebastian Geisler/Global Look Press Ова е модерен кросовер кој често може да се сретне во руските градови. Се прави во неколку верзии, па дури и во спортска. Купувачите ја фалат „Веста“ затоа што е просторна и има одличен сооднос цена-квалитет. Цената со фабрички опции е околу 15000 евра. Во 2023 година се продадени 41070 возила.5. Chery Tiggo 7 Pro MAXКинески кросовер Chery Tiggo 7 Pro во градско возење Legion Media Новата верзија на популарниот кинески теренец Chery. Во 2023 година се продадени 41057 автомобили. Подобрувањата во споредба со претходната верзија се однесуваат на техничките карактеристики. Внатре има монитор со екран на допир и контролен панел. Цените во Русија започнуваат од 25000 евра.6. Lada Niva LegendНатпревар на теренци „Осенний кураж“ во Великолукскиот округ. Кирил Сафонов/TASS Теренецот Niva со три врати е многу сличен на оригиналниот модел од советската ера. Во 2023 година се појавија 39008 среќни сопственици на овој класичен автомобил „за сите времиња“. Моделот чини околу 11000 евра и доаѓа само со рачен менувач.7. Geely CoolrayАвтомобил Coolray во продажен салон на кинеската компанија Geely automobile. Александар Демјанчуk/TASS Во 2023 година беа продадени 38220 модели на овој кросовер. Во Кина се продава под името Binyue. Руските љубители на автомобили забележуваат во своите рецензии дека стартува без никакви проблеми на мраз од -30 степени Целзиусови и дека генерално зиме се однесува задоволително.8. Omoda C5Кинескиот теренец Omoda C5 брзо се движи по градските улици. Legion Media Ова е нов автомобил на рускиот пазар, доаѓа од Кина и е прогласен за најдобар компактен теренец во рамките на националната награда „Автомобил на годината 2023“.Има футуристички дизајн, модерни технички карактеристики и релативно ниска цена - од 22000 евра.9. Chery Tiggo 4 ProTiggo 4 pro во продажен салон на кинеската компанија Chery automobile. Јуриј Смитјук/TASS Во 2023 година во Русија беа продадени 32936 автомобили од овој веќе добро познат SUV модел Chery Tiggo. Руските возачи ја нагласуваат високата сигурност и добрата динамика, но велат дека има крута суспензија. Цените започнуваат од 19000 евра.10. Geely MonjaroСосема нов кинески кросовер Geely Monjaro пред канцеларијата на официјалниот дилер. Legion Media На крајот на листата е пространиот теренец Geely Monjaro. Во 2023 година се продадени 20423 автомобили. Цените започнуваат од 44000 евра. При користење на материјалите на Russia Beyond задолжителен е хиперлинк до изворот од кој е преземен материјалот. руско општество руски автомобили Претплатете сена нашиот билтен!Добивајте ги најдобрите стории на неделата директно во вашето сандаче Дознајте повеќе Легендарната „Лада”: Од првите модели до современите брендовиВо првите сто: Руските „Лади“ меѓу најпродаваните возила во ЕвропаДесетте најпопуларни автомобили во Русија (ФОТОГРАФИИ)Овој веб-сајт користи колачиња. Кликнете овде за да дознаете повеќе.Прифати колачиња...